ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

My North, my South, my East and West


Βερολίνο, 20 Γενάρη
τα λιγοστά γερμανικά μου ξυπνούν όταν ακούω: 3 μήνες, το πολύ

Αεροδρόμιο Αθήνας, 21 Γενάρη
στο διάδρομο αγκάλιασε τον άντρα της
"συγγνώμη για αυτό που θα σας κάνω"
έκλαιγαν αγκαλιά
42 χρόνια μαζί.

Ρώμη, 5 Φεβρουαρίου
λίγες μέρες μάνα και κόρη
οι δυο τους
δεν έχει πολλές δυνάμεις πια
γελά όμως συνεχώς
ανασαίνει δύσκολα
μα δε το βάζει κάτω.

Αθήνα, 19 Απριλίου
είναι στο νοσοκομείο 3 μέρες τώρα
"Ο καρκίνος είναι παντού, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα"
"Όχι μηχανήματα, αφήστε τη να φύγει"
"Μα θα πεθάνει"
"Είπα οχι μηχανήματα, δεν θα είναι άνθρωπος πια"

Το βράδυ για πρώτη φορά σε αποχαιρέτησα
σε φίλησα στο μάγουλο
"μην ανησυχείς για εμάς, εσύ κοίτα να ξεκουραστείς"

Καβούρι, ξημερώματα 20 Απριλίου
3 μήνες ακριβώς...
Με τη Μαρία στο αυτοκίνητο
κοιτάω το ρολόι συνεχώς
"Πέθανε"
"Μη λες βλακείες, αντέχει ακόμα"
"Πέθανε σου λέω"

Στο νοσοκομείο μόνη μου μαζί της
είναι ακόμα ζεστή
τυλιγμένη σε ενα άσπρο σεντόνι
στο διάδρομο ουρλιάζω στα χέρια της Μαρίας.

Δε μπορώ τόσο κόσμο στο σπίτι
θέλω να ουρλιάξω
δε κλαίω
δε μιλάω
διαλέγω τα ρούχα της
τη μυρίζω στα σεντόνια.

Κοιμητήριο, 21 Απριλίου
Τόσα πρόσωπα γύρω μου.
Αρνούμαι να ρίξω χώμα.
Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μόνο.
Η Χαρά με κρατάει στην αγκαλιά της.
"Ήθελες να πέσεις μέσα"

Έχω να κοιμηθώ μέρες
Η σιωπή στο σπίτι είναι εκκωφαντική.
Κοιμάμαι στην αγκαλιά του Γαβριήλ μέρες μετά.

Στους μήνες που έρχονται παίρνω το φορτίο της ηρεμίας
τύψεις
φταίω γιατί το είχα πει πως θα πεθάνει
μήνες αργότερα το παραδέχομαι δημόσια
ψυχολογική υποστήριξη για να πατήσω στα πόδια μου ξανά
ορκίζομαι να μη κρατήσω ποτέ ξανά τόση θλίψη μέσα μου...

Κρατάω το τιμόνι όπως εσύ
έχουμε το ίδιο βλέμμα
είμαστε το ίδιο απαιτητικές από τους γύρω μας
και οι δυο μας κλαίμε κρυφά μη μας δει κανείς.

Είμαι άξια να είμαι κόρη σου;
Είσαι περήφανη για εμένα;
Συγγνώμη για τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας μου.
Πες μου ποιό λάθος κάνω.
Μου λείπει η αγκαλιά σου.
Η φωνή σου μου λείπει.
Θα πεθάνω και εγώ τόσο νωρίς?

Πήρα όσα πτυχία ήθελες και ακόμα παραπάνω.
Ταξιδεύω όπως μου είχες πει για να γνωρίζω τον κόσμο.
Διασκεδάζω τη ζωή μου όπως μου είπες.
Να, φεύγω για 15 μέρες.

