Breathe (2 AM)

2 AM and she calls me 'cause I'm still awake,
"Can you help me unravel my latest mistake?,
I don't love him. Winter just wasn't my season"
Yeah we walk through the doors, so accusing their eyes
Like they have any right at all to criticize,
Hypocrites. You're all here for the very same reason

'Cause you can't jump the track, we're like cars on a cable
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button, girl.
So cradle your head in your hands
And breathe... just breathe,
Oh breathe, just breathe

May he turned 21 on the base at Fort Bliss
"Just a day" he said down to the flask in his fist,
"Ain't been sober, since maybe October of last year."
Here in town you can tell he's been down for a while,
But, my God, it's so beautiful when the boy smiles,
Wanna hold him. Maybe I'll just sing about it.

Cause you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table.
No one can find the rewind button, boys,
So cradle your head in your hands,
And breathe... just breathe,
Oh breathe, just breathe

There's a light at each end of this tunnel,
You shout 'cause you're just as far in as you'll ever be out
And these mistakes you've made, you'll just make them again
If you only try turning around.

2 AM and I'm still awake, writing a song
If I get it all down on paper, it's no longer inside of me,
Threatening the life it belongs to
And I feel like I'm naked in front of the crowd
Cause these words are my diary, screaming out loud
And I know that you'll use them, however you want to

But you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button now
Sing it if you understand.
and breathe, just breathe
woah breathe, just breathe,
Oh breathe, just breathe,
Oh breathe, just breathe.

33

Είναι λίγο αστείο και χαζό αλλά να, εγω 33 δε νιώθω

20 μπορεί

Καμία φορά και 90,

αλλά 33 με τίποτα

Ένα είναι σίγουρο, ο χρόνος περνάει γρήγορα όταν είσαι χαρούμενος και σέρνεται όταν κάτι κακό συμβαίνει...

Α ρε Einstein με τις θεωρίες σου περί σχετικότητας....

Μια ακόμα μικρή ανάσα

Μικρές κοφτές ανάσες
απο αυτές που απλώς συντηρούν τις βασικές σου λειτουργίες.

Μικρές κοφτές ανάσες
γιατι δεν έχεις δύναμη για κάτι πιο πολύ.

Μικρές κοφτές ανάσες
γιατί μια κανονική
θα ρουφήξει στην εισπνοή ό,τι είναι γύρω σου
και θα διαλύσει τα πάντα στην εκπνοή...

ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Είναι περίεργο πως αρχίζουν κάποιες μέρες και πως τελειώνουν τελικά....
Σήμερα ήταν μια ήρεμη μέρα, είχε τις προδιαγραφές για μια ήρεμη μέρα
και ήταν, μέχρι πριν απο λίγο...
Με το φίλο μου ζούμε μια ιδιομόρφη ιστορία.
Φίλοι απο το 1996, συμφοιτητές στο ίδιο πανεπιστήμιο στο Εδιμβούργο.
Χαμένοι για κάποια χρόνια, απο μια παραιξήγηση που ποτέ δεν αφορούσε άμεσα εμάς τους δυο αλλά η θεωρία των χλωρών και των ξερών εφαρμόστηκε πλήρως σε εμάς.
Ξαναβερθήκαμε διαδικτυακό πριν απο 6 μήνες στο facebook, όπως πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν ξανά μαζί.
Εκείνος ακόμα Βρετανία και εγώ πλεόν μόνιμα Ελλάδα.
Το παλεύουμε ακόμα. Προσπαθούμε τουλάχιστον.
Λίγο εκείνος εδώ. Λίγο εγώ εκεί. Λίγο μαζί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ευτυχώς επιλογές υπάρχουν.
Πρίν απο λίγο καιρό αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε και το πραγματικά μαζί. Να δούμε σε πραγματικές συνθήκες αν αυτό που ζούμε υπάρχει σε πραγματικό χρόνο ή αν εμείς το πλάσαμε στην φαντασία μας.
Δυστυχώς όμως, για μια πληθώρα πρακτικών και συναισθηματικών λόγων, είναι εκείνος που καλείται να κάνει την αλλαγή κατοικίας. Να αφήσει μια δουλειά που ξέρει και αγαπά, μια χώρα που τον εκφράζει και να ξεκινήσει απο την αρχή μαζί μου. Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο δικό μας σπίτι.
Και εδώ είναι που οι στιγμές έκοψαν τη δική μου ανάσα.

Μια ανάσα στο αν και κατα πόσο θέλει να έρθει.
Θεωρητικά φυσικά και θέλουμε να είμαστε μαζί. Πώς όμως κάποιος αφήνει όσα ξέρει και έχει στρώσει με σκληρή δουλειά μετά απο 13 χρόνια; Όσο και να μη με "συμφέρει" ξέρω πόσο δύσκολος είναι ο επαναπατρισμός, το έχς ζήσει και εγώ. Ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια στην Ελλάδα νιώθω ξένη ως ένα βαθμό.
΄Ομως η επιθυμία σου για έναν άνθρωπο δεν είναι αρκετή για να προσπαθήσεις τουλάχιστον;
Ακόμα και αν τα χρήματα πολλά δεν είναι, το ουσιώδες δεν βρίσκεται στο να είσαι δίπλα σε αυτόν που λες πως αγαπάς;

Σήμερα όμως κόπηκε και η πιο μεγάλη ανάσα, αυτή που σε λυγίζει και σε κάνει να φοβάσαι πολύ. Ξέρεις, αυτή που ούτε να δακρύσεις δε μπορείς γιατι δεν έχεις καμία δύναμη μέσα σου πια.
Σήμερα μου ανακοινώθηκε πως δε θέλει να μείνουμε μαζί, ακόμα και αν όλα πάνε κατ΄ευχήν και βρεί δουλειά. Νιώθει πως τόσες αλλαγές είναι πολλές για να τις διαχειριστεί και δε θέλει ουσιαστικά και το βάρος μιας συγκατοίκησης. Όχι στην αρχή τουλάχιστον... Το συζήτησε και με τους φίλους του...

Είναι στιγμές που νιώθω πως τον πιέζω να ζήσει μαζί μου και σαν άβουλο παιδί τον τραβάω απο το χέρι να γυρίσει Ελλάδα.
Είναι στιγμές που νιώθω πως το δικό σου συναίσθημα δεν είναι τόσο δυνατό όσο το δικό μου.
Είναι στιγμές που καταλαβαίνω τις σκέψεις του και θέλω να τον κάνω όσο μπορώ να νιώσει καλύτερα.
Είναι στιγμές όμως που απλώς θέλω να ουρλιάξω πως δεν είναι το ανθρώπινο του πείραμα, έχω και εγώ τα δικά μου θέλω, τα δικά μου όνειρα, τα δικά μου όρια.

Είναι δυνατόν δυο άνθρωποι να δυσκολεύνονται τόσο πολύ να επικοινωνήσουν; Φυσικά και ναι!!!
Είναι τα λόγια μόνο ήχοι; Προφανώς.
Είναι ο φόβος λόγος να χάνουμε όσα αξίζουν στην ζωή; Για κάποιους μάλλον, για εμένα όχι.

5 μέρες πριν τα 33α μου γενέθλεια μαθαίνω πως η αγάπη είναι αναγκαία συνθήκη για να φέρει δυο ανθρώπους μαζί, δεν είναι όμως ικανή να τους κρατήσει...........