Έχει περάσει καιρός απο την τελευταία μου ανάρτηση.
Με πήραν λίγο αμπάριζα τα γεγονότα
οι ασχολίες
η καθημερινότητα
η επικαιρότητα.
Και όλο λέω, να τώρα θα γράψω...
Και όλο και κάτι γίνεται
και όλο και η αγωνία μεγαλώνει
και όλο και η αγανάκτηση φουντώνει
και όλο και κάποιος δολοφονείται
και όλο και κάποιος εξαγριώνεται
και όλο και κάποιος κατηγορείται
και όλο και μια πλατεία γεμίζει
Και περιμένω μια ήρεμη μέρα για να γράψω μια ανάρτηση
να απαντήσω στα μηνύματα που παίρνω
να διαβάσω τις σκέψεις φίλων bloggers
αλλά δεν προλαβαίνω...
Τρομάζω λιγάκι.
'Οχι για αυτά που έρχονται, αυτά τα περιμένω χρόνια τώρα να 'ρθούνε κάπου απο τότε που άρχισα να καταλαβαίνω όσα γίνονται γύρω μου.
Όχι για την ανασφάλεια της παρουσίας μου σε μια πόλη-χάος, η Πατησίων μου δίνει καθημερινά τα "καλύτερα" μαθήματα επιβίωσης.
Όχι για τα μελλούμενα, δε νιώθω πως είναι και κάτι στο χέρι μου πια.
Μα να
φοβάμαι πως αν παραδεκτώ δημόσια πως εγώ είμαι καλά, περνάω καλά, είμαι χαρούμενη τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων ξύλο θα φάω.
Ναι, μπορεί οι τσέπες μας να είναι άδειες
Ναι, μπορεί να μην έχω αύριο δουλειά
Ναι, το κέντρο της πόλης με φοβίζει και κρατάω την τσάντα μου σφικτά
Ναι, κάθε απόγευμα σε μια πλατεία δηλώνω την δυσαρέσκειά μου
αλλά
τα βράδυα μαζευόμαστε παρέες σε σπίτια και βάζουμε μπύρες ρεφενέ
κάνουμε τρελά όνειρα για μετανάστες στην Αυστραλία
άδειασα την τσάντα μου απο άχρηστα πράγματα που κουβαλούσα
γνώρισα απίστευτα καλοσυνάτους άνθρώπους στην Πλατεία
γίνονται τόσα δρώμενα χωρίς αντίτιμο
οι καλλιτέχνες βγήκαν στο πεζοδρόμιο όπως όφειλαν
γινόμαστε όλο και πιο ανθρωποκεντρικοί
και επιτέλους η γενιά μου δεν είναι τελικά αυτό που πάντα φοβόμουν "αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά".
(Ήχος ανάρτησης: Στη συγγέντρωση της ΕΦΕΕ - Διονύσης Σαββόπουλος )
