Για τον Αποστόλη....

Σε γνώρισα πριν απο 8 χρόνια

Οι μπαμπάδες μας κολλητοί φίλοι

είχαμε χάσει και οι δυο τις μαμάδες μας απο καρκίνο

μας ένωσε αυτό

Ένα γλυκό χαμόγελο είσαι στο μυαλό μου

Μια σπάνια ύπαρξη στην ψυχή μου

Ράγισαν και οι πέτρες στο στερνό αντίο μας

Με ξέρεις εμένα, δεν σταματάω να μιλάω

όταν είδα τον πατέρα σου όμως απλώς τον αγκάλιασα και κλάψαμε

όταν κοίταξα τον αδελφό σου ανάψαμε τσιγάρο και κοιτάξαμε το κενό

όταν είδα την Μαρία σου πλέξαμε τα χέρια μας και βουρκώσαμε

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

Έμεινε μόνο η σιωπή όμως ο Μάρκος

ο Πάνος

και η αγάπη σου για την Μαρία σου...

 

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2012, στις 10.30 το βράδυ "έφυγε" ο Αποστόλης απο την ζωή

για κάποιους είναι ο Moloch82 απο το Twitter

για άλλους ο Moloch απο το blog http://docamiok.blogspot.gr/

για εμένα ο φίλος μου ο Αποστόλης....

 

Ελπίζω εκεί που είσαι τώρα να σε ζεσταίνει η αγκαλιά της λατρεμένης σου μαμάς σε μια απέραντη θαλάσσα που τόσο αγαπούσες.

 

(ένα τραγούδι απο το συγκρότημα που αγαπούσες Whitesnake-Here I go again)

Thru my eyes

Γειά σας.

Με λένε Κάρμεν και είμαι 7 μηνών

παρότι μικρή έχω ήδη αλλάξει τέσσερα σπίτια και η καινούργια μου μαμά λέγετε Μαρία.

Φοβήθηκα πολύ που άλλαξα πάλι σπίτι και για μέρες φοβόμουν να κουνηθώ μήπως με διώξουν πάλι

αλλά η Μαρία με άφησε να κοιμηθώ στο τραπέζι της κουζίνας

να αράξω στα μαξιλάρια του πάγκου

να γυρνοβολάω στο σπίτι

και κάθε απόγευμα με πηγαίνει βόλτα.

Εντάξει με πάει και το πρωί αν και η μαμά μου σίγουρα δεν είναι πρωινός τύπος, αλλά για εμένα ξυπνάει!!!

Όταν γυρίζει απο τη δουλειά με πάει πάλι βόλτα και κάθε βράδυ πάμε στο πάρκο στον Λόφο Πανί.

Έρχονται και οι κουμπάροι της μαμάς μου με τον Ορίωνα, ένα κουτάβι Ποιμενικό Καυκάσου...

Πω πω πω, μεγάλα πρόβατα έχει ο Καύκασος για να έχουν και τέτοια σκυλιά!!!

Με βάζει και το αυτοκίνητο και πάμε βόλτες

στην αρχή καθόμουν στο κάθισμα του συνοδηγού και την κοιτούσα συνεχώς αλλά τώρα μου αγόρασε κουτί μεταφοράς. Είναι για να είμαι ασφαλής λέει, αλλά νομίζω και για να μην αφήνω τις τρίχες μου παντού, αν και μεταξύ μας και τα μαλλλιά της μαμάς πέφτουν λιγάκι...

Τα βράδια η μαμά μου είτε διαβάζει είτε βλέπει τηλεόραση και εγώ της κάνω παρέα.

Την ακολουθώ παντού.

Φοβάμαι μήπως με πάει σε άλλο σπίτι.
Θέλω και να την συνηθίσω και κυρίως να με συνηθίσει.
Καμιά φορά ξαπλώνω μπροστά στην μπαλκονόπορτα και την περιμένω να τελειώσει τη δουλειά που κάνει στον υπολογιστή της.

Μου βάζει και μουσική, κυρίως μια κυρία που τραγουδάει ένα τραγούδι με το όνομά μου!!!

