Για τον Αποστόλη....

Σε γνώρισα πριν απο 8 χρόνια

Οι μπαμπάδες μας κολλητοί φίλοι

είχαμε χάσει και οι δυο τις μαμάδες μας απο καρκίνο

μας ένωσε αυτό

Ένα γλυκό χαμόγελο είσαι στο μυαλό μου

Μια σπάνια ύπαρξη στην ψυχή μου

Ράγισαν και οι πέτρες στο στερνό αντίο μας

Με ξέρεις εμένα, δεν σταματάω να μιλάω

όταν είδα τον πατέρα σου όμως απλώς τον αγκάλιασα και κλάψαμε

όταν κοίταξα τον αδελφό σου ανάψαμε τσιγάρο και κοιτάξαμε το κενό

όταν είδα την Μαρία σου πλέξαμε τα χέρια μας και βουρκώσαμε

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

Έμεινε μόνο η σιωπή όμως ο Μάρκος

ο Πάνος

και η αγάπη σου για την Μαρία σου...

 

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2012, στις 10.30 το βράδυ "έφυγε" ο Αποστόλης απο την ζωή

για κάποιους είναι ο Moloch82 απο το Twitter

για άλλους ο Moloch απο το blog http://docamiok.blogspot.gr/

για εμένα ο φίλος μου ο Αποστόλης....

 

Ελπίζω εκεί που είσαι τώρα να σε ζεσταίνει η αγκαλιά της λατρεμένης σου μαμάς σε μια απέραντη θαλάσσα που τόσο αγαπούσες.

 

(ένα τραγούδι απο το συγκρότημα που αγαπούσες Whitesnake-Here I go again)