ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Για τις γιορτές...

στέλνω με πολύ αγάπη σε όλους

ένα χιονισμένο τοπίο να ονειρευόμαστε









ένα αστέρι να φωτίζει το δρόμο μας

















τον Άγιο Βασίλη με πολλά δώρα
έναν τάρανδο να τραβάει το έλκηθρο
ένα μάγο να σκορπίσει παντού αστερόσκονη
ένα ρόδι για καλή τύχη
και μας εύχομαι

(΄Ηχος ανάρτησης: The Free Design - Love You )

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Simple girls and Katie girls

Κάποιοι άνθρωποι είναι σα τα άλογα.

Δε μπορείς να τους δαμάσεις
δε μπορούν να δαμάσουν εσένα

ή απλά

χρειάζεσαι κάποιον αρκετά "άγριο" για να ταιριάξεις και να τρέξεις μακριά...



(Ήχος ανάρτησης:  Snow Patrol - Fire to the third bar  )

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Someone to respect

Καιρό τώρα ένιωθα πως γύρω μου είναι άνθρωποι που απλώς συμπαθώ.
Φυσικά και δε μιλάω για φίλους, τους φίλους μου τους αγαπάω και είναι κομμάτι της οικογένειάς μου.
Μιλάω για αυτούς τους άλλους που γνωρίζεις στον κοινωνικό σου περίγυρο και σε κάνουν να σκέφτεσαι: Ναι, οκ, μια χαρά σε βρίσκω αλλά αυτό. Εκεί. Μέχρι εκεί.

2 μήνες κλεισμένη σε μεγάλο βαθμό μέσα στο σπίτι το μυαλό μου έκανε ένα συναισθηματικό και στοχαστικό ξεσκαρτάρισμα, τη διαδικασία αυτή που αποδομείς τις σχέσεις που έχεις, τις ζυγίζεις, τις αναλύεις και τελικά μένεις με αυτούς που πραγματικά σε συναρπάζουν. Σε μια τέτοια διαδικασία όλα μαγικά και ήρεμα παίρνουν τη θέση που τους πρέπει και ξαφνικά νιώθεις ελεύθερος απο κάθε απόβαρο που απλώς πιάνει χώρο στη μνήμη και τη συνήθεια.

Και το αποτέλεσμα?
Όλοι να βρίσκουμε ελλειματικό το ισοζύγιο στις προσωπικότητες εκείνες που θαυμάζουμε, που πραγματικά σεβόμαστε και μας εμπνέουν.
Για το Θέατρο των Αλλαγών έμαθα απο τις φίλες μου Μάρω Αγρίτη και Δήμητρα Σύρου (οι ηθοποιοί που παίζουν στην παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie"). Ήξερα πως κινητικά θα μου ήταν δύσκολες οι μετακινήσεις λόγω της επέμβασης, όμως ήμουν αποφασισμένη να κάνω κάτι διαφορετικό φέτος, και φυσικά να συνεχίσω τα μαθήματα φωτογραφίας για δεύτερη χρονιά.

Με το Γιώργο Καραμίχο είχα βρεθεί στο παρελθόν σε διάφορες εκδηλώσεις, σε πάρτυ του MEGA, σε παρουσίασεις προγράμμάτων, σε διάφορα εστιατόρια, σε μπαράκια, σε βιβλιοπωλεία, σε θέατρα και πάντα τον κρυφοκοίταζα με την ίδια περιέργεια που κοιτάζεις οποιοδήποτε αναγνωρίσιμο περνάει απο δίπλα σου.Φυσικά και είχα δει διάφορες δουλείες του στην τηλεόραση, κάποιες ταινίες του αλλά ομολογώ ποτέ στο θέατρο.

Το μάθημα του το διάλεξα για έναν και μόνο λόγο, γιατί είναι Σάββατο και δεν ήθελα να φορτώσω άλλο τις καθημερινές.

