ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Για τον Αποστόλη....

Σε γνώρισα πριν απο 8 χρόνια
Οι μπαμπάδες μας κολλητοί φίλοι
είχαμε χάσει και οι δυο τις μαμάδες μας απο καρκίνο
μας ένωσε αυτό
Ένα γλυκό χαμόγελο είσαι στο μυαλό μου
Μια σπάνια ύπαρξη στην ψυχή μου

Ράγισαν και οι πέτρες στο στερνό αντίο μας
Με ξέρεις εμένα, δεν σταματάω να μιλάω
όταν είδα τον πατέρα σου όμως απλώς τον αγκάλιασα και κλάψαμε
όταν κοίταξα τον αδελφό σου ανάψαμε τσιγάρο και κοιτάξαμε το κενό
όταν είδα την Μαρία σου πλέξαμε τα χέρια μας και βουρκώσαμε

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.


Έμεινε μόνο η σιωπή όμως ο Μάρκος
ο Πάνος
και η αγάπη σου για την Μαρία σου...
 
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2012, στις 10.30 το βράδυ "έφυγε" ο Αποστόλης απο την ζωή
για κάποιους είναι ο Moloch82 απο το Twitter
για άλλους ο Moloch απο το blog http://docamiok.blogspot.gr/
για εμένα ο φίλος μου ο Αποστόλης....
 
Ελπίζω εκεί που είσαι τώρα να σε ζεσταίνει η αγκαλιά της λατρεμένης σου μαμάς σε μια απέραντη θαλάσσα που τόσο αγαπούσες.
 
(ένα τραγούδι απο το συγκρότημα που αγαπούσες Whitesnake-Here I go again)

21 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Πολλοί αγαπημένοι έφυγαν φέτος...μα τι στο καλό γίνεται.
Πήγα έναν περίπατο στο μπλόγκ , για να τιμήσω τον φίλο σου
Πόσο απίστευτο μοιάζει.....
Μακάρι να είναι πιο όμορφα εκεί που πάει

(μας έλειψες και πήρα ..."λάθος" χαρά όταν είδα ανάρτησή σου..)

Roadartist είπε...

Καλό του ταξίδι. Πόσο μα πόσο άδικο πραγματικά. Έκλαψα τόσο πολύ για τον Αποστόλη. Αισθανόμουν τόσο πολύ μικρή μπροστά του. Πολύ κρίμα κ τόσο πολύ άδικο. Εύχομαι εκεί ψηλά να μην πονάει. Καλή δύναμη στους δικούς του και στην Μαρία.

Μικρές ανάσες είπε...

@ Ξωτικό
Είχα ανάγκη να "λείψω" για λίγο απο την παρέα μας, να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, να βάλω στην θέση του κάποια συναισθήματα, να προσαρμοστώ στις καινούργιες μου συνθήκες...
Για τον Αποστόλη όμως ακόμα και η σιωπή έσπασε...

@Roadartist
Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω πέρα απο αυτά μου είπαμε ήδη..

Velvet είπε...

Το να μιλας
γενικα για τον θανατο
είναι κατι ανωδυνο
Το να μιλας
όταν προσωπικά σ΄αγγιζει
είναι σκληρο

Καλο του ταξιδι...

....
Γεια σου Μ.Α




Μικρές ανάσες είπε...

@ Velvet

Είναι πολύ επώδυνο και κυρίως για την οικογένειά του...

Φιλια!!!

leondokardos είπε...

Πάρε μιά βαθιά ανάσα κορίτσι μου.Γέμισε τη ψυχή σου. Καλά έκανες και τίμησες το φίλο σου. Τωρα καταλαβαίνω την απουσία σου.
Όσο όμως σκληρή κι αν είναι η φράση αυτή,η ζωή συνεχίζεται,μη λυγίζεις.

Σε νοίωθω. Έχασα πολύ νέα τη μάνα μου από καρκίνο και το πιο αγαπημένο μου φίλο έτσι ξαφνικά,μέσα σε ένα απόγευμα.
Είναι από τα σκληρά της ζωής μας.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Οτι και να γραψουμε τα λογια ειναι φτωχα.Καλο του ταξιδι.ΑΔΙΚΟ....

Μικρές ανάσες είπε...

@ leondokardos

Η απουσία μου ήταν πίο πολύ μια αναβολή που έγινε κακή συνήθεια...

Ο Αποστόλης είναι ένας εφιάλτης που δεν λέει να τελειώσει...

Η ζωή φυσικά και συνεχίζεται αλλά καμιά φορά σου έρχεται να φωνάξεις: αυτή η ταινία πότε θα κάνει διάλειμμα???

Φιλιά!

Μικρές ανάσες είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

Καλό του ταξίδι, όπου και αν είναι αυτό...

Σε ευχαριστώ!

Clem Lumen είπε...

δεν μπορείς να πεις τίποτα σε κάτι τέτοια.


σου χαρίζω αγκαλιά

Μικρές ανάσες είπε...

@ Free Spirit

Είναι τα λόγια πολύ φτωχά σε τέτοιες στιγμές...

55fm είπε...

Γλυκιά μου,πολύ σε νιώθω...Καλό ταξίδι στον Αποστόλη...
Μου έλειψες!

Μικρές ανάσες είπε...

@ 54fm

Επέστρεψα και δεν ξαναφεύγω, υπόσχεση!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Περασα να αφησω μια καλησπερα.Να εισαι καλα.

55fm είπε...

Χαίρομαι πολύ γλυκιά μου!Πανέμορφο το μουσικό κομμάτι που ακούω!!!Ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα σου αφήνω!

Μικρές ανάσες είπε...

@ JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

Καλησπέρα και σε εσένα!!!

Μικρές ανάσες είπε...

@ 54fm

φιλιά πολλά!!!!!!!!

55fm είπε...

Καλό μήνα!!!

Ανώνυμος είπε...

Aφηνω μια καλησπερα.Ευχομαι να εισαι καλυτερα λιγακι.

Μικρές ανάσες είπε...

@ 54fm

Καλές γιορτές κορίτσι!!!!!!

Μικρές ανάσες είπε...

@ Ανώνυμος

Δύσκολοι οι μήνες που πέρασαν... Πολύ...

Και ξαφνικά δεν νοιάζεσαι αν έχεις δουλειά, αν κάτι πάει στραβά, αν έχεις ή δεν έχεις αρκετά λεφτά.

Τον Νοέμβριο αποχαιρετίσαμε και τον γιο φιλικού ζευγαριού, μόνο 12 ετών.

Ξαφνικά το μόνο που θέλω είναι να φύγει αυτή η χρονιά που τόσο μας πόνεσε...

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη