Άνθρωποι

Περίεργη μέρα η σημερινή...
Ξεκίνησε με το μνημόσυνο του θείου μου και απίστευτο να πιστέψω πως πέρασαν κιόλας 6 μήνες. Με φώναζε Στρατηγό, νομίζω γιατί πάντα βαριόμουν να περιμένω να οργανωθούν όλοι σε αυτό το σόι και συνήθως πρωτοστατούσα, μπας και τελειώσουμε μια ώρα αρχίτερα... Παίζει, και μάλλον είναι και το επικρατέστερο, να με φώναζε έτσι γιατί πάντα τα έχωνα για τα κακώς κείμενα.. Όπως και να έχει αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι τη φωνή του: Δώσε ρε Μαρία ένα τσιγάρο!!!

Μου άρεσε όμως που το τραπέζι τελείωσε με μουσική, τραγούδι και ενα χορό - βαρύ ζεϊμπέκικο απο τον ξάδελφό μου. Πιστεύω πως έτσι πρέπει να θυμόμαστε όσους δεν είναι στη ζωή, με μια γιορτή για την πορεία τους στον κόσμο αυτό.

Μικρά και σχεδόν ασήμαντα είναι τα πράγματα που μένουν στη μνήμη μας απο τους ανθρώπους που είναι ή περνούν απο τη ζωή μας. Δεν είναι οι μεγάλες φιλοσοφίες. Δεν είναι οι γενναίες πράξεις, αλλά τα μικρά καθημερινά που καθόριζαν την ύπαρξή τους και την έκαναν ξεχωριστή στον πλανήτη αυτό...

Όμως όποιος φεύγει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κουβαλάει μια ενέργεια μέσα του. Μια αύρα. Μια δυναμική.

Σήμερα σκέφτομαι πόσο και πως όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα με άγγιξαν και κάποιοι με συγκλόνισαν. 

Ο μπαμπάς μου, πάντα παρόν με διακριτικότητα και λίγο φόβο για το πως να με αντιμετωπίσει καμιά φορά. Του βγάζω όμως το καπέλο για το ότι δε λέει τη γνώμη του παρά μόνο αν του τη ζητήσω! Και ο αγαπημένος μου αδελφούλης, 5 χρόνια μεγαλύτερος αλλά πιο παιδί και από το παιδί του στην ψυχή.

Οι γείτονες μου που απο τη μέρα που έχασα τη μαμά μου, με προσέχουν και με ρωτούν πάντα αν χρειάζομαι κάτι. Η κυρία Βούλα με τον καλό της τον λόγο και τη συμβουλή. Η κυρία Μαρία που ανησυχεί αν έχω μαγειρέψει κάτι να φάω και να μη τρώω μόνο τόστ. Ο κύριος Γιώργος που βγαίνει στο παράθυρο του κάθε πρωί να μου πει καλημέρα. Τα παιδιά απο το απέναντι σπίτι που με καλούν για καφέ. Όχι, όχι δεν μου είναι φορτικοί, απλώς τώρα που μένω και μόνη μου πια, νιώθω μια ηρεμία πως αν κάτι συμβεί έχω μια πόρτα να χτυπήσω.

Είναι οι φίλοι μου που με έχουν αγκαλιάσει με την πιο μεγάλη αγκαλιά. Ο Πάνος, η φωνή της λογικής. Ο Χάρης, ώρες να μιλάμε και να αναλύουμε. Η Ιωάννα, η καρριερίστρια της παρέας. Η Πέγκυ, το νευρικό πλάσμα με τη σκληρή φωνή και την καρδιά βούτυρο. Και φυσικά η Μαρία, η Μαρία μου, κολλητή φίλη απο τα φοιτητηικά χρόνια του Εδιμβούργου.

Υπάρχει και η Lynn απο τη Σκωτία, η αδελφή μου στην καρδία.
Και ο Γιάννης στο Βερολίνο, η αδελφή μου ψυχή.

Οπότε ναι, έχω να λέω πως είμαι ευλογημένη απο τους ανθρώπους δίπλα μου!!!

Μετά όμως υπάρχουν και εκείνοι που απλώς πέρασαν απο τη ζωή μου. Χαμένοι έρωτες, σχέσεις που διαλύθηκαν.  Στο χωρισμό λες πάντα σκληρές κουβέντες, με τα χρόνια όμως έμαθα να το μετριάζω και να παραμένω ήρεμη (όσο μπορώ δηλαδή).  Με τον χρόνο έχει φύγει κάθε τι ερωτικό και απωθημένο και πραγματικά τους εύχομαι να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένοι, να χαμογελούν συχνά και να ονειρεύονται ακόμα συχνότερα. Δε μου έκανε και κάποιος τόσο μεγάλο κακό ώστε να τον μισήσω, το βρίσκω και χαμένη ενέργεια εξάλλου.

Μόνο για την τελυταία μου σχέση δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Είναι νωρίς μου λένε όλοι. Οι σκόνες απο αυτό το χωρισμό είναι ακόμα στον αέρα. Τίποτα δεν είναι καθαρό.
Με αγάπησε πραγματικά;
Τον αγάπησα εγώ;

Τους τρείς μήνες που είμαστε χωριστά ξαναέστησα τη ζωή μου με γνώμονα εμένα. Βρήκα πάλι το κέφι να βγαίνω με φίλους, να διαβάζω λογοτεχνία με μανία, να ακούω μουσική, να δοκιμάζω καινούργια πράγματα και αυτό το τελευταίο του το οφείλω. Αλλά καμιά αναρωτιέμαι:
Έχει τελειώσει πραγματικά αυτό που υπήρχε;
Θα υπάρξει ποτέ κάτι ξανά;
Άραγε όταν ξαναβρεθούμε πώς θα είναι;
Πριν απο λίγο καιρό ήμουν αρνητικά απόλυτη σε κάθε ενδεχόμενο.
Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει όσο πως η θέρμη του θυμού καταλάγιασε μέσα μου και με έχει αφήσει.
Είναι που τώρα ξέρω πως τον εαυτό του ταλαιπώρησε απείρως περισσότερο από εμένα...
Ίσως να ήθελα να χτυπήσει το κουδούνι μου ακόμα μια φορά και να είναι αυτός, τώρα που δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να ειπωθεί να είμαστε πιο αληθινοί,  ίσως πάλι κάποια πράγματα ανήκουν μόνο στην στρατόσφαιρα του ονείρου.

Αν όμως όλα όσα ζήσαμε και είμαστε είναι μορφές ενέργειας, που πάει εκείνη ενός χαμένου έρωτα;

Μυστικά Μονοπάτια - Μα δε ξέρω
Ζαρατούστρα - Ερωτικό
Νίκος Παπάζογλου - Απόψε σιωπηλοί
Κώστας Τουρνάς - Στιγμές