Στην αρχή τον κοιτούσα με δυσπιστία.
Θα ήταν ακόμα ένας αναγνωρίσιμος ηθοποιός επαναπαυμένος στην εμφάνισή του?
Θα ήταν το μάθημά του αξιοπρεπές ή μόλις είχα πετάξει τα λεφτά μου?
Θα μάθαινα κάτι ή απλώς θα βαριόμουν?

Ο Γιώργος σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.
Είναι άμεσος, ευγενικός, με άποψη.
Τα μάθημά ξεκινάει κάθε Σάββατο στη 1.
Εμφανίζεται σχεδόν πάντα με τον αγαπημένο του σκύλο, τον Τράμπ.
Είναι χαμογελαστός.
Και επειδή δε του αρέσουν οι φωνές και οι αστυνομεύσεις ξεκινάμε με ασκήσεις αναπνοής και αυτοσυγκέντρωσης. Λόγια απλά και γαλήνια, αυτά που σε βάζουν στη διάθεση να ανοίξεις το μυαλό σου για όσα θα δεκτεί. Δε σου ζητάει να μη τον αμφισβητήσεις, ίσα ίσα που αυτό θέλει, να σκεφτείς και να τον προκαλέσεις.

Στο πρώτο μέρος των μαθημάτων ασχοληθήκαμε με την συλλογική μνήμη.
Τις "συναισθηματικές αποθήκες" που χρειάζεται να δημιουργήσουμε για τις στιγμές εκείνες που θα δημιουργήσουμε συναίσθημα όταν όλα γύρω μας δε μας βοηθούν.
Δύσκολη διαδικασία.
Να αντιμετωπίσεις του δαίμονές σου.
Να ανασύρεις το χαμόγελό σου.
Να βιώσεις μίσος.
Να πλάσεις την ιδανική αγάπη.

Στο δεύτερο μέρος ασχοληθήκαμε με ζωάκια.
Περίεργο ε?  Και όμως!!!!
Κάθε χαρακτήρας, κάθε ήρωας, κάθε ρόλος κρύβει ένα ζωό.
Και όταν ο ηθοποιός το βρεί, στήσει το σώμα του σύμφωνα με αυτό, κάτι μαγικό συμβαίνει.
Η φωνή αλλάζει, η στάση είναι του χαρακτήρα και ακόμα και στα μάτια του θεατή ο πιο νεαρός ηθοποιός αλλάζει ηλικία....

Για εμένα η μεγαλύτερη απόδειξη των όσων διδάσκει είναι η παράσταση Ο Συμβολαιογράφος με την Ηρώ Μανέ σε σκηνοθεσία του. Και το να βλέπεις επι σκηνής την απόλυτη μεταμόρφωση μιας κωμικής ηθοποιού σε δραματική φιγούρα.
Στις ασκήσεις με τα ζώα είδα πόσο δουλεμένη κίνηση έχει, πόσο εύκολα αλλάζει τόνο στην φωνή του και  παίζει με τις προφορές.

Μα δεν είναι μόνο αυτά.
Μας μιλάει για τον καλλιτεχνικό χώρο, για τις συνθήκες εργασίας, για τους κανόνες του "παιχνιδιού".
Όχι δεν έχω καμία φιλοδοξία να γίνω ηθοποιός, εγώ απο χόμπυ πήγα.
Και τα μαθήματα δεν είναι απλώς λόγια όμορφα γραμμένα. Είναι χαρακτήρες που οφείλεις να γνωρίσεις για να τους αποδόσεις σωστά, είναι βιβλία επι βιβλίων που μας δίνει να διαβάσουμε απο την προσωπική του βιβλιοθήκη και άλλα τόσα που μας προτείνει. Ιστορία Τέχνης, ζωγραφική, εγκληματολογία, Ιστορία...

Πάνω απο όλα, κάθε Σάββατο περνάω 2 ώρες με ανθρώπους που ονειρεύονται, ψάχνονται, αναρωτιούνται, σκέφτονται και ο Δάσκαλός μας να μας καθοδηγεί στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των χαρακτήρων και τον πραγματικό κόσμο του καλλιτεχνικού χώρου. Ένας άνθρωπος που σου χαμογελάει πραγματικά, σε ευχαριστεί για την παρουσία σου στο μάθημά του και είναι απίστευτα δοτικός στους μαθητές του.