Όταν φοβάμαι κρύβομαι στα πόδια της μαμάς μου και εκείνη φωνάζει μια Χέστρα, αλλά εγώ δεν βλέπω καμία Χέστρα γύρω μας....

Από όλες τις ημέρες πιο πολύ μου αρέσουν το Σάββατο και η Κυριακή γιατί η μαμά μου είναι συνεχώς μαζί μου.

Πάμε στην θάλασσα

πήγαμε στο αεροδρόμιο να δούμε φίλους της

στην Γλυφάδα για καφέ

τα βράδυα για ποτό

και περπατάμε ακόμα πιο πολύ.

Όταν γυρνάμε είμαι τελείως εξαντλημένη αλλά η μαμά μου με παίρνει αγκαλιά και με φιλάει μέχρι να κοιμηθώ.

Καμιά φορά κάνω μικρές ζημιές και μου φωνάζει η μαμά

εγώ συμμορφώνομαι και στην κοιτάζω όλο νάζι για να με συγχωρέσει

Συνήθως πιάνει το κουταβόβλεμμά μου και είμαι πάλι στην αγκαλιά της, καμιά φορά όμως δεν πιάνει και τόσο αλλά είμαι μικρή ακόμα και έχω πολλά να μάθω... αλλά  και η μαμά μου είναι ακόμα νέα μαμά και θα την στρώσω!!!

(Ήχος ανάρτησης Angela GHEORGHIU - Habanera - Carmen - Bizet )

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο!!!!!!!!!

(Ήχος ανάρτησης:   Δυτικές συνοικίες - Καλοκαιρινά ραντεβού  )

Τώρα αυτό πως να το πω?

Έχει περάσει καιρός απο την τελευταία μου ανάρτηση.

Με πήραν λίγο αμπάριζα τα γεγονότα

οι ασχολίες

η καθημερινότητα

η επικαιρότητα.

Και όλο λέω, να τώρα θα γράψω...

Και όλο και κάτι γίνεται

και όλο και η αγωνία μεγαλώνει

και όλο και η αγανάκτηση φουντώνει

και όλο και κάποιος δολοφονείται

και όλο και κάποιος εξαγριώνεται

και όλο και κάποιος κατηγορείται

και όλο και μια πλατεία γεμίζει

Και περιμένω μια ήρεμη μέρα για να γράψω μια ανάρτηση

να απαντήσω στα μηνύματα που παίρνω

να διαβάσω τις σκέψεις φίλων bloggers

αλλά δεν προλαβαίνω...

Τρομάζω λιγάκι.

'Οχι για αυτά που έρχονται, αυτά τα περιμένω χρόνια τώρα να 'ρθούνε κάπου απο τότε που άρχισα να καταλαβαίνω όσα γίνονται γύρω μου.

Όχι για την ανασφάλεια της παρουσίας μου σε μια πόλη-χάος, η Πατησίων μου δίνει καθημερινά τα "καλύτερα" μαθήματα επιβίωσης.

Όχι για τα μελλούμενα, δε νιώθω πως είναι και κάτι στο χέρι μου πια.

Μα να

φοβάμαι πως αν παραδεκτώ δημόσια πως εγώ είμαι καλά, περνάω καλά, είμαι χαρούμενη τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων ξύλο θα φάω.

Ναι, μπορεί οι τσέπες μας να είναι άδειες

Ναι, μπορεί να μην έχω αύριο δουλειά

Ναι, το κέντρο της πόλης με φοβίζει και κρατάω την τσάντα μου σφικτά

Ναι, κάθε απόγευμα σε μια πλατεία δηλώνω την δυσαρέσκειά μου

αλλά

τα βράδυα μαζευόμαστε παρέες σε σπίτια και βάζουμε μπύρες ρεφενέ

κάνουμε τρελά όνειρα για μετανάστες στην Αυστραλία

άδειασα την τσάντα μου απο άχρηστα πράγματα που κουβαλούσα

γνώρισα απίστευτα καλοσυνάτους άνθρώπους στην Πλατεία

γίνονται τόσα δρώμενα χωρίς αντίτιμο

οι καλλιτέχνες βγήκαν στο πεζοδρόμιο όπως  όφειλαν

γινόμαστε όλο και πιο ανθρωποκεντρικοί

και επιτέλους η γενιά μου δεν είναι τελικά αυτό που πάντα φοβόμουν "αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά".

