ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Δεν θέλω τα τραγούδια που έγραψα....

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Η μουσική του συνήθως κατηγοριοποιείται στην "έντεχνη μουσική" και συνδυάζει στοιχεία ροκ, λαϊκής και παραδοσιακής ελληνικής μουσικής. Ο ίδιος έχει αναφέρει χαριτολογώντας σε συνέντευξή του ότι δεν είναι καλλιτέχνης έντεχνης μουσικής αφού θεωρεί τον εαυτό του άτεχνο.

Γεννήθηκε στον Τύρναβο του Νομού Λάρισας το 1959. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Α.Π.Θ.. Η πρώτη συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν με τα τραγούδια Λεγεωνάριος και Μαύρος γάτος στον δίσκο Διαίρεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (πρόκειται για απλή συνωνυμία). Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά, και ζεί στη Λάρισα.

Συνεργάζεται με μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς. Στις ηχογραφήσεις, στις παραγωγές και στις συναυλίες του έχουν συμμετάσχει εκτός των άλλων οι Γιάννης Αγγελάκας (φωνή), Σωκράτης Μάλαμας (φωνή), Μάρθα Φριτζήλα (φωνή), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρες), Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης (κιθάρες, πλήκτρα, φυσαρμόνικα), Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα), Δημήτρης Μπασλάμ (κοντραμπάσσο), Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, λαούτο, τζουράς), Φώτης Σιώτας (φωνή, βιολί, πλήκτρα), Παντελής Στόϊκος (τρομπέτα, καβάλ), Φλώρος Φλωρίδης (πνευστά), Κώστας Παρίσης (κιθάρες), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι) , Florian Micuta (πλήκτρα), Ματούλα Ζαμάνη (φωνή).

Τη μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου την άκουγα χρόνια αλλά για πρώτη φορά τον είδα στο 15ο Αντι-Ρατσιστικό Φεστιβάλ το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μου άρεσε η αμεσσότητά του και το χαμόγελό του όταν το κοινό ανταποκρινόταν στους στίχους του. Ένα χαμόγελο γλυκό, ίσως και ντροπαλό.

Στις 11 Φεβρουαρίου είχα τη χαρά να τον ξαναδώ στο Fuzz live club με την απίστευτη Ματούλα Ζαμάνη σε μια βραδιά που με βρήκε με καλούς φίλους και ανεπανάληπτη διάθεση.


Πριν απο λίγο καιρό κυκλοφόρησε και η καινούργια του δουλειά με τίτλο "Ο ελάχιστος εαυτός" και δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο τραγούδι μου αρέσει περισσότερο...


Καλή ακρόαση λοιπόν!!!!

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Every day...

Περπατάω στην άδεια Αθήνα, και θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και μου έχεις απαγορέψει να το κάνω, και ακούω μουσική στα αυτιά και θέλω να σου στείλω τα τραγούδια που ακούω και θέλω να σου πω οτι κάνουμε μαλακίες και θέλω να σου πιάσω το χέρι και θέλω να σε πάρω αγκαλιά και θέλω να σε μυρίσω και θέλω να σε φιλήσω και μου έχεις πει να μη σε πάρω τηλέφωνο και μου έχεις πει να μη στείλω μήνυμα και σου έχω υποσχεθεί ότι δε θα το κάνω και προσπαθώ να φανώ δυνατός και προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου, το αυτοσεβασμό μου, και θέλω να σε βρίσω και ταυτόχρονα να σου πω ποσο πολύ σε θέλω ......

Και γυρίζω σπίτι και θέλω να σου αφιερώσω όλα τα τραγούδια του κόσμου και ποστάρω στο facebook όλα τα videos που βρισκω στο youtube και που είναι για σένα και ξέρω οτι το ξέρεις και περιμένω να δω το like ή μια απάντηση και περιμένω και πονάω και περιμένω και κοιτάω το ρολόι και περιμένω και κοιτάω το κινητό και περιμένω και κοιτάω την οθόνη και περιμένω και χαζεύω όλους αυτούς τους άγνωστους που ποστάρει ο καθένας  τη δική του μαλακία όπως και γω τις δικές μου και όλα μου φαίνονται πια, μια μεγάλη μαλακία και ξέρω πως αν ενεργοποιήσω τον κυνισμό μου τίποτα απ όλα αυτά δε θα με νοιάζει και ξέρω οτι μπορώ να φανώ δυνατός και να το σκοτώσω μέσα μου όμως ξέρω οτι μόνο το μπορώ αλλά δεν το θέλω αφού το μόνο που πραγματικά θέλω είναι να πιάσω το χέρι σου και να πάμε μια βόλτα μαζί και να σε πάρω αγκαλιά και να σε μυρίσω πάλι και να ξανακούσω τη φωνή σου.

Δε βρίσκω λόγια να σου πω πως ένιωσα όταν με πήρες τηλέφωνο.
Δε περιγράφεται η αγωνία μου τη μέρα που συναντηθήκαμε ξανά.
Δε θυμάμαι καν τι μέρα ήταν όταν ξύπνησα δίπλα σου πάλι, αλλά μπορώ να σου περιγράψω κάθε γραμμή στο πρόσωπό σου, τη μυρωδιά απο το δέρμα σου και το χαμόγελο στην άκρη των χειλιών σου.

Και ξέρω πως δε χρειάζεσαι λουλούδια για να δεις πόσο σε αγαπάω.
Και δε θέλω αρκουδάκια για να μου δείξεις πως με αγαπάς.
Και πως όσα ζήσαμε και ζούμε είναι η δική μας ιστορία.
Και πως όσα χιλιόμετρα και αν είναι ανάμεσά μας είμαστε πάντα δίπλα.
Και όσα λόγια βαριά και να πούμε δεν τα εννοούμαι πραγματικά γιατί μια αγκαλιά τα σβήνει όλα.
Και πως οι επέτειοι είναι για όσους δε θυμούνται να γιορτάζουν την κάθε μέρα.
Και μου λείπεις.
Και σου λείπω.
Και πως λατρεύεις να με χαζεύεις όταν ετοιμάζομαι να βγω.
Και πως λατρεύω να σε βλέπω απορροφημένο στα χαρτιά σου.
Και ίσως να μη περπατήσουμε ποτέ στο δρόμο πιασμένοι χέρι - χέρι αλλά δε σημαίνει τίποτα αυτό για εμάς.
Και πως αν μια μέρα χαθούμε, όσα περάσαμε δε σβήνουν απο τα άστρα.

Το πρωί γουργούριζα απο νύστα στην αγκαλιά σου και μου είπες: σε αγαπώ.
Σου σπάω συνεχώς τα νεύρα.
Ναι αλλά σε αγαπώ.
Σήμερα το θυμήθηκες?
Όχι, σήμερα στο λέω.
Αύριο?
Θα σου πω αύριο. 
 

Σημείωση: Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο Νανούρη για την παραχώρηση και άδεια χρήσης αποσπάσματος του κειμένου Λαβ απο την παράσταση Γκρης Ελεβεν 

(Ήχος ανάρτησης: Maria Mena-I was made for loving you  )