Σαν τα σινεμά....

Καλοκαίρι...

Και φυσικά η στιγμή της πολυπόθητης άδειας....

για ξεκούραση

ανασκόπηση
περιπλανήσεις

βουτιές

χαλάρωση

ηρεμία

Χωρίς ξυπνητήρια το πρωί
και κλιματισμό όλη τη μέρα να ζουζουνιάζει το κεφάλι.

Για τις επόμενες 5 εβδομάδες θα συναντιόμαστε κάπου μεταξύ 

Γαύδου

Φοινικούντας

Μυλοπόταμου
Σαντορίνης

Πάρου

Χαλκιδικής

και όπου αλλού μας βγάλει ο δρόμος 

Ραντεβού το Σεπτέμβριο λοιπόν

σαν τα σινεμά!!!!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!!!!!!!!!

(Ήχος ανάρτησης: Καλοκαίρι - Διονύσης Σαββόπουλος  )

Άσε το αύριο για αύριο....

Παρασκευή 16-07-2010, 18.15 ραντεβού στο μετρό Εθνική Άμυνα

Επιβίβαση στη Βάσω, με Γεωργία και Δημήτρη.

Προορισμός Τσέρια Μεσσηνιακής Μάνης.

Στάση στο Αρτεμίσιο για καφέ και φαγητό στην Καλαμάτα.

Τσέρια κατά τη 1.30 για να βρούμε την υπόλοιπη παρέα, φίλοι όλοι απο την φωτογραφική ομάδα του ΠΟΦΠΑ. Η κίνηση αφόρητη, το κέφι όμως ξεχείλιζε και οι αποσκευές μας είχαν μόνο τα απαραίτητα: μαγιό, αντιλιακά, παρεό και φωτογραφικές μηχανές!!!!

Σα γνήσιο Μεσσηνιακό παιδί, την Πελοπόννησο την έχω γυρίσει με τους γονείς μου, με συγγενείς, με φίλους. Τη Μάνη όμως τη λατρεύω.

Η πέτρα της λακωνική μεριάς με γοήτευε πάντα και όταν δεις το τοπίο αυτό καταλαβαίνεις και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων.

Η μεσσηνιακή Μάνη όμως είναι μια άλλη υπόθεση... Τοπίο πράσινο, άνθρωποι πιο ανοικτοί και για ακόμα μια φορά φυσική ομορφιά.

Τα Τσέρια ένα μικρό και πανέμορφο χωριό και το σπίτι με μια θέα που σου κόβει την ανάσα και σε κάνει να μένεις να χαζεύεις με τις ώρες

Όταν όμως ξέρεις τι σε περιμένει στις παραλίες της περιοχής, μαζεύεις την πραμάτια σου και κατεβαίνεις...

Στην Στούπα χαζεύεις τη θάλασσα

βουτιές και καταγάλανα νερά

νοικιάζεις ποδήλατο θαλάσσης και ανακαλύπτεις μυστικές σπηλιές

βλέπεις ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα

και τα ξημερώματα κάνεις μια ακόμα βουτιά.

Μόνο που να, κάπου μέσα σε κέφι και κρασί ανακαλύπτεις πως Σούλι υπάρχει και  στην Πελοπόνησο, οι Σουλιώτισσες έσπρωχναν η μια την άλλη στο γκρεμό γιατί δε πέτυχε η βαφή στα μαλλιά, στα Ζάλογγα σφάζουν αρνιά και ένα μοναστήρι στην Κρήτη ήταν πυραταποθήκη και ανατινάκτηκε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο απο τους Ούνους.....

Την Κυριακή δεν είχαμε ακόμα σταματήσει να γελάμε με όσα χαζά και ανάλαφρα λέγαμε και ζούσαμε. Σα μια παρέα απο μικρά παιδιά που πρώτη φορά βρέθηκαν μακριά απο τους γονείς τους...

Με βουτιές απο τις παραλίες της Καρδαμύλης

πατητές στα μαγευτικά νερά και κολύμπι στα βράχια για να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερες σπηλιές, να πλάσουμε ιστορίες για υποβρύχια τέρατα και θησαυρούς

φαγητό με παγωμένη μπύρα και απίστευτο φαγητό σε ένα απο τα αγαπημένα μου εστιατόρια 

Επιστροφή στην Αθήνα με καλή μουσική, αστεία και λίγη κίνηση. Δε πειράζει όμως, άξιζε!!!!

Καλή εβδομάδα να έχουμε λοιπόν!!!!!!!!!!

Υ.Γ. Ένα ωραιότατο καψιματάκι απο τον ήλιο το αποκτήσαμε όλοι, υποθέτω αυτά παθαίνει κανείς όταν αποκοιμιέται στην παραλία...

