ΓΙΑ ΑΡΧΗ...

Απο μικρό παιδί μου λένε όλοι πως μιλάω πολύ και εγω τους απαντούσα πως αν δε τα πω θα μείνουν μέσα μου και θα σκάσω...
Μεγαλώνοντας οι ήχοι δε γινόντουσαν λέξεις σε μια σωστή σειρά και ό,τι έγραφα δεν είχε ποτέ αρχή, μέση ούτε τέλος. Μέχρι τη δευτέρα λυκείου που μια φιλόλογος με ανέλαβε να προετοιμαστώ για Πανελλήνιες (τι τραυματική εμπειρία και αυτή, αν και οχι για συζήτηση επι του παρόντος). Με έμαθε να βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να γράφω με νόημα και να αποκτούν ουσία όλα αυτά τα χαρτιά που γέμιζα απο παιδί.
Τα κείμενα μου δε τα έδειχνα εύκολα σε κάποιον. Ένιωθα πως ξεγυμνώνεται η ψυχή μου και μπορεί να δει κάποιος τα πάντα για εμένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος....
Ξεκίνησα να διαβάζω λογοτεχνία στα 15, ίσως 16, μικρόβιο που κόλλησα απο τις τότε φίλες μου. Οι σελίδες ήταν ταξίδια, κάθε λέξη θυσαυρός και εγώ ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας.
Ο πρώτος που τα διάβασε ο Στέφανος, σχολικός φίλος και γλυκιά ανάμνηση, ο πιο θερμός υποστηρικτής μου. Απο τότε ελάχιστοι. Ένας χαμένος έρωτας, μια φίλη που εμπιστεύτηκα, ένος φίλος δημοσιογράφος που με ενθάρρυνει να γράψω ένα σενάριο, ο τωρινός μου σύντροφος που έχει το δικό του blog.
Σήμερα είμαι 33. Σπούδασα περιβαλλοντολόγος γιατί οι γονείς μου επέμεναν να σπουδάσω. Δουλεύω στο δημόσιο γιατί με πίεσαν πως είναι μια καλή θέση με σταθερό μισθό για μια γυναίκα που θέλει να κάνει οικογένεια.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω ένα blog, να γράφω όσα σκέφτομαι και να διαβάζουν και άλλοι. Μια φίλη δημοσιογράφος μου το πρότεινε καί είπα να το δοκιμάσω, όχι πως έχω να προσφέρω και τα πολλά, αλλά να... αν έστω και ένας απο όσους τα διαβάσουν νιώθουν τα ίδιο σε κάποιο βαθμό, τότε ίσως να μην είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η ερημιά που νιώθω καμιά φορά....
Καλωσήρθα λοιπόν!!!