Φτάνει πια... Αρκετά!!!

Είμαι τόσο τραγικά θυμωμένη
τόσο πολύ

Τον μισώ τον Οκτώβριο
και χαίρομαι που επιτέλους φεύγει
στα τσακίδια να πάει
και αν μπορέσει να μη ξανάρθει
εμένα χάρη θα μου κάνει....

Breast cancer awarness month, my ass
και pink ribbon bullshit.

8 Οκτωβρίου θα γινόταν 63 ετών
θα είχε στην αγκαλιά της τον εγγονό της
θα μας μαγείρευε παστίτσιο και εμείς θα γελάσουμε με τις ανύπαρκτες μαγειρικές της ικανότητες
θα κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο ακούγοντας ρεμπέτικα
θα είχα μια ζεστή αγκαλιά
πόσο μου λείπει η ζεστή της αγκαλιά
και το σπίτι θα μύριζε ακόμα  μαμά...

Και να που κοντεύω 35
και έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια
και κάθε φορά που λέω πως είμαι καλά
πως έμαθα να ζω με αυτό
κάθε φορά
κάθε φορά ομως
θυμάμαι πως ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε ζωντανή
πως εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά την είχα αποχαιρετίσει
και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το χωνέψω...

Και εκεί που λέω επουλώθηκε η πληγή
δε ματώνει πια
τα "ράμματα" έπιασαν
κάτι γίνεται
μια ανεπαίσθητη αιτία
μια χαζή αφορμή
και το αίμα αναβλύζει πάλι
και τα "ράμματα" σπάνε
και η πληγή σε σκίζει απο πόνο.

Οπότε μη μου λέτε εμένα για πρόληψη
η μόνη πρόληψη είναι να μη σου τύχει
μη μου λέτε εμένα για awareness month
το μόνο awareness είναι να τακτοποιήσεις τις υποθέσεις σου όταν σου συμβεί.

Και θα ήθελα για μια και ΜΟΝΟ μια φορά
κάποια αναθεματισμένα "γιατί" να αποκτήσουν ένα "διότι"
γιατί κάτι βράδια σαν το σημερινό νιώθω πως τρελαίνομαι...

(Ήχος ανάρτησης Κώστας Λειβαδάς - Καθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα  και πόσο αγαπούσε αυτό το τραγούδι)

Πριν, 5 και μετά...

Ξεκινάς και το μόνο που θέλεις είναι να το κρατήσεις μέσα σου
δικό σου μονάχα
περπατάς και χαμογελάς
πλάθεις παραμύθια στο μυαλό σου
εικόνες στην καρδιά σου
νιώθεις τα όνειρά σου να ζωντανεύουν


Όταν σιγουρευτείς
το ζείς
ανεβαίνεις στην ταράτσα και το φωνάζεις
τίποτα δε μοιάζει αδύνατο
και εσύ καρδιοχτυπάς
κάθε μέρα
κάθε ώρα
κάθε στιγμή
και όσο χρόνο και αν έχεις με τον άλλο
ποτέ δεν είναι αρκετός....


Υπάρχουν όμως φορές που όσο και να προσπαθείς
όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις σου
όσο και να το θέλεις
ο κύκλος κάποιως πραγμάτων είναι πιο μικρός απο ότι θα ήθελες
ή θα είχες φανταστεί
και ζεις την άρνηση


Όταν δεν αντέχεις άλλο
ξεκινάς το παζάρεμα
υπόσχεσαι τον εαυτό σου
χωρίς να κρατήσεις τίποτα για εσένα
απλώς θέλεις να γυρίσεις στην χαρά που ένιωθες
είσαι έτοιμος να τα ρισκάρεις όλα και ας ξέρεις κάπου μέσα σου πως έχεις χάσει ήδη.


Με τον καιρό περνάς στο θυμό
γιατί ξέρεις πως το παζάρεμα δεν είχε αποτέλεσμα
τότε που θυμάσαι όσα σε πλήγωσαν
ότι σε πρόδωσε
και όλα εκείνα που σε απογοήτευσαν
τίποτα φωτεινό δεν υπάρχει στο μυαλό σου
καμιά φορά νιώθεις να καίγεσαι απο όσα δεν είπες και μέσα σου στοιχειώνουν
και μετανιώνεις για όσα έχεις πεί
που έβαλες τον εαυτό σου στη δοκιμασία τούτη και ο άλλος σε ποδοπάτησε.


Μια μέρα όμως ξυπνάς και το μόνο που έχεις μέσα σου είναι το κενό
εκείνο που σου άφησε ο χωρισμός
το άδειο σπίτι που γυρνάς
και τότε,
τότε περνάς στην κατάθλιψη.
Αυτή τη βαθιά θλίψη που σου ισωπεδώνει κάθε ελπίδα για φως.


Και ένα πρωί
ανοίγεις τα μάτια σου
σηκώνεσαι
μόνο που εκείνη τη μέρα δε ψάχνεις κανένα δίπλα σου
ξέρεις πως είσαι μόνος σου πια
δεν έχεις μια αγκαλιά να σε αγγίξει
η δική σου αγκαλιά είναι άδεια
όμως δε στεναχωριέσαι πια
αυτό είναι η αποδοχή.