(Ήχος ανάρτησης: Στη συγγέντρωση της ΕΦΕΕ - Διονύσης Σαββόπουλος )

6

Μαμά σου λέω όλα καλά
μεγάλωσα και έμαθα πολλά
χάρη στη δική σου ζεστασιά...

Μου έστειλες το δώρο σου

αυτό που πάντα μου έλεγες πως μου αξίζει

να χαμογελάω

να ονειρεύομαι

να αγαπάω

και να αγαπιέμαι.

Και όλα προχωρούν φυσικά

όλοι πάμε μπροστά

ακούς μαμά?

Γινόμαστε λίγο πιο χαρούμενοι

λίγο πιο σοφοί

λίγο πιο κατασταλαγμένοι

κάθε μέρα λίγο πιο διαφορετικοί.

Ένα μόνο δεν αλλάζει

πόσο μου λείπεις

όσο και αν γελάω

όσα και αν σκέφτομαι

δεν περνάει στιγμή που δε μου λείπεις.

Και βρήκα το δώρο που μου έστειλες

την αγάπη που μου έταξες

την ζω

φυσικά

απλά

στα μικρά και καθημερινά.

Όπως μου είχες υποσχεθεί...

Μα λείπεις εσύ

να με δεις να χαμογελάω

να με δεις να ονειρεύομαι

να με δεις να αγαπάω και να αγαπιέμαι.

6 χρόνια σήμερα

μου σκίζονται τα σωθικά να μη σε έχω δίπλα μου

να μη μπορώ να σε αγγίξω

να μη μπορώ να σου μιλήσω

να μην ακούω τις απαντήσεις σου.

Και φοβάμαι

φοβάμαι μη σε ξεχάσω

φοβάμαι μην ξεχαστώ.

6 χρόνια

και η λέξη μαμά δεν υπάρχει πια στο λεξιλόγιο μου.

6 χρόνια

και ακόμα αιμορραγώ.

Μαμάαααααααααααααααααα

όλα καλά

μέρα είναι θα περάσει.

(Ήχος ανάρτησης: Ραλλία Χρηστίδου - Μαμά )

Hell is for the brave...

Η Νίκη είναι μια φίλη απο τα πολύ παλιά. Κάναμε μαζί μαθήματα για Proficiency στην πρώτη Λυκείου. Απο τότε χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε πριν απο 3 χρόνια τυχαία σε ένα ζαχαρπλαστείο στη γειτονιά. Δε κάνουμε βέβαια και κολλητή παρέα, αλλά βγαίνουμε συχνά και μιλάμε αρκετά συχνότερα.

Πριν απο κανα μήνα λοιπόν, και σε μια μέρα που νιώθω τον κόσμο να γυρίζει σβούρα γύρω μου και το λαιμό μου να έχει κλείσει επικίνδυνα η Νίκη μου ανακοινώνει πως βρήκε κουμπάρο για τον γάμο της, έναν απίστευτα θετικό και χαρούμενο άνθρωπο. (Α ναι ξέχασα να σας πω πως η Νίκη είναι με το Στέλιο και αποφάσισαν να παντρευτούν.)

"Μπράβο καλό μου, χαίρομαι για εσένα" ήταν τα μόνα λόγια με φωνή τραβεστί που μπορούσα να βγάλω απο μέσα μου.

"Εσύ είσαι" ακούω και απλώς υποθέτω πως μάλλον έχω πυρετό με παραισθήσεις, γιατί η Νίκη ξέρει πως είμαι παντελώς αδιάφορη ως προς το γάμο, δεν υποστηρίζω καθόλου το θρησκευτικό κομμάτι του θέματος και το κυριότερο, έχω ήδη κάνει μια κουμπαριά που μόνο σε καλό δε μου βγήκε.... Εκείνη όμως είχε πάρει την απόφασή της και εγώ χαμογέλασα!!!

