5

Λένε πως όταν χάνουμε κάποιον ή περνάμε μια καταστροφική απώλεια, όλοι περνάμε απο 5 διακριτά στάδια θλίψης.

Περνάμε απο άρνηση γιατί αυτό που συνέβει είναι τόσο ανύκουστο που δε μπορούμε να δεκτούμε πως είναι αλήθεια.
Θυμώνουμε με όλους, θυμώνουμε με όσους επιβίωσαν, θυμώνουμε με τον εαυτό μας.
Μετά αρχίζουν τα παζάρια. Παρακαλάμε. Συνθηκολογούμε. Προσφέρουμε ότι έχουμε, δίνουμε την ψυχή μας με αντάλλαγμα μια ακόμα μέρα.
Και όταν το παζάρι έχει αποτύχει και δεν έχουμε άλλη δύναμη να είμαστε θυμωμένοι, πέφτουμε σε κατάθλιψη, σε μελαγχολία μέχρι τη στιγμή που αποδεχόμαστε οτι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Και τότε, προχωράμε...
Προχωράμε στην αποδοχή.

Η θλίψη είναι κάτι που όλοι έχουμε κοινό, απλώς στον καθένα απο εμάς έχει διαφορετική μορφή. Και δε θρηνούμε μόνο για το θάνατο, αλλά για την απώλεια, για τη ζωή. Για την αλλαγή, η αλλαγή είναι που μας τρομάζει.

Αλλά με αυτό τον τρόπο, είναι που μένουμε ζωντανοί. Όταν πονάμε τόσο πολύ που δε μπορούμε να αναπνεύσουμε, με αυτό τον τρόπο επιβιώνουμε. Με το να θυμόμαστε πως μια μέρα, με κάποιον μαγικό τρόπο, όσο αδύνατο και αν μοιάζει, δε πονάμε τόσο πολύ. Δε πονάμε πια.

Η θλίψη έρχεται σε διαφορετικό χρονοδιάγραμμα για τον καθένα από εμάς. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε ειλικρινείς. Για τις στιγμές που δε μπορούμε να το ελέγξουμε και για το πως θέλουμε να το βιώσουμε.

Υπάρχουν λένε 5 στάδια θλίψης στην απώλεια. Μοιάζουν διαφορετικά για τον καθένα μας, αλλά είναι πάντα 5.

Αρνηση.
Θυμός.
Παζάρεμα.

Κατάθλιψη.
Αποδοχή.

Όταν όμως τα περάσεις και τα 5, τότε η θέα απο την απέναντι όχθη σου κόβει την ανάσα

(Ήχος ανάρτησης Αλλιώτικη μέρα - Τάνια Τσανακλιδου)