Από το Βερολίνο μόνο ένα δωμάτιο νοσοκομείου είδες
θα σε ξεναγήσω εγώ.
Στην Πύλη του Βραδεμβούργου
σε εκείνο το ιαπωνικό εστιατόριο που πήγα με το Γιάννη
στα μουσεία που σου άρεσε να τριγυρνάς
και στο πάρκο της Tiergarten θα πιούμε καφέ
θα καθήσουμε στον ήλιο
δε παίρνεις φάρμακα πια, μπορείς να μείνεις στον ήλιο.
Και δε θα αφήσω καμία βελόνα να σε πλησιάσει
ποτέ πια χημειοθεραπείες
ούτε εκείνες τις απαίσιες ακτινοβολίες που σου έκαιγαν το δέρμα
κανένας γιατρός
κανένα νοσοκομείο
μόνο εμείς οι δυο.

Στο Εδιμβούργο θα πάω στα μέρη που σου άρεσαν
και έξω απο το Festival Theater θα δακρύσουμε πάλι όπως τη μέρα που ορκίστηκα για το πτυχίο μου.

Θα περάσω απο το αγαπημένο μας ινδικό στη Γλασκώβη (θυμάσαι που ήσουν συναχωμένη και τα καυτερά φαγητά τελικά άνοιξαν το λαιμό σου???)
Και θέατρο που αγαπούσες τόσο.

Δεν με ενδιαφέρει να παντρευτώ
μου έμαθες να γίνω ανεξάρτητη και δυνατή
ποτέ δε μου είπες να παντρευτώ
"Κάνε ένα παιδί και ας μη παντρευτείς ποτέ".
Να είμαι ο εαυτός μου ήθελες μονάχα.
Να κάνω όσα έχω ονειρευτεί, να προσέχω την κακία του κόσμου και τη ψευτιά.

Στο γάμο της Lynn ήμουν παράνυφος.
Το νυφικό τραπέζι με την τούρτα ήταν στολισμένο με το τραπεζομάντηλο που της είχες κάνει δώρο.
Νιώθαμε όλοι πως ήσουν εκεί.

΄Οταν ήμουν Ελλάδα ήσουν πάντα ξύπνια
ότι ώρα και να γυρνούσα σπίτι
"Είχε καλή ταινία στην τηλεόραση"
"Σηκώθηκα να πιω λίγο νερό"
"Κάνει ζέστη σήμερα"
Τώρα το σπίτι είναι βουβό όταν γυρνάω.
Την ευτυχία που έζησες με τον μπαμπά δε την βρήκα και κουράστηκα να προσπαθώ.

Νιώθω πως είσαι συνεχώς δίπλα μου.
Στον ύπνο μου όμως σπάνια σε βλέπω.

Αν η ζωή μου είναι ένα μεγάλο παζλ και ο χαμός σου ένα κομμάτι, πότε θα καταλάβω τη σημασία της απουσίας σου;

Μου είχες υποσχεθεί πως θα είσαι στο γάμο μου, αν αποφάσιζα να παντρευτώ.
Μόνο να αποκτήσω μια Αναστασία θέλω.
Να της μάθω να οδηγεί με δυνατή μουσική όπως εσύ.
Να μιλάει με τα μάτια όπως εσύ.
Να στέκεται στο πλήθος και να την προσέχουν, όπως εσένα.
Να έχει την πιο μεγάλη αγκαλιά, όπως εσύ.
Να ακούει συνεχώς μουσική, όπως εσύ.
Να ρίχνει και μια στροφή στα καλά ρεμπέτικα, όπως εσύ.
Να γελάει με όλη της την καρδιά, όπως εσύ.

Στην είσοδο έχω το πορτρέτο που σου έφτιαξε το θείος Σταύρος.
Σου λέω πάντα "Γειά" όταν μπαίνω στο σπίτι.
Καμιά φορά στέκομαι και σου μιλάω.
Και ξέρω τα βράδια που δεν είμαι καλά μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.

Καπνίζω ακόμα.
Πίνω παραπάνω καμιά φορά.
Το σπίτι δε μυρίζει μαμά...
Και εγώ μόνη μου ακροβάτης να παίρνω αποφάσεις.
Συμφωνείς μαζί μου άραγε;
"Είσαι καλότυχη εσύ και ξέρεις να ζεις τα όνειρά σου" το μήνυμά σου στο κινητό μου εδώ και χρόνια...
5 χρόνια σήμερα χωρίς τη μαμά μου...

