Hell is for the brave...

Η Νίκη είναι μια φίλη απο τα πολύ παλιά. Κάναμε μαζί μαθήματα για Proficiency στην πρώτη Λυκείου. Απο τότε χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε πριν απο 3 χρόνια τυχαία σε ένα ζαχαρπλαστείο στη γειτονιά. Δε κάνουμε βέβαια και κολλητή παρέα, αλλά βγαίνουμε συχνά και μιλάμε αρκετά συχνότερα.

Πριν απο κανα μήνα λοιπόν, και σε μια μέρα που νιώθω τον κόσμο να γυρίζει σβούρα γύρω μου και το λαιμό μου να έχει κλείσει επικίνδυνα η Νίκη μου ανακοινώνει πως βρήκε κουμπάρο για τον γάμο της, έναν απίστευτα θετικό και χαρούμενο άνθρωπο. (Α ναι ξέχασα να σας πω πως η Νίκη είναι με το Στέλιο και αποφάσισαν να παντρευτούν.)

"Μπράβο καλό μου, χαίρομαι για εσένα" ήταν τα μόνα λόγια με φωνή τραβεστί που μπορούσα να βγάλω απο μέσα μου.

"Εσύ είσαι" ακούω και απλώς υποθέτω πως μάλλον έχω πυρετό με παραισθήσεις, γιατί η Νίκη ξέρει πως είμαι παντελώς αδιάφορη ως προς το γάμο, δεν υποστηρίζω καθόλου το θρησκευτικό κομμάτι του θέματος και το κυριότερο, έχω ήδη κάνει μια κουμπαριά που μόνο σε καλό δε μου βγήκε.... Εκείνη όμως είχε πάρει την απόφασή της και εγώ χαμογέλασα!!!

Οι τελευταίες εβδομάδες μας βρήκαν να έχουμε δει χώρους για το party μετά την τελετή, ναι ναι ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ ευτυχώς party και όχι στεγνές και πανομοιότυπες δεξιώσεις, να διαβάζουμε έπειρες σελίδες με λίστες φαγητών, να δοκιμάζουμε κρασιά και τελικά να καταλήγουμε σε ένα παραλιακό club.

Επίσης να δοκιμάζει ουκ ολίγα νυφικά και εγω να την φωτογραφίζω στα κρυφά, με λυπήθηκε το σύμπαν και η οργάνωση της Νικούλας και στο 40ο βρήκε αυτό ακριβώς που ήθελε. Βρήκαμε τις μπομπονιέρες και τα προσκλητήρια απο τόν ίδιο χώρο που πήρε το νυφικό οπότε ένα ακόμα που έφυγε απο τη λίστα μας!!!

Αν και όπως προείπα, τα βαριέμαι αφόρητα όλα αυτά, έχουμε γελάσει τόσο πολύ με όσα είδαμε και ακούσαμε που άξιζε τον κόπο.

Παράλληλα η δουλειά πάει καλά και έχω αρχίσει να λατρεύω τους φοιτητές μου και τη συνεργασία μου μαζί τους, είναι λίγο τα μικρά μου παιδάκια αγχωμένα σε κάθε εξεταστική που έρχονται στο γραφείο μου απελπισμένα για βοήθεια και καθοδήγηση στον θαυμαστό κόσμο της βιβλιογραφίας.

Βγαίνω σε θέατρα και μουσικές σκηνές, περνάω καλά, διαβάζω καινούργια πράγματα και για πρώτη φορά EVER δοκίμασα τις δυνάμεις και ικανότητές μου σε μονόλογο στα μαθήματα Υποκριτικής του Γιώργου Καραμίχου στο Θέατρο των Αλλαγών. Εμπειρία ζωής τόσο για εμένα όσο και για τον δάσκαλό μου!!!!

Μέσα σε αυτό το κλίμα εσωτερικής γαλήνης, δημιουργικής αναζήτησης και το κυριότερο, πραγματικής χαρας τα νέα μου μοιράζομαι με τον αγαπημένο μου φίλο, τον Χρήστο. Η αλήθεια είναι πως έχουμε να βρεθούμε καιρό, η απόσταση δε βοηθάει κανένα μας όταν τα προγράμματά μας είναι τόσο γεμάτα.

But that was about to change...

Περπατούσα για τη δουλειά την Παρασκευή το πρωί και νιώθω κάτι να δονείται.... Μμμμμμμμμ ωραία αίσθηση απο την τσέπη μου αλλά ο Χρήστος ποτέ δε μου τηλεφωνεί τόσο πρωί. "Ξέρω πως εχθές σου είπα πως δε θα κατέβω, αλλά ισχύει η πρόσκληση?". !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

3 υπέροχες μέρες με έναν αγαπημένο άνθρωπο. Δεν είχαμε ποτέ περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια πόλη, στο ίδιο σπίτι, κάνοντας τα ίδια πράγματα.

Σπίτι για μπάνιο, φαγητό και εξόρμηση στο Γκάζι. Ήρθε και η Αλεξάνδρα (λατρεμένο πλάσμα απο το μάθημα της Υποκριτικής) και ο Δημήτρης (φίλος του Χρήστου). Ποτά, χορό, πειράγματα, γέλια, τσιγάρα και ακόμα περισσότερα ποτά. Κατά τις 2.30 μέσα σε κλίμα αλκοολοπειραγματοχαζομάρας, να τους απαγγέλω τον μονόλογο της Άλμα απο το Καλοκαίρι και Καταχνιά του Tennessee Williams και ο σερβιτόρος να νομίζει πως τα χώνω στον Χρήστο και να με υπερασπίζεται στον "άχρηστο γκόμενο μου" και που να του εξηγήσεις!!!! Συνέχεια στο Intrepid Fox για πιο rock καταστάσεις (απο αφίσα του club και ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης) και το ξημέρωμα σπίτι να μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια.

Το Σάββατο μα βρήκε σε ένα μικρό ταβερνάκι στην Αργυρούπολη να αναλύουμε περασμένους έρωτες με τσίπουρο. Μετά θέατρο για "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" και απο κοντά τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στην αγαπημένη μου Δήμητρα Σύρου. Είχα διαβάσει σε ένα site πως είναι υποψήφια για το φετινό βραβείο θεάτρου Μελίνα Μερκούρη και νομίζοντας πως το ξέρει της είχα τηλεφωνήσει 2 μέρες νωρίτερα, αλλά δε το ήξερε...Γυρίσαμε σπίτι, είδαμε τον Αντίχριστο του Lars von Trier και στο φοιτητικό στέκι του Χρήστου στον Πειραιά προσπαθήσαμε με τον Δημήτρη και την Αλεξάνδρα να αναλύσουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής με την ταινία τούτη.

Κυριακή πρωί και νιώθω πως το αλκοόλ έχει αντικαταστήσει το αίμα στις φλέβες μου πλέον. Στον καναπέ του σαλονιού με δυσκολία ανασαίναμε και τα παντζούρια κλειστά γιατι ο δυνατός ήλιος ήταν φονικός στα κουρασμένα μάτια μας.

Ο Χρήστος έφυγε πριν απο λίγες ώρες και εγώ ακόμα να συνέλθω. Σε λίγες ώρες ξεκινάει μια καινούργια εβδομάδα και είναι απο τις λίγες που με βρίσκει τόσο αισιόδοξη και γεμάτη.

Βέβαια χρειάζομαι επειγόντως ένα Σαββατοκύριακο για να συνέλθω απο αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα....

(Ήχος ανάρτησης: Ramones - Pet Cemetery )