Οι τελευταίες εβδομάδες μας βρήκαν να έχουμε δει χώρους για το party μετά την τελετή, ναι ναι ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ ευτυχώς party και όχι στεγνές και πανομοιότυπες δεξιώσεις, να διαβάζουμε έπειρες σελίδες με λίστες φαγητών, να δοκιμάζουμε κρασιά και τελικά να καταλήγουμε σε ένα παραλιακό club.

Επίσης να δοκιμάζει ουκ ολίγα νυφικά και εγω να την φωτογραφίζω στα κρυφά, με λυπήθηκε το σύμπαν και η οργάνωση της Νικούλας και στο 40ο βρήκε αυτό ακριβώς που ήθελε. Βρήκαμε τις μπομπονιέρες και τα προσκλητήρια απο τόν ίδιο χώρο που πήρε το νυφικό οπότε ένα ακόμα που έφυγε απο τη λίστα μας!!!

Αν και όπως προείπα, τα βαριέμαι αφόρητα όλα αυτά, έχουμε γελάσει τόσο πολύ με όσα είδαμε και ακούσαμε που άξιζε τον κόπο.

Παράλληλα η δουλειά πάει καλά και έχω αρχίσει να λατρεύω τους φοιτητές μου και τη συνεργασία μου μαζί τους, είναι λίγο τα μικρά μου παιδάκια αγχωμένα σε κάθε εξεταστική που έρχονται στο γραφείο μου απελπισμένα για βοήθεια και καθοδήγηση στον θαυμαστό κόσμο της βιβλιογραφίας.

Βγαίνω σε θέατρα και μουσικές σκηνές, περνάω καλά, διαβάζω καινούργια πράγματα και για πρώτη φορά EVER δοκίμασα τις δυνάμεις και ικανότητές μου σε μονόλογο στα μαθήματα Υποκριτικής του Γιώργου Καραμίχου στο Θέατρο των Αλλαγών. Εμπειρία ζωής τόσο για εμένα όσο και για τον δάσκαλό μου!!!!

Μέσα σε αυτό το κλίμα εσωτερικής γαλήνης, δημιουργικής αναζήτησης και το κυριότερο, πραγματικής χαρας τα νέα μου μοιράζομαι με τον αγαπημένο μου φίλο, τον Χρήστο. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να βρεθούμε καιρό, η απόσταση δε βοηθάει κανένα μας όταν τα προγράμματά μας είναι τόσο γεμάτα.

But that was about to change...

Περπατούσα για τη δουλειά την Παρασκευή το πρωί και νιώθω κάτι να δονείται.... Μμμμμμμμμ ωραία αίσθηση απο την τσέπη μου αλλά ο Χρήστος ποτέ δε μου τηλεφωνεί τόσο πρωί. "Ξέρω πως εχθές σου είπα πως δε θα κατέβω, αλλά ισχύει η πρόσκληση?". !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

3 υπέροχες μέρες με έναν αγαπημένο άνθρωπο. Δεν είχαμε ποτέ περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια πόλη, στο ίδιο σπίτι, κάνοντας τα ίδια πράγματα.

Σπίτι για μπάνιο, φαγητό και εξόρμηση στο Γκάζι. Ήρθε και η Αλεξάνδρα (λατρεμένο πλάσμα απο το μάθημα της Υποκριτικής) και ο Δημήτρης (φίλος του Χρήστου). Ποτά, χορό, πειράγματα, γέλια, τσιγάρα και ακόμα περισσότερα ποτά. Κατά τις 2.30 μέσα σε κλίμα αλκοολοπειραγματοχαζομάρας, να τους απαγγέλω τον μονόλογο της Άλμα απο το Καλοκαίρι και Καταχνιά του Tennessee Williams και ο σερβιτόρος να νομίζει πως τα χώνω στον Χρήστο και να με υπερασπίζεται στον "άχρηστο γκόμενο μου" και που να του εξηγήσεις!!!! Συνέχεια στο Intrepid Fox για πιο rock καταστάσεις (απο αφίσα του club και ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης) και το ξημέρωμα σπίτι να μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια.

