ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Είναι περίεργο πως αρχίζουν κάποιες μέρες και πως τελειώνουν τελικά....
Σήμερα ήταν μια ήρεμη μέρα, είχε τις προδιαγραφές για μια ήρεμη μέρα
και ήταν, μέχρι πριν απο λίγο...
Με το φίλο μου ζούμε μια ιδιομόρφη ιστορία.
Φίλοι απο το 1996, συμφοιτητές στο ίδιο πανεπιστήμιο στο Εδιμβούργο.
Χαμένοι για κάποια χρόνια, απο μια παραιξήγηση που ποτέ δεν αφορούσε άμεσα εμάς τους δυο αλλά η θεωρία των χλωρών και των ξερών εφαρμόστηκε πλήρως σε εμάς.
Ξαναβερθήκαμε διαδικτυακό πριν απο 6 μήνες στο facebook, όπως πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν ξανά μαζί.
Εκείνος ακόμα Βρετανία και εγώ πλεόν μόνιμα Ελλάδα.
Το παλεύουμε ακόμα. Προσπαθούμε τουλάχιστον.
Λίγο εκείνος εδώ. Λίγο εγώ εκεί. Λίγο μαζί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ευτυχώς επιλογές υπάρχουν.
Πρίν απο λίγο καιρό αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε και το πραγματικά μαζί. Να δούμε σε πραγματικές συνθήκες αν αυτό που ζούμε υπάρχει σε πραγματικό χρόνο ή αν εμείς το πλάσαμε στην φαντασία μας.
Δυστυχώς όμως, για μια πληθώρα πρακτικών και συναισθηματικών λόγων, είναι εκείνος που καλείται να κάνει την αλλαγή κατοικίας. Να αφήσει μια δουλειά που ξέρει και αγαπά, μια χώρα που τον εκφράζει και να ξεκινήσει απο την αρχή μαζί μου. Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο δικό μας σπίτι.
Και εδώ είναι που οι στιγμές έκοψαν τη δική μου ανάσα.

Μια ανάσα στο αν και κατα πόσο θέλει να έρθει.
Θεωρητικά φυσικά και θέλουμε να είμαστε μαζί. Πώς όμως κάποιος αφήνει όσα ξέρει και έχει στρώσει με σκληρή δουλειά μετά απο 13 χρόνια; Όσο και να μη με "συμφέρει" ξέρω πόσο δύσκολος είναι ο επαναπατρισμός, το έχς ζήσει και εγώ. Ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια στην Ελλάδα νιώθω ξένη ως ένα βαθμό.
΄Ομως η επιθυμία σου για έναν άνθρωπο δεν είναι αρκετή για να προσπαθήσεις τουλάχιστον;
Ακόμα και αν τα χρήματα πολλά δεν είναι, το ουσιώδες δεν βρίσκεται στο να είσαι δίπλα σε αυτόν που λες πως αγαπάς;

Σήμερα όμως κόπηκε και η πιο μεγάλη ανάσα, αυτή που σε λυγίζει και σε κάνει να φοβάσαι πολύ. Ξέρεις, αυτή που ούτε να δακρύσεις δε μπορείς γιατι δεν έχεις καμία δύναμη μέσα σου πια.
Σήμερα μου ανακοινώθηκε πως δε θέλει να μείνουμε μαζί, ακόμα και αν όλα πάνε κατ΄ευχήν και βρεί δουλειά. Νιώθει πως τόσες αλλαγές είναι πολλές για να τις διαχειριστεί και δε θέλει ουσιαστικά και το βάρος μιας συγκατοίκησης. Όχι στην αρχή τουλάχιστον... Το συζήτησε και με τους φίλους του...

Είναι στιγμές που νιώθω πως τον πιέζω να ζήσει μαζί μου και σαν άβουλο παιδί τον τραβάω απο το χέρι να γυρίσει Ελλάδα.
Είναι στιγμές που νιώθω πως το δικό σου συναίσθημα δεν είναι τόσο δυνατό όσο το δικό μου.
Είναι στιγμές που καταλαβαίνω τις σκέψεις του και θέλω να τον κάνω όσο μπορώ να νιώσει καλύτερα.
Είναι στιγμές όμως που απλώς θέλω να ουρλιάξω πως δεν είναι το ανθρώπινο του πείραμα, έχω και εγώ τα δικά μου θέλω, τα δικά μου όνειρα, τα δικά μου όρια.

Είναι δυνατόν δυο άνθρωποι να δυσκολεύνονται τόσο πολύ να επικοινωνήσουν; Φυσικά και ναι!!!
Είναι τα λόγια μόνο ήχοι; Προφανώς.
Είναι ο φόβος λόγος να χάνουμε όσα αξίζουν στην ζωή; Για κάποιους μάλλον, για εμένα όχι.

5 μέρες πριν τα 33α μου γενέθλεια μαθαίνω πως η αγάπη είναι αναγκαία συνθήκη για να φέρει δυο ανθρώπους μαζί, δεν είναι όμως ικανή να τους κρατήσει...........