Πανσέληνος

Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την πανσέληνο
κάθε πανσέληνο
σήμερα όμως νιώθω τόσο μα τόσο περίεργα

Πλησιάζουν 5 χρόνια απο τη μέρα που έχασα τη μαμά μου
ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά στην υγεία του
ο αδελφός μου αγχωμένος με το καινούργιο σπίτι και τη μετακόμιση
και εγώ μέσα μου εξουθενωμένη

Είναι μέρες που είμαι καλά, τις περισσότερες είμαι
χαμογελάω
κάνω πολλά και δημιουργικά πράγματα
γράφω παραγράφους απο το βιβλίο μου ξανά
αποφάσισα να συνεχίσω επιτέλους το διδακτορικό μου
στη δουλειά μου είμαι παραγωγική
οι προϊστάμενοι μου είναι ευχαριστημένοι μαζί μου και το λένε
έχω τους φίλους μου
βγαίνω
δοκιμάζω καινούργια πράγματα

Όμως κάτι βράδια σαν το σημερινό
νιώθω εξουθενωμένη
έμεινα στο σπίτι κλεισμένη
να ακούω μουσική
να δακρύζω
μόνη μου
πέταξα κάθε ενθύμιο απο τη σχέση που υπήρχε
έβαλα καινούργια, αληθινά, λουλούδια στο βάζο
διάβασα απο τον αγαπημένο μου Ian Rankin

μα

ότι και αν κάνω ένα πράγμα στο μυαλό μου είναι κολλημένο
η φωνή φίλου να με ρωτάει: γιατί δεν αφήνεις κανένα να σε πλησιάσει;

Με το Χρήστο γνωριζόμαστε μήνες μόνο
η απόσταση δεν μας αφήνει να έχουμε καθημερινή επαφή
μιλάμε όμως διαδικτυακά και στο τηλέφωνο με τις ώρες
και πάντα με ρωτάει το ίδιο: γιατί δεν αφήνεις κανένα να σε πλησιάσει; Δε θα σου κάνω κακό...

Νιώθω το θάνατο να με πλησιάζει
όχι όχι το δικό μου
απλώς η διαίσθησή μου θα ήθελα να κάνει λάθος
μια φορά
αυτή τη φορά

Δεν αφήνω κανένα να με πλησιάσει γιατί κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος
κάθε άνθρωπος μου φεύγει απο τη ζωή
κάθε σχέση που τελειώνει
κάθε πράξη που γίνεται ανάμνηση
κάθε λέξη που έγινε ψέμα
Δεν αντέχω άλλους θανάτους.

Και είμαι τώρα εδώ
κλειδωμένη στο μυαλό μου
να μεγαλοποιώ συναισθήματα
να απελπίζομαι για το πιθανό
να κλαίω για το εφικτό

Θέλω μόνο λίγη ηρεμία στο μυαλό μου απόψε
και να περάσει αυτή η πανσέληνος...

Maria Mena