Το Σάββατο μα βρήκε σε ένα μικρό ταβερνάκι στην Αργυρούπολη να αναλύουμε περασμένους έρωτες με τσίπουρο. Μετά θέατρο για "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" και απο κοντά τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στην αγαπημένη μου Δήμητρα Σύρου. Είχα διαβάσει σε ένα site πως είναι υποψήφια για το φετινό βραβείο θεάτρου Μελίνα Μερκούρη και νομίζοντας πως το ξέρει της είχα τηλεφωνήσει 2 μέρες νωρίτερα, αλλά δε το ήξερε...Γυρίσαμε σπίτι, είδαμε τον Αντίχριστο του Lars von Trier και στο φοιτητικό στέκι του Χρήστου στον Πειραιά προσπαθήσαμε με τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα να αναλύσουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής με την ταινία τούτη.

Κυριακή πρωί και νιώθω πως το αλκοόλ έχει αντικαταστήσει το αίμα στις φλέβες μου πλέον. Στον καναπέ του σαλονιού με δυσκολία ανασαίναμε και τα παντζούρια κλειστά γιατι ο δυνατός ήλιος ήταν φονικός στα κουρασμένα μάτια μας.

Ο Χρήστος έφυγε πριν απο λίγες ώρες και εγώ ακόμα να συνέλθω. Σε λίγες ώρες ξεκινάει μια καινούργια εβδομάδα και είναι απο τις λίγες που με βρίσκει τόσο αισιόδοξη και γεμάτη.

Βέβαια χρειάζομαι επειγόντως ένα Σαββατοκύριακο για να συνέλθω απο αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα....

(Ήχος ανάρτησης: Ramones - Pet Cemetery )

Δεν θέλω τα τραγούδια που έγραψα....

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Η μουσική του συνήθως κατηγοριοποιείται στην "έντεχνη μουσική" και συνδυάζει στοιχεία ροκ, λαϊκής και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής. Ο ίδιος έχει αναφέρει χαριτολογώντας σε συνέντευξή του ότι δεν είναι καλλιτέχνης έντεχνης μουσικής αφού θεωρεί τον εαυτό του άτεχνο.

Γεννήθηκε στον Τύρναβο του Νομού Λάρισας το 1959. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Α.Π.Θ.. Η πρώτη συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν με τα τραγούδια Λεγεωνάριος και Μαύρος γάτος στον δίσκο Διαίρεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (πρόκειται για απλή συνωνυμία). Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά, και ζεί στη Λάρισα.

Συνεργάζεται με μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς. Στις ηχογραφήσεις, στις παραγωγές και στις συναυλίες του έχουν συμμετάσχει εκτός των άλλων οι Γιάννης Αγγελάκας (φωνή), Σωκράτης Μάλαμας (φωνή), Μάρθα Φριτζήλα (φωνή), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρες), Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης (κιθάρες, πλήκτρα, φυσαρμόνικα), Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα), Δημήτρης Μπασλάμ (κοντραμπάσσο), Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, λαούτο, τζουράς), Φώτης Σιώτας (φωνή, βιολί, πλήκτρα), Παντελής Στόϊκος (τρομπέτα, καβάλ), Φλώρος Φλωρίδης (πνευστά), Κώστας Παρίσης (κιθάρες), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι) , Florian Micuta (πλήκτρα), Ματούλα Ζαμάνη (φωνή).

Τη μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου την άκουγα χρόνια αλλά για πρώτη φορά τον είδα στο 15ο Αντι-Ρατσιστικό Φεστιβάλ το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μου άρεσε η αμεσσότητά του και το χαμόγελό του όταν το κοινό ανταποκρινόταν στους στίχους του. Ένα χαμόγελο γλυκό, ίσως και ντροπαλό.

Στις 11 Φεβρουαρίου είχα τη χαρά να τον ξαναδώ στο Fuzz live club με την απίστευτη Ματούλα Ζαμάνη σε μια βραδιά που με βρήκε με καλούς φίλους και ανεπανάληπτη διάθεση.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πεχλιβάνης

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Όταν χαράζει

Πριν απο λίγο καιρό κυκλοφόρησε και η καινούργια του δουλειά με τίτλο "Ο ελάχιστος εαυτός" και δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο τραγούδι μου αρέσει περισσότερο...