Και όταν περάσει καιρός,
όσο χρειάζεται ο καθένας απο εμάς,
τότε προχωράς
περνάς στην απέναντι όχθη του αποχωρισμού
οργανώσεις τη ζωή σου σύμφωνα με τα δικά σου θέλω
είσαι έτοιμος να ζήσεις περιπέτειες ξανά
οι πληγές δε ματώνουν
τα σημάδια σβήνουν
και η θέα απο την απένταντι όχθη αυτής της γέφυρας
είναι φανταστική....


(Ήχος ανάρτησης: Evanescence- The last song I'm wasting on you )

Εσύ? Εγώ?

Graffiti απο το προαύλιο στη Σχολή Αρχιτεκτόνων, ΕΜΠ

(Ήχος ανάρτησης: Asarkos - Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων )

8 1/2 weeks....

Τόσο θα πάρει να περπατήσω κανονικά ξανά.

Είναι χρόνια τώρα που με ταλαιπωρούν τα πόδια μου

το γνωστό "κότσι" που έχουμε δεί όλοι να παραμορφώνουν τα δάκτυλα σε γυναίκες μεγάλης ηλικίας, λες τελικά να είμαι και εγώ τόσο μεγάλης ηλικίας?

Πολύ ορθοπεδικοί λένε πως φταίνε τα στενά παπούτσια, τα ψηλά τακούνια, οι μυτερές φόρμες έλα όμως που εγώ είμαι της άνεσης και ποτέ δε ταλαιπώρησα τα πόδια μου με αυτό τον τρόπο...

Άρα μας μένει ο ένας και μοναδικός:  κληρονομικότητα.. Γιατί απο όλα τα χαρίσματα της μαμάς μου δε πήρα ούτε το 1,75 ύψος της, ούτε εκείνο το στήσιμο να κάθομαι σταυροπόδι με ατελείωτες γάμπες σα τη Στεφανίδου, στοιχεία τόσο χαρακτηριστικά της μαμάς μου...

Όχιιιιιιιιιιιιιι, κληρονόμησα το κότσι!!!!

Η πρώτη κίνηση επανόρθωσης έγινε το καλοκαίρι του 2007 όπου εγχειρίστηκε το αριστερό πόδι.

Κάτι σπασμένα κοκκαλάκια, κάτι να κόψουμε ότι περίσσευε και μια βίδα, κάτι 2 μήνες με γύψο.

Απο τους πόνους τότε ζητούσα ηρωίνη, μορφίνη και ότι απαγορευμένο κυκλοφορούσε.

3,5 χρόνια μου πήρε να αποφασίσω για το δεξί πόδι, το φετινό καλοκαίρι όμως δε μου άφησε και πολλά περιθώρια. Και δεν υπάρχει χειρότερο απο το να πονάς στο πόδι...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010 και εισαγωγή στο Ασκληπιείο Βούλας.

Όνομα? Μαρία ....

Ηλικία? Μα τι ερώτηση είναι αυτή; ΟΚ, θα σας πω την ηλικία μου αλλα ποτέ τα κιλά μου!

Αλλεργείες? Στην  βλακεία...

Ασθένειες? Τα ψυχολογικά μου μετράνε;;;

Στο χειρουργείο τα πράγματα δυσκόλεψαν.

Πρώτον γιατί έχω παθολογική φοβία με τις βελόνες (ένας Θεός ξέρει πως έκανα ταττουάζ) και το κυριότερο... αχ το κυριότερο, αντε ψάξε βρες φλέβα για κουνούπια, μύγες, πεταλούδες και τα συναφή.  Βέβαια τώρα μπορούμε να γελάσουμε για τα μελανιασμένα χέρια μου, κανονικό πρεζόνι σου λέω!!!

3 μέρες και ακόμα δεν έχω κοιμηθεί, το μόνο που έκανα ερχόμενη σπίτι ήταν ένα καυτό μπάνιο (και αυτό όπως μπορεί κανείς με μπαταρισμένο πόδι) να φύγει η νοσοκομειίλα απο πάνω μου... Απίστευτα δύσκολη μυρωδιά....

Ξέρω πως σε λίγες μέρες δε θα σκέφτομαι τίποτα απο όλα αυτά, πως οι φίλοι μου θα είναι συνεχώς στο σπίτι μέχρι να φύγει και ο γύψος, όπως ήταν μαζί μου και στο νοσοκομείο.

Ξέρω πως σε λίγους μήνες δε θα με νοιάζει τίποτα απο όλα αυτά και θα φοράω ότι παπούτσια θέλω, θα περπατάω μεγάλες αποστάσεις, δε θα με ενοχλήσει το πόδι μου ποτέ ξανά.

Όλα αυτά τα ξέρω...

Αυτή τη στιγμή όμως, πονάω τόσο πολύ που απλώς χώνω τα νύχια μου στο στρώμα και περιμένω να περάσει αυτό το βράδυ....

( Ήχος ανάρτησης: Sharleen Spiteri -The Sounds Of Silence  )