Πώς το ξεπερνάς;

Δε το ξεπερνάς, απλώς μια μέρα ξυπνάς και έχεις συνηθίσει να το κουβαλάς μέσα σου.

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
δώστης κλότσο μπάτσο να κυλίσει
παραμύθι να αρχινήσει...

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Οι εξωπραγματικοί είναι αυτοί που γράφουν ιστορία

Σας έχω ήδη μιλήσει για μια παράσταση που με έχει μαγέψει φέτος
την ιστορία της Αμερικάνίδας ακτιβίστριας που καταπλακώθηκε και δολοφονήθηκε από Ισραηλινή μπολτόζα στα κατεχόμενα της Γάζας το 2003 σε ηλικία 23 ετών.

Η παράσταση με ώθησε να ψάξω τα γεγονότα της περιοχής.
Να διαβάσω για την έκβαση της ιστορίας της Rachel και το δικαστικό αγώνα που δίνουν οι οικογένεια και οι φίλοι της για να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι.

Σας παραθέτω κάποια link για να δείτε τον αγώνα αυτό και την παρακαταθήκη της Rachel ενάντια της καταπάτησης κάθε ανθρώπινης υπόστασης και ελευθερίας των κατοίκων της Γάζας.

 
«Είδα ένα όνειρο ότι έπεφτα από ψηλά και θα πέθαινα, έπεφτα από κάτι σκονισμένο κι απαλό και θρυμματισμένο όπως οι γκρεμοί στη Γιούτα, αλλά συνεχώς κρατιόμουν, και κάθε φορά που ο βράχος που κρατιόμουνα ή πατούσα έσπαγε, άπλωνα τα χέρια καθώς έπεφτα και κρατιόμουν από αλλού. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τίποτα - απλώς αντιδρούσα σαν να ‘παιζα ένα video-game γεμάτο αδρεναλίνη. Κι άκουγα: Δεν γίνεται να πεθάνω, δεν γίνεται να πεθάνω, ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου. Φαίνεται κατά κάποιο τρόπο θετικό, σε σύγκριση με τα όνειρα που είχα κάποτε, στα οποία κατρακυλούσα και σκεφτόμουν: αυτό είναι, θα πεθάνω.»
Rachel Corrie – Λίγα χρόνια πριν το θάνατό της
 
Σήμερα 17 Απριλίου 2010 έγινε στην Τεχνοπόλη στο Γκάζι εκδήλωση με ονομασία "Ένα πλοίο για τη Γάζα". Ομιλιές, δρώμενα, μουσικές. Μια εκδήλωση αφιερωμένη στους περισσότερους από τους 11.000 Παλαιστίνιους, μεταξύ τους αρκετές εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά, που κρατούνται παράνομα σε ισραηλινές φυλακές και κρατητήρια. Αλλά και στο πάνω από 1.000.000 Παλαιστινίους φυλακισμένους στη Γάζα.
 
 


πληροφορίες για το ταξίδι της Γάζας μπορείται να βρείτε στο http://www.shiptogaza.gr/

Η εκδήλωση τελείωσε με την προβολή της ταινίας Γάζα ερχόμαστε που κέρδισε το βραβείο κοινού στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκομαντέρ στη Θεσσαλονίκη. Μόνο συγκλονιστικό μπορεί να το χαρακτηρίσει όποιος το δει!!!

Η παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» συνεχίζεται εως 4 Μαΐου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εκτός των ήδη προγραμματισμένων παραστάσεων (κάθε Δευτέρα και Τρίτη), το έργο θα παρουσιάζεται πλέον και κάθε Κυριακή στις 21:30.

Κυριακή: 21:30
Δευτέρα: 21:15
Τρίτη: 21:15
Τηλ. Κρατήσεων: 210 – 92 12 900

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Αδημονώ να δω την πόλη να μας χωράει και τους δυο...

Ο Μπάμπης Στόκας έχει μια φωνή που πάντα με ταξίδευε
μιλούσε μέσα μου
δάκρυζα
γελούσα
αναρωτιόμουν
φοβόμουν
ζαλιζόμουνα με τη φωνή αυτή.