1. Loco-Motivo

2. Ελάχιστος εαυτός

3. Ποιος Θα Με Θυμαται

4. San Michele

5. Ανταρκτική

6. Σαν παιδί

7. Του έρωτα και του Θανάτου

8. Ομίχλη

9. Ερώτηση Κρίσεως

10. Σιμούν

11. Φέγγαρος

12. Τα τραγούδια που έγραψα

Καλή ακρόαση λοιπόν!!!!

(Ήχος ανάρτησης: Τα τραγούδια που έγραψα - Θανάσης Παπακωνσταντίνου )

Every day...

Περπατάω στην άδεια Αθήνα, και θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και μου έχεις απαγορέψει να το κάνω, και ακούω μουσική στα αυτιά και θέλω να σου στείλω τα τραγούδια που ακούω και θέλω να σου πω οτι κάνουμε μαλακίες και θέλω να σου πιάσω το χέρι και θέλω να σε πάρω αγκαλιά και θέλω να σε μυρίσω και θέλω να σε φιλήσω και μου έχεις πει να μη σε πάρω τηλέφωνο και μου έχεις πει να μη στείλω μήνυμα και σου έχω υποσχεθεί ότι δε θα το κάνω και προσπαθώ να φανώ δυνατός και προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου, το αυτοσεβασμό μου, και θέλω να σε βρίσω και ταυτόχρονα να σου πω ποσο πολύ σε θέλω ......

Και γυρίζω σπίτι και θέλω να σου αφιερώσω όλα τα τραγούδια του κόσμου και ποστάρω στο facebook όλα τα videos που βρισκω στο youtube και που είναι για σένα και ξέρω οτι το ξέρεις και περιμένω να δω το like ή μια απάντηση και περιμένω και πονάω και περιμένω και κοιτάω το ρολόι και περιμένω και κοιτάω το κινητό και περιμένω και κοιτάω την οθόνη και περιμένω και χαζεύω όλους αυτούς τους άγνωστους που ποστάρει ο καθένας  τη δική του μαλακία όπως και γω τις δικές μου και όλα μου φαίνονται πια, μια μεγάλη μαλακία και ξέρω πως αν ενεργοποιήσω τον κυνισμό μου τίποτα απ όλα αυτά δε θα με νοιάζει και ξέρω οτι μπορώ να φανώ δυνατός και να το σκοτώσω μέσα μου όμως ξέρω οτι μόνο το μπορώ αλλά δεν το θέλω αφού το μόνο που πραγματικά θέλω είναι να πιάσω το χέρι σου και να πάμε μια βόλτα μαζί και να σε πάρω αγκαλιά και να σε μυρίσω πάλι και να ξανακούσω τη φωνή σου.

Δε βρίσκω λόγια να σου πω πως ένιωσα όταν με πήρες τηλέφωνο.
Δε περιγράφεται η αγωνία μου τη μέρα που συναντηθήκαμε ξανά.
Δε θυμάμαι καν τι μέρα ήταν όταν ξύπνησα δίπλα σου πάλι, αλλά μπορώ να σου περιγράψω κάθε γραμμή στο πρόσωπό σου, τη μυρωδιά απο το δέρμα σου και το χαμόγελο στην άκρη των χειλιών σου.

Και ξέρω πως δε χρειάζεσαι λουλούδια για να δεις πόσο σε αγαπάω.
Και δε θέλω αρκουδάκια για να μου δείξεις πως με αγαπάς.
Και πως όσα ζήσαμε και ζούμε είναι η δική μας ιστορία.
Και πως όσα χιλιόμετρα και αν είναι ανάμεσά μας είμαστε πάντα δίπλα.
Και όσα λόγια βαριά και να πούμε δεν τα εννοούμαι πραγματικά γιατί μια αγκαλιά τα σβήνει όλα.
Και πως οι επέτειοι είναι για όσους δε θυμούνται να γιορτάζουν την κάθε μέρα.
Και μου λείπεις.
Και σου λείπω.
Και πως λατρεύεις να με χαζεύεις όταν ετοιμάζομαι να βγω.
Και πως λατρεύω να σε βλέπω απορροφημένο στα χαρτιά σου.
Και ίσως να μη περπατήσουμε ποτέ στο δρόμο πιασμένοι χέρι - χέρι αλλά δε σημαίνει τίποτα αυτό για εμάς.
Και πως αν μια μέρα χαθούμε, όσα περάσαμε δε σβήνουν απο τα άστρα.