(Ήχος ανάρτησης: Η εκδρομη - Αρλέτα )

15ο Αντι-Ρατσιστικό Φεστιβάλ

Το τριήμερο 9 - 11 Ιουλίου 2010 πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Γουδή το 15ο Αντι-Ρατσιστικό Φεστιβάλ.

Ήταν τόσο μαγική η ατμόσφαιρα.

Όλοι μια παρέα.

Ερεθίσματα απο τόσα μέρη του κόσμου που μπορεί να μη πας ποτέ, αλλά είναι τελικά στο διπλανό σπίτι. Η οικογένεια στην παρακάτω γειτονιά, οι άνθρωποι που μιλούν μια άλλη γλώσσα στο λεωφορείο, τα παιδάκια που παίζουν στα προάυλια κάθε ελληνικού σχολείου.
Αυτή η λαχταριστή μυρωδιά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Οι αφίσες του Φεστιβάλ είναι δανεισμένες απο τη blogger Roadartist και την ανάρτησή της για το  15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Και φυσικά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: μα είναι οι Έλληνες ρατσιστές;

Ναι, είναι. Αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να είναι. 

Μια χώρα που σε παγκόσμιο επίπεδο έχει στην ιστορία της καταγεγραμένα απο τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά ποσοστά, δε μπορεί να είναι. Και δεν εννοώ μόνο τους ανθρώπους που  βρίσκονται σήμερα σε Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία αλλά και το περίπου 85% εσωτερικών μεταναστών που για βιοποριστικούς λόγους δεν κατοικούν στο τόπο καταγωγής τους.

Μπορούν οι Έλληνες να είναι ρατσιστές;

Όχι, αλλά είναι. Ίσως αυτή είναι μια σκέψη που οφείλουμε να κρατάμε στο μυαλό μας όταν  απέναντί μας είναι κάποιος λίγο πιο μαύρος, κίτρινος, βλάχος, ξανθός, ψηλός, κοντός, με διαφορετική προφορά  από εμάς...

Η τελευταία μέρα του Φεστιβάλ έκλεισε με τα πιο "δυνατά" μουσικά ονόματα. Και για όσους βρεθήκαμε εκεί, μια μαγική βραδιά!!!

Στάθης Δρογώσης: αγαπημένος φίλος απο το 1997 και η ερώτηση που κάνουμε πάντα ο ένας στον άλλο, Φολέγανδρο πότε θα ξαναπάμε;;;; 

 

     

Videos εμφάνισης:

ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ - Ο ΚΑΝΕΛΟΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ - ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ - ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ

Οι λατρεμένοι Encardia που παρακαλούθώ ευλαβικά τον τελευταίο χρόνο και φυσικά το κέφι που δημιουργείται σε κάθε τους εμφάνιση!!!

    

Videos εμφάνισης:

Encardia 1 

Encardia 2 

Για το τελείωμα της βραδιάς, τι να πει κανείς......

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ένας απο τους ελάχιστους καλλιτέχνες που πραγματικά κάνει το κοινό του να τον αναζητά για ζωντανές εμφανίσεις!!!

ΑΠΛΩΣ ΕΔΩΣΕ ΡΕΣΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 3 ΤΟ ΠΡΩΙ

      

Video απο την εμφάνιση

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Πεχλιβάνης

(Ήχος ανάρτησης: Αερικό - Θανάσης Παπακωνσταντίνου )

Μηterra

Σε 15 μέρες περίπου ξεκινούν οι πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές.

Δε ξέρω αν έχει σχέση με το ότι δουλεύω σε πανεπιστήμιο, αλλά απο μαθήτρια ακόμα τέλος χρονιάς ήταν το τέλος του σχολικού και αργότερα ακαδημαϊκού έτους. Μάλλον μου έμεινε απο τότε...

Για την χρονιά που πέρασε τι να πεί κανείς...

Δύσκολη συναισθηματικά

αφόρητη απο φόρτο εργασίας

δυσοίωνη σε κοινωνικό επίπεδο
το οικονομικό, ας μη το θίξουμε καλύτερα!!!

Μια χρονιά που έκλαψα πολύ

απογοητεύτηκα τραγικά

αναθεώρησα τις προτεραιότητες μου
προβληματίστηκα για το μέλλον μου
πήρα βαθιά ανάσα

ξεκίνησα απο την αρχή

και τελικά κατάφερα να χαμογελάσω ξανά.

Πριν φύγω απο την Αθήνα λοιπόν

υπάρχουν μερικά ακόμα πράγματα που έχω να κάνω.