Γεννήθηκε στην Γερμανία. Ήρθε πολύ μικρός στην Ελλάδα όπου έζησε στην Καλαμάτα μέχρι τα 11 χρόνια του. Μεγάλωσε στο Μενίδι και οι παιδικές μνήμες του είναι φορτωμένες από τη στέρηση των ανθρώπων της γειτονιάς και αντίστοιχα φορτισμένες από την ανατρεπτική θέρμη των ίδιων ανθρώπων. Η εφηβική του παρέα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα και η γνωριμία τους με το πρόωρα χαμένο Μάνο Ξυδούς οδήγησε το 1990 στην δημιουργία των ΠΥΞ ΛΑΞ.

Το 2004 είναι η τελευταία χρονιά με τους ΠΥΞ ΛΑΞ. Μία μεγάλη περιοδεία πραγματοποιήθηκε σε όλη την Ελλάδα όπου κυριάρχησαν τα έντονα συναισθήματα αλλά και τη μεγάλη αγάπη του κόσμου.

Όσο για εμένα, απο τότε το μουσικό του ταξίδι αποκτά και ενδιαφέρον. Δουλειές προσωπικές, στίγμα ατομικό, διαστήματα απομάκρυνσης απο επιλογή και κάποια όχι και τόσο. Ακούσματα που ο ίδιος πλέον αποφασίζει και εμφανίσεις λίγες και ουσιαστικές.

Από όλες τις συναυλίες των Πυξ Λαξ που έχω πάει, απο όλες τις εμφανίσεις του Μπάμπη Στόκα που έχω δει η καλύτερη ήταν πέρυσι το χειμώνα. Σε ένα μικρό θεατράκι των Εκδόσεων Καστανιώτη, παρουσίαση βιβλίου του Πέτρου Κουμπλή με μόνη παρέα μια κιθάρα και τη δύναμη της φωνής του....

2010 και η τελευταία του δουλειά τιτλοφορείται ΒΟΛΤΑ

1. Απλές κουβέντες
2. Δεν είναι αργά
3. Και έμεινα εδώ
4. Έρασμος
6. Μοναστήρι (Μοναξιά)
7. Συνήθεια
8. Όλα τα ψέματα
9. Ο πότης
10. Αναμονή .
11. Η σιωπή μες στο πηγάδι
12. Στρυχνίνη
13. Βόλτα (Κείμενο - Ερμηνεία Μάνια Παπαδημητρίου)
14. Το πρόσωπό σου
15. Γκέτο οι φίλοι μου
16. Αρχίζει η συναυλία μου

Η ανάρτηση αυτή έγινε επίτηδες τη μέρα ταφής του Μάνου Ξυδούς, έχω ανάγκη τη χρονική συνέχεια. Η έννοια του τέλους ποτέ δε χώρεσε στο μυαλό και τα συναισθήματά μου.

(ήχος ανάρτησης: Βόλτα - Μπάμπης Στόκας)

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

RIP Μάνο Ξυδούς



ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ 1953 - 2010






 Μια ακόμα χαρισματική φιγούρα της ελληνικής μουσικής μας "αποχαιρέτισε"...

Κάνουμε το λάθος και χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη πάρα πολύ εύκολα
δε σημαίνει όταν θέλω κάποιον τον αγαπώ και πεθαίνω για αυτόν
η αγάπη πάνω από όλα είναι θυσία, έτσι δεν είναι;
Επειδή η θυσία είναι πολύ σκληρή, πάρα πολύ σκληρή,
ας προσπαθήσουμε δυο άλλα πράγματα
σεβασμός και ειλικρίνια...

(Ήχος ανάρτησης Μάνος Ξυδους & Γιάννης Χαρούλης - Αυτή η νύχτα )

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Walking in Athens

Σε ταβέρνα στου Ψυρρή...

Οδός Πειραιώς, στον τοίχο του Bios

Κοινός παράγοντας η αγανάκτηση
Σχολή Αρχιτεκτόνων, ΕΜΠ

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Are you still mad?

Για να το ξεκαθαρίσουμε:

εμένα δε με νοιάζει αν τα τηλέφωνα χτυπούν με απόκρυψη τα χαράματα.
στον ύπνο μου δεν τα ακούω
και ο φίλος μου έχει μάθει να τα αγνοεί

όταν είμαι στη δουλειά είναι τόσο χαμηλωμένο το κινητό μου
που συνήθως δε το βλέπω...