Πρίν απο 11 εβδιμάδες ξεκίνησα με δυσπιστία ένα ταξίδι στον κόσμο της Υποκριτικής Τέχνης και στάθηκα απο τύχη πολύ τυχερή να έχω ένα δάσκαλο που πραγματικά θαυμάζω και σέβομαι σήμερα...

Τα στοιχεία για την παράσταση "Ο Συμβολαιογράφος" είναι απο ανάρτηση της αγαπημένης Roadartist μαζί με την οποία την είδα. Σε ευχαριστώ πολύ για την παρέα και τις συζητήσεις μας.

Σαφέστατα και υπάρχουν και άλλοι γνωστοί που θαυμάζω μέσα απο τα έργο που έχουν έως σήμερα παρουσιάσει, όμως δε τους έχω γνωρίσει.
(Ήχος ανάρτησης: Maggie Reilly - Moonlight Shadow )

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Εσυ που είσαι?

Για όσους έφυγαν κι άφησαν τα σημάδια τους


































για όλες τις φορές που έφυγα εγώ


















και για τις σκάλες που κατεβήκαμε τρέχοντας αλλά ακόμα βρίσκουμε τον εαυτό μας σε εκείνο το πρώτο σκαλί...


















Κάποτε σου είπα θυμωμένη πως απο αυτή τη σχέση μόνο έχασα.
Σου είπα ψέμματα.

Χωρίς εσένα
και χάρη σε εσένα
δε θα είχα βρει το πιο σημαντικό
ΕΜΕΝΑ
και για αυτό πάντα θα σε ευγνωμονώ...

(Φωτογραφίες απο την περιοχή του Μεταξουργείου που τόσο αγαπώ)

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Kiss the rain

Υπέροχη μέρα
οκ, δε περιμένω να με καταλάβει κανείς
αλλά να,
λατρεύω τη βροχή.

Με ξεκουράζει
με χαλαρώνει
με ηρεμεί
ξεπλένει τη λύπη
καθαρίζει το βλέμμα
ανοίγει τον ορίζοντα
ξεπλένει κακές σκέψεις.

Και σε αυτό ακριβώς το σκηνικό βρέθηκα σήμερα
στο Τραμ για Φάληρο
μετά απο το νοσοκομείο
αααα ναι, βγήκε ο γύψος!!!

Με μουσική που ακούω συνεχώς τις τελευταίες μέρες
καλή διάθεση
και το κινητό μου για φωτογραφική μηχανή.
 


   














Σήμερα μετά απο πολλές μέρες είδα την κολλητή μου, τη Μαρία.
Μερικά ποτά στο The Kinky Café
τσιμπολόγημα σε ένα ταβερνάκι
πολύ κουβέντα
και ακόμα περισσότερο γέλιο...

Είναι δυνατόν λοιπόν να μη περάσω ωραία σήμερα???
(Ήχοι ανάρτησης:

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Καθρέπτη καθρεπτάκι μου....

Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέπτη
ρώτα
καθρέπτη καθρεπτάκι μου
τι πλάσμα είμαι εγώ;

Δεν έχει σημασία αν είσαι άνδρας ή γυναίκα
σημασία έχει τι απάντηση θα πάρεις

Χαμογελάς απο την απάντηση;
Ή μήπως κατσουφιάζεις;
Γιατί αν κατσουφιάζεις τότε ήρθε η ώρα να κάνεις μια αλλαγή.
Σε εσένα.
Σε εμένα.
Στον κόσμο γύρω σου.
Στον κόσμο μέσα σου.

Σπάσε τα όριά σου.
Καταπάτησε τους κανόνες των πρέπει που σου έμαθαν.
Μάθε να συγχωρείς.
Πες τη συγνώμη που χρωστάς.
Δέξου τη συγνώμη που σου χαρίζεται.
Γίνε ο εαυτός σου.
Αφέσου.