Encardia - Κηποθέατρο Παπάγου - 5 Ιουλίου 2010

μια μουσική παράσταση με τη συμμετοχή του πολυτάλαντου Ηλία Λογοθέτη

ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ!!!!!!!!!!!!

Video απο τη βραδιά
(Ήχος ανάρτησης Αγάπη μου Fidella - Encardia & Νίκος Πορτοκάλογλου)

5

Λένε πως όταν χάνουμε κάποιον ή περνάμε μια καταστροφική απώλεια, όλοι περνάμε απο 5 διακριτά στάδια θλίψης.

Περνάμε απο άρνηση γιατί αυτό που συνέβει είναι τόσο ανύκουστο που δε μπορούμε να δεκτούμε πως είναι αλήθεια.
Θυμώνουμε με όλους, θυμώνουμε με όσους επιβίωσαν, θυμώνουμε με τον εαυτό μας.
Μετά αρχίζουν τα παζάρια. Παρακαλάμε. Συνθηκολογούμε. Προσφέρουμε ότι έχουμε, δίνουμε την ψυχή μας με αντάλλαγμα μια ακόμα μέρα.
Και όταν το παζάρι έχει αποτύχει και δεν έχουμε άλλη δύναμη να είμαστε θυμωμένοι, πέφτουμε σε κατάθλιψη, σε μελαγχολία μέχρι τη στιγμή που αποδεχόμαστε οτι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Και τότε, προχωράμε...
Προχωράμε στην αποδοχή.

Η θλίψη είναι κάτι που όλοι έχουμε κοινό, απλώς στον καθένα απο εμάς έχει διαφορετική μορφή. Και δε θρηνούμε μόνο για το θάνατο, αλλά για την απώλεια, για τη ζωή. Για την αλλαγή, η αλλαγή είναι που μας τρομάζει.

Αλλά με αυτό τον τρόπο, είναι που μένουμε ζωντανοί. Όταν πονάμε τόσο πολύ που δε μπορούμε να αναπνεύσουμε, με αυτό τον τρόπο επιβιώνουμε. Με το να θυμόμαστε πως μια μέρα, με κάποιον μαγικό τρόπο, όσο αδύνατο και αν μοιάζει, δε πονάμε τόσο πολύ. Δε πονάμε πια.

Η θλίψη έρχεται σε διαφορετικό χρονοδιάγραμμα για τον καθένα από εμάς. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε ειλικρινείς. Για τις στιγμές που δε μπορούμε να το ελέγξουμε και για το πως θέλουμε να το βιώσουμε.

Υπάρχουν λένε 5 στάδια θλίψης στην απώλεια. Μοιάζουν διαφορετικά για τον καθένα μας, αλλά είναι πάντα 5.

Αρνηση.
Θυμός.
Παζάρεμα.

Κατάθλιψη.
Αποδοχή.

Όταν όμως τα περάσεις και τα 5, τότε η θέα απο την απέναντι όχθη σου κόβει την ανάσα

(Ήχος ανάρτησης Αλλιώτικη μέρα - Τάνια Τσανακλιδου)

Μια νίκη για την ελευθερία λόγου και έκφρασης

Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» είναι προϊόν της συνεργασίας ενός ηθοποιού και μίας δημοσιογράφου (Alan Rickman & KatharineViner). Είναι μοιραίο αυτό το έργο να συνεχίζει στην ίδια ρότα.

Όταν τα λόγια της Rachel «θέλουν» να ακουστούν, βρίσκουν τρόπο να ενώσουν ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες εμφανίζονται ως πολιτικοί αντίπαλοι.

Οι ενδοδημοτικές, αλλά και κάθε είδους πολιτικές αντιπαραθέσεις εξομαλύνονται όταν γίνεται - όπως και έγινε - αποδεκτό από όλους ότι η τέχνη είναι πάνω και πέρα από όλα αυτά.

Η παράσταση θα γίνει κανονικά, όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί, την Τετάρτη 7 Ιουλίου, στις 20:30, υπό την αιγίδα της δημοτικής κίνησης «ΗΛΙΟΥ - Πόλις», στο θέατρο του Δημαρχείου Ηλιουπόλεως, το οποίο ευγενώς παραχωρεί ο δήμαρχος κ. Γιάννης Αναγνώστου.

Είσοδος ελεύθερη.

Οι συντελεστές της παράστασης.

Edinburgh Festival interview with Alan Rickman

('Ηχος ανάρτησης: Γιάννης Γιοκαρίνης - Τίποτα δεν είναι απλό  ένα δικό μου αγαπημένο τραγούδι, μιας και που ενώ τίποτα δεν είναι απλό, δε λείπουν ποτέ οι στιγμές χαράς και ανακούφισης...)