το δεύτερο κινητό είναι στο σπίτι συνεχώς
τις κλήσεις τις βλέπω όταν γυρίσω...

όταν χτυπάει και είμαι σινεμά ή θέατρο
το έχω στο αθόρυβο...

όταν είμαι βόλτα
το έχω στην τσάντα μου και ούτε που το καταλαβαίνω...

αποκρύψεις δε σήκωνα ποτέ εξάλλου...

Are you still mad?
of course you are....

η αγωνία για την υγεία του μπαμπά μου με εξουθενώνει
Οι ρυθμοί που έχω επιλέξει στη δουλειά με εξουθενώνουν

αλλά το να συνεχίσω να σε μισώ
αυτό με εξουθενώνει περισσότερο απο όλα

δε θέλω να το κάνω πια...

Τελικά, ακόμα και αν υποθέσουμε πως είμαι όντως ο ίδιος ο Σατανάς και μια άπιστη σκύλα, έχεις σκεφτεί ποτέ (ή σε άφησαν οι φίλοι σου να σκεφτείς) πως ίσως να είμαι επίσης και η γυναίκα που σε αγάπησε πραγματικά και την ποδοπάτησες με τον τρόπο που φέρθηκες;;;


(για εσένα που ξέρω πως διαβάζεις το ιστολόγιο αυτό και νιώθεις πως με μισείς)

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Kiss

Μεγάλο Σάββατο και το Star έχει το Όσα παίρνει ο άνεμος.

Πιάσαμε κουβέντα για σκηνές φιλιού απο ταινίες...

"Να κάνουμε λίστα με όσες θυμόμαστε"
και η αναζήτηση ξεκινάει...

Gone with the wind
From here to eternity
Notorious
Casablanca
Cinema Paradiso
Meet Joe Black
The girl next door
Serendipity
The Notebook

Best Kisses

Τα καλύτερα φιλιά είναι αυτά που δώσαμε
αυτά που θυμόμαστε
και κυρίως αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμα!!!!

Απίστευτο και όμως αληθινό:
ανταλλαγή απόψεων
συναισθημάτων
διαφωνίες
ομοφωνία
ενημέρωση
υποστήριξη
πέρασα τις 100 αναρτήσεις και σας ευχαριστώ για όσα είπαμε και έχουμε να πούμε!!!!!!!!!!

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Το πρώτο μπάνιο της χρονιάς



Στο σπίτι του αγαπημένου μου θείου, με 12 χρόνια διαφορά είναι πιο πολύ φίλος παρά συγγενής, με τη γυναίκα του, τη μικρή τους κόρη και ένα μωρό να μας έρχεται το Νοέμβριο!!!

Μιλήσαμε για όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες, όσα δεν είχαμε προλάβει να συζητήσουμε.. Ο Γιώργος έχει μια μαγική ικανότητα να βάζει τα πάντα στη σωστή τους θέση και τις πραγματικές τους διαστάσεις. Και όταν τα λόγια αυτά έρχονται από ανθρώπους που σε αγαπούν, η αξία τους πάντα είναι μεγαλύτερη...

Το απόγευμα ήρθαν και φίλοι.
Ψήσαμε στο barbecue
ήπιαμε κρασί
γνώρισα καινούργιο κόσμο.

Λόγω του αυχένα μου ακολουθώ αυστηρή διατροφή και έχω ήδη χάσει 5 κιλά, έχω δρόμο ακόμα το ξέρω, αλλά ακόμα και αυτό το λίγο με κάνει να νιώθω καλύτερα για εμένα, πιο ανάλαφρη στις κινήσεις μου και με πιο μεγάλες αντοχές από το pilates που έχω ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό.

Το σούρουπο μας υποδέχτηκε με μια ελαφριά ψιχάλα που σύντομα έφυγε, μας άφησε παρακαταθήκη μια δροσιά που δε σταμάτησε κανένα μας στις βουτιές, τις πατητές και τα αστεία.

Έφτασα στο σπίτι εξουθενωμένη σωματικά και ψυχολογικά ανάλαφρη σα πούπουλο.