Αγάπησες αρκετά;
Σε αγάπησαν;

Είναι δύσκολη η αγάπη
αλλά αξίζει

Και το λάθος αξίζει
γιατί τα δάκρυα ξεπλένουν την ψυχή.

Αν πιστεύεις πως όλα είναι άσπρο ή μαύρο
αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό
τότε έχεις χάσει όλα τα ενδιάμεσα χρώματα.

Δώσε μια δεύτερη ευκαιρία
σε εμένα
σε εσένα
σε ότι κάποτε μοιράστηκες
σε όσα πίστεψες
δε γίνεται να ήταν όλα ψέμα.

Γιατί η ζωή
η δική μου
η δική σου

Η ζωή είναι θέμα επιλογής...

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Φτάνει πια... Αρκετά!!!

Είμαι τόσο τραγικά θυμωμένη
τόσο πολύ

Τον μισώ τον Οκτώβριο
και χαίρομαι που επιτέλους φεύγει
στα τσακίδια να πάει
και αν μπορέσει να μη ξανάρθει
εμένα χάρη θα μου κάνει....

Breast cancer awarness month, my ass
και pink ribbon bullshit.

8 Οκτωβρίου θα γινόταν 63 ετών
θα είχε στην αγκαλιά της τον εγγονό της
θα μας μαγείρευε παστίτσιο και εμείς θα γελάσουμε με τις ανύπαρκτες μαγειρικές της ικανότητες
θα κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο ακούγοντας ρεμπέτικα
θα είχα μια ζεστή αγκαλιά
πόσο μου λείπει η ζεστή της αγκαλιά
και το σπίτι θα μύριζε ακόμα  μαμά...

Και να που κοντεύω 35
και έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια
και κάθε φορά που λέω πως είμαι καλά
πως έμαθα να ζω με αυτό
κάθε φορά
κάθε φορά ομως
θυμάμαι πως ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε ζωντανή
πως εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά την είχα αποχαιρετίσει
και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το χωνέψω...

Και εκεί που λέω επουλώθηκε η πληγή
δε ματώνει πια
τα "ράμματα" έπιασαν
κάτι γίνεται
μια ανεπαίσθητη αιτία
μια χαζή αφορμή
και το αίμα αναβλύζει πάλι
και τα "ράμματα" σπάνε
και η πληγή σε σκίζει απο πόνο.

Οπότε μη μου λέτε εμένα για πρόληψη
η μόνη πρόληψη είναι να μη σου τύχει
μη μου λέτε εμένα για awareness month
το μόνο awareness είναι να τακτοποιήσεις τις υποθέσεις σου όταν σου συμβεί.

Και θα ήθελα για μια και ΜΟΝΟ μια φορά
κάποια αναθεματισμένα "γιατί" να αποκτήσουν ένα "διότι"
γιατί κάτι βράδια σαν το σημερινό νιώθω πως τρελαίνομαι...

(Ήχος ανάρτησης Κώστας Λειβαδάς - Καθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα  και πόσο αγαπούσε αυτό το τραγούδι)

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Πριν, 5 και μετά...

Ξεκινάς και το μόνο που θέλεις είναι να το κρατήσεις μέσα σου
δικό σου μονάχα
περπατάς και χαμογελάς
πλάθεις παραμύθια στο μυαλό σου
εικόνες στην καρδιά σου
νιώθεις τα όνειρά σου να ζωντανεύουν


Όταν σιγουρευτείς
το ζείς
ανεβαίνεις στην ταράτσα και το φωνάζεις
τίποτα δε μοιάζει αδύνατο
και εσύ καρδιοχτυπάς
κάθε μέρα
κάθε ώρα
κάθε στιγμή
και όσο χρόνο και αν έχεις με τον άλλο
ποτέ δεν είναι αρκετός....