Το πρωί γουργούριζα απο νύστα στην αγκαλιά σου και μου είπες: σε αγαπώ.
Σου σπάω συνεχώς τα νεύρα.
Ναι αλλά σε αγαπώ.
Σήμερα το θυμήθηκες?
Όχι, σήμερα στο λέω.
Αύριο?
Θα σου πω αύριο. 

 

Σημείωση: Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο Νανούρη για την παραχώρηση και άδεια χρήσης αποσπάσματος του κειμένου Λαβ απο την παράσταση Γκρης Ελεβεν 

(Ήχος ανάρτησης: Maria Mena-I was made for loving you  )

Γκρης Ηλέβεν

Σκηνές της καθημερινής μας ζωής
δοσμένες άλλοτε με χιούμορ
άλλοτε ποιητικά.

Λόγια που λέμε

σκέψεις που κάνουμε
επιθυμίες ανομολόγητες
συναισθήματα

αστείες στιγμές
προβληματισμοί
και παράπονα.

Μια αλλιώτικη παράσταση

σε κείμενα του Γιώργου Νανούρη

τη φωνή της Ανδριάνας Μπάμπαλη

τον Γιώργο Καραμίχο

και 18 εθελοντές δραματικών σχολών.

10 ασύνδετες φαινομενικά λέξεις:

Θέλω (κείμενο που γράφτηκε απο όλη την ομάδα στην πρόβα)

Έχω

Άθενς

Είμαι

Φαντάσου

Είδα

Λαβ (και είμαι σίγουρη πως ο Γιώργος Νανούρης είχε μιλήσει με τους φίλους μου ή παρακολουθούσε τη ζωή μου όταν  έγραφε το κείμενο αυτό
"...και εγώ σου μιλάω και εσύ είσαι με κόσμο
και εγώ σου μιλάω και εσύ είσαι με κόσμο..."
η ιστορία για το τέλος μιας αγάπης που ακόμα αιμοραγεί)

Ον Λάην

Περιμένω (κείμενο του Γιώργου Καραμίχου για το κέντρο της Αθήνας)

Γλέντι

6 τραγούδια:

Ένα αστέριπέφτει πέφτει

Ζητάτε να σας πω

All alone am I

Περιπλανώμενο

Τσιγγάνα

Γλέντα τη ζωή

κάποια όπως τα ξέρουμε και κάποια μαγικά "πειραγμένα".

Στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.30

για λίγες μόνο παραστάσεις

(Ήχος ανάρτησης: Rapture - Antony & the Johnsons το τραγούδι που συνόδευσε το κείμενο Λαβ και με ισοπέδωσε ολοκληρωτικά)

Η Ροζαλία και τα φασολάκια....

Ένα e-mail: συγνώμη για την απώλειά σου.
Μια απάντηση: τώρα που έχω χρόνο, να τα πούμε απο κοντά.
Μια συνάντηση στη Ροζαλία.

Δύο Δίδυμοι
μεζέδες
κρασί
γέλια
κουβέντα λες και γνωριζόμαστε χρόνια.

Τηλεφώνημα στη Θεσσαλονίκη
διαφωνία για την μπουγάτσα με τυρί
τα κίτρινα τυριά που λέγονται κασέρι
τα φασολάκια που παραλίγο να καούν.

Ένα ευχαριστώ
το ένιωσα, το είπα, end of story.

Μια κούπα που βγήκε επιτέλους απο το βάθος του ντουλαπιού...

Και ένα καινούργιο φως που μπήκε στη ζωή μου!!!

(Ήχος της ανάρτησης: Ο Άμλετ της Σελήνης - Χρίστος Θηβαίος )