Το πρώτο μπάνιο της χρονιάς ήρθε απίστευτα νωρίς φέτος αλλά ήταν μαγικό.

Ραντεβού το Σάββατο, καιρού επιτρέποντος!!!!!!!!!!!

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Πάσχα 2010

tΤο Πάσχα δεν είναι απο τις αγαπημένες μου γιορτές
έχει πάντα μια μελαγχολία
ήταν και η γιορτή της μαμάς μου...

Φέτος για πρώτη φορά αυτή η γιορτή με βρήκε στην Αθήνα
η μετακόμιση του αδελφού μου
ο μπαμπάς στο χωριό του
το δικό μου ταξίδι στις 21 Απριλίου.

Επιτάφιος στο κέντρο της Αθήνας
με τόσους άλλους ανθρώπους που είναι στη ζωή μου.

Η Αθήνα έχει μια κατανυκτική μαγεία που δεν είχα ζήσει ποτέ
το φως των κεριών να φωτίζει δρόμους
και η παρέα να περπατάει στα στενά.
Καταλήξαμε σε ένα υπέροχο εστιατόριο
με κρασάκι, τσίπουρα και λιχουδιές
να γελάμε μέχρι τα χαράματα.


δανειμένη εικόνα από τον παλιό συνάδελφο και καλό φίλο Κώστα

Μεγάλο Σάββατο και το κουδούνι να χτυπάει
πονοκέφαλος
υπνηλία
σέρνομαι στην πόρτα.

Απο Βερολίνο ο Γιάννης
απο Κολωνία η Σοφία και ο Χάρης
απο Βόλο η Χαρά
Μοιάζει λίγο με καταυλισμό το σπίτι.
ο Χάρης έφερε καφέδες και τυρόπιτες
"Ασθενείς και οδοιπόροι", δε νηστεύουμε εμείς!!!

Ανάσταση δίπλα στη θάλασσα
αγκαλιές
φιλιά
χαμόγελα.
Έτσι είναι οι φίλοι
σου δίνουν χαρά και σε προστατεύουν.
Ένας αγαπημένος πραγματικά παρών.

Η Κυριακή μας βρήκε σε μια ταράτσα
να κοιτάζουμε τη θάλασσα
να μυρίζουν τα πασχαλινά
μουσικές.

Νιώθω καλά
νιώθω παρούσα
νιώθω ανάλαφρη.

Θυμάσαι που σου είχα πει πως αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρά μου;
Έκανα ήδη τις πρώτες μου επαφές.
Η μετάθεσή μου μακριά απο την Αθήνα δρομολογήθηκε.

Τα σχέδια για το ταξίδι μου έχουν οριστικοποιηθεί.
3 μέρες Βερολίνο στο Γιάννη
10 μέρες Σκωτία με τη Lynn
Θα έρθει και η Άννα για το Beltane Fire Festival
Κανονίσαμε παλιοί συμφοιτητές να συναντηθούμε.
Ποτό με τον αγαπημένο μου καθηγητή και έχω 11 χρόνια να δω τον Liam και ας μιλάμε συχνά

Σκεφτόμουν πως το περσινό Πάσχα στην Ισπανία θα έβαζε ένα σύννεφο σε όσα έκανα φέτος, αλλά κοίτα να δείς που η ζωή σου ανατρέπει τα πάντα!!!!

Δεν έμεινα σπίτι πολύ
το κινητό γέμισε απο ευχές
βόλτες
νέα
συζητήσεις
γέλια
και μουσικές

Σε μερικές μέρες ανεβαίνω Λάρισα
ακόμα και αυτή η πόλη δε με φοβίζει πια
δε τη σκεπάζει κανένα σύννεφο
μόνο καλοί φίλοι εκεί να συναντήσω.

Τα παιδιά θα μείνουν Ελλάδα μερικές μέρες ακόμα
κανονίσαμε μπουζούκια
βόλτες
ατελειώτες βόλτες
ψώνια με τη Σοφία
βιβλιοπωλεία με το Γιάννη
και ευτυχώς δε δουλεύω τις μέρες αυτές...
Αν η ζωή μας είναι στιγμές ευτυχίας, είμαι ευλογημένη που μαζεύω τόσες πολλές αυτές τις μέρες!!!