Υπάρχουν όμως φορές που όσο και να προσπαθείς
όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις σου
όσο και να το θέλεις
ο κύκλος κάποιως πραγμάτων είναι πιο μικρός απο ότι θα ήθελες
ή θα είχες φανταστεί
και ζεις την άρνηση


Όταν δεν αντέχεις άλλο
ξεκινάς το παζάρεμα
υπόσχεσαι τον εαυτό σου
χωρίς να κρατήσεις τίποτα για εσένα
απλώς θέλεις να γυρίσεις στην χαρά που ένιωθες
είσαι έτοιμος να τα ρισκάρεις όλα και ας ξέρεις κάπου μέσα σου πως έχεις χάσει ήδη.


Με τον καιρό περνάς στο θυμό
γιατί ξέρεις πως το παζάρεμα δεν είχε αποτέλεσμα
τότε που θυμάσαι όσα σε πλήγωσαν
ότι σε πρόδωσε
και όλα εκείνα που σε απογοήτευσαν
τίποτα φωτεινό δεν υπάρχει στο μυαλό σου
καμιά φορά νιώθεις να καίγεσαι απο όσα δεν είπες και μέσα σου στοιχειώνουν
και μετανιώνεις για όσα έχεις πεί
που έβαλες τον εαυτό σου στη δοκιμασία τούτη και ο άλλος σε ποδοπάτησε.


Μια μέρα όμως ξυπνάς και το μόνο που έχεις μέσα σου είναι το κενό
εκείνο που σου άφησε ο χωρισμός
το άδειο σπίτι που γυρνάς
και τότε,
τότε περνάς στην κατάθλιψη.
Αυτή τη βαθιά θλίψη που σου ισωπεδώνει κάθε ελπίδα για φως.


Και ένα πρωί
ανοίγεις τα μάτια σου
σηκώνεσαι
μόνο που εκείνη τη μέρα δε ψάχνεις κανένα δίπλα σου
ξέρεις πως είσαι μόνος σου πια
δεν έχεις μια αγκαλιά να σε αγγίξει
η δική σου αγκαλιά είναι άδεια
όμως δε στεναχωριέσαι πια
αυτό είναι η αποδοχή.


Και όταν περάσει καιρός,
όσο χρειάζεται ο καθένας απο εμάς,
τότε προχωράς
περνάς στην απέναντι όχθη του αποχωρισμού
οργανώσεις τη ζωή σου σύμφωνα με τα δικά σου θέλω
είσαι έτοιμος να ζήσεις περιπέτειες ξανά
οι πληγές δε ματώνουν
τα σημάδια σβήνουν
και η θέα απο την απένταντι όχθη αυτής της γέφυρας
είναι φανταστική....


(Ήχος ανάρτησης: Evanescence- The last song I'm wasting on you )

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Εσύ? Εγώ?

Graffiti απο το προαύλιο στη Σχολή Αρχιτεκτόνων, ΕΜΠ

(Ήχος ανάρτησης: Asarkos - Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων )

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

8 1/2 weeks....

Τόσο θα πάρει να περπατήσω κανονικά ξανά.

Είναι χρόνια τώρα που με ταλαιπωρούν τα πόδια μου
το γνωστό "κότσι" που έχουμε δεί όλοι να παραμορφώνουν τα δάκτυλα σε γυναίκες μεγάλης ηλικίας, λες τελικά να είμαι και εγώ τόσο μεγάλης ηλικίας?

Πολύ ορθοπεδικοί λένε πως φταίνε τα στενά παπούτσια, τα ψηλά τακούνια, οι μυτερές φόρμες έλα όμως που εγώ είμαι της άνεσης και ποτέ δε ταλαιπώρησα τα πόδια μου με αυτό τον τρόπο...
Άρα μας μένει ο ένας και μοναδικός:  κληρονομικότητα.. Γιατί απο όλα τα χαρίσματα της μαμάς μου δε πήρα ούτε το 1,75 ύψος της, ούτε εκείνο το στήσιμο να κάθομαι σταυροπόδι με ατελείωτες γάμπες σα τη Στεφανίδου, στοιχεία τόσο χαρακτηριστικά της μαμάς μου...

Όχιιιιιιιιιιιιιι, κληρονόμησα το κότσι!!!!

Η πρώτη κίνηση επανόρθωσης έγινε το καλοκαίρι του 2007 όπου εγχειρίστηκε το αριστερό πόδι.
Κάτι σπασμένα κοκκαλάκια, κάτι να κόψουμε ότι περίσσευε και μια βίδα, κάτι 2 μήνες με γύψο.
Απο τους πόνους τότε ζητούσα ηρωίνη, μορφίνη και ότι απαγορευμένο κυκλοφορούσε.

3,5 χρόνια μου πήρε να αποφασίσω για το δεξί πόδι, το φετινό καλοκαίρι όμως δε μου άφησε και πολλά περιθώρια. Και δεν υπάρχει χειρότερο απο το να πονάς στο πόδι...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010 και εισαγωγή στο Ασκληπιείο Βούλας.
Όνομα? Μαρία ....
Ηλικία? Μα τι ερώτηση είναι αυτή; ΟΚ, θα σας πω την ηλικία μου αλλα ποτέ τα κιλά μου!
Αλλεργείες? Στην  βλακεία...
Ασθένειες? Τα ψυχολογικά μου μετράνε;;;

Στο χειρουργείο τα πράγματα δυσκόλεψαν.
Πρώτον γιατί έχω παθολογική φοβία με τις βελόνες (ένας Θεός ξέρει πως έκανα ταττουάζ) και το κυριότερο... αχ το κυριότερο, αντε ψάξε βρες φλέβα για κουνούπια, μύγες, πεταλούδες και τα συναφή.  Βέβαια τώρα μπορούμε να γελάσουμε για τα μελανιασμένα χέρια μου, κανονικό πρεζόνι σου λέω!!!

3 μέρες και ακόμα δεν έχω κοιμηθεί, το μόνο που έκανα ερχόμενη σπίτι ήταν ένα καυτό μπάνιο (και αυτό όπως μπορεί κανείς με μπαταρισμένο πόδι) να φύγει η νοσοκομειίλα απο πάνω μου... Απίστευτα δύσκολη μυρωδιά....

Ξέρω πως σε λίγες μέρες δε θα σκέφτομαι τίποτα απο όλα αυτά, πως οι φίλοι μου θα είναι συνεχώς στο σπίτι μέχρι να φύγει και ο γύψος, όπως ήταν μαζί μου και στο νοσοκομείο.
Ξέρω πως σε λίγους μήνες δε θα με νοιάζει τίποτα απο όλα αυτά και θα φοράω ότι παπούτσια θέλω, θα περπατάω μεγάλες αποστάσεις, δε θα με ενοχλήσει το πόδι μου ποτέ ξανά.

Όλα αυτά τα ξέρω...

Αυτή τη στιγμή όμως, πονάω τόσο πολύ που απλώς χώνω τα νύχια μου στο στρώμα και περιμένω να περάσει αυτό το βράδυ....

( Ήχος ανάρτησης: Sharleen Spiteri -The Sounds Of Silence  )

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Μια κιβωτός στο... Γκάζι

Πόσο μου αρέσουν οι νύχτες στην Αθήνα
με αγαπημένους φίλους
καλή μουσική
ένα τσιγάρο στο ρυθμό
και μια μπύρα στο χέρι... ή και παραπάνω....


























Διάφανος - Γιάννης Χαρούλης







































Το στοιχειωμένο σπίτι - Παύλος Παυλίδης 






















 
















Ο χαμένος τα παίρνει όλα - Γιάννης Αγγελάκας
Σπουδαίος και τρανός - Γιάννης Αγγελάκας

Και τόσο, μα τόσο, ωραίο να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, στόχους και συνήθειες!

Κυρίως όταν βλέπεις τον εαυτό σου μέσα απο τα δικά τους μάτια και σου αρέσει αυτή η εικόνα....

















(Ήχος ανάρτησης: Τώρα αρχίζω και θυμάμαι - Παύλος Παυλίδης )

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Part of me wants to riot....


Snow Patrol - Run
U2 Entrance to Olympic Stadium
Beautiful Day - U2
Magnificent - U2
In the name of love - U2
Sunday bloody Sunday - U2

Εμπειρία ζωής, μόνο αυτό έχω να πω....

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!!!!