ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Άνθρωποι

Περίεργη μέρα η σημερινή...
Ξεκίνησε με το μνημόσυνο του θείου μου και απίστευτο να πιστέψω πως πέρασαν κιόλας 6 μήνες. Με φώναζε Στρατηγό, νομίζω γιατί πάντα βαριόμουν να περιμένω να οργανωθούν όλοι σε αυτό το σόι και συνήθως πρωτοστατούσα, μπας και τελειώσουμε μια ώρα αρχίτερα... Παίζει, και μάλλον είναι και το επικρατέστερο, να με φώναζε έτσι γιατί πάντα τα έχωνα για τα κακώς κείμενα.. Όπως και να έχει αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι τη φωνή του: Δώσε ρε Μαρία ένα τσιγάρο!!!

Μου άρεσε όμως που το τραπέζι τελείωσε με μουσική, τραγούδι και ενα χορό - βαρύ ζεϊμπέκικο απο τον ξάδελφό μου. Πιστεύω πως έτσι πρέπει να θυμόμαστε όσους δεν είναι στη ζωή, με μια γιορτή για την πορεία τους στον κόσμο αυτό.

Μικρά και σχεδόν ασήμαντα είναι τα πράγματα που μένουν στη μνήμη μας απο τους ανθρώπους που είναι ή περνούν απο τη ζωή μας. Δεν είναι οι μεγάλες φιλοσοφίες. Δεν είναι οι γενναίες πράξεις, αλλά τα μικρά καθημερινά που καθόριζαν την ύπαρξή τους και την έκαναν ξεχωριστή στον πλανήτη αυτό...

Όμως όποιος φεύγει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κουβαλάει μια ενέργεια μέσα του. Μια αύρα. Μια δυναμική.

Σήμερα σκέφτομαι πόσο και πως όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα με άγγιξαν και κάποιοι με συγκλόνισαν. 

Ο μπαμπάς μου, πάντα παρόν με διακριτικότητα και λίγο φόβο για το πως να με αντιμετωπίσει καμιά φορά. Του βγάζω όμως το καπέλο για το ότι δε λέει τη γνώμη του παρά μόνο αν του τη ζητήσω! Και ο αγαπημένος μου αδελφούλης, 5 χρόνια μεγαλύτερος αλλά πιο παιδί και από το παιδί του στην ψυχή.

Οι γείτονες μου που απο τη μέρα που έχασα τη μαμά μου, με προσέχουν και με ρωτούν πάντα αν χρειάζομαι κάτι. Η κυρία Βούλα με τον καλό της τον λόγο και τη συμβουλή. Η κυρία Μαρία που ανησυχεί αν έχω μαγειρέψει κάτι να φάω και να μη τρώω μόνο τόστ. Ο κύριος Γιώργος που βγαίνει στο παράθυρο του κάθε πρωί να μου πει καλημέρα. Τα παιδιά απο το απέναντι σπίτι που με καλούν για καφέ. Όχι, όχι δεν μου είναι φορτικοί, απλώς τώρα που μένω και μόνη μου πια, νιώθω μια ηρεμία πως αν κάτι συμβεί έχω μια πόρτα να χτυπήσω.

Είναι οι φίλοι μου που με έχουν αγκαλιάσει με την πιο μεγάλη αγκαλιά. Ο Πάνος, η φωνή της λογικής. Ο Χάρης, ώρες να μιλάμε και να αναλύουμε. Η Ιωάννα, η καρριερίστρια της παρέας. Η Πέγκυ, το νευρικό πλάσμα με τη σκληρή φωνή και την καρδιά βούτυρο. Και φυσικά η Μαρία, η Μαρία μου, κολλητή φίλη απο τα φοιτητηικά χρόνια του Εδιμβούργου.

Υπάρχει και η Lynn απο τη Σκωτία, η αδελφή μου στην καρδία.
Και ο Γιάννης στο Βερολίνο, η αδελφή μου ψυχή.

Οπότε ναι, έχω να λέω πως είμαι ευλογημένη απο τους ανθρώπους δίπλα μου!!!

Μετά όμως υπάρχουν και εκείνοι που απλώς πέρασαν απο τη ζωή μου. Χαμένοι έρωτες, σχέσεις που διαλύθηκαν.  Στο χωρισμό λες πάντα σκληρές κουβέντες, με τα χρόνια όμως έμαθα να το μετριάζω και να παραμένω ήρεμη (όσο μπορώ δηλαδή).  Με τον χρόνο έχει φύγει κάθε τι ερωτικό και απωθημένο και πραγματικά τους εύχομαι να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένοι, να χαμογελούν συχνά και να ονειρεύονται ακόμα συχνότερα. Δε μου έκανε και κάποιος τόσο μεγάλο κακό ώστε να τον μισήσω, το βρίσκω και χαμένη ενέργεια εξάλλου.

Μόνο για την τελυταία μου σχέση δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Είναι νωρίς μου λένε όλοι. Οι σκόνες απο αυτό το χωρισμό είναι ακόμα στον αέρα. Τίποτα δεν είναι καθαρό.
Με αγάπησε πραγματικά;
Τον αγάπησα εγώ;


Τους τρείς μήνες που είμαστε χωριστά ξαναέστησα τη ζωή μου με γνώμονα εμένα. Βρήκα πάλι το κέφι να βγαίνω με φίλους, να διαβάζω λογοτεχνία με μανία, να ακούω μουσική, να δοκιμάζω καινούργια πράγματα και αυτό το τελευταίο του το οφείλω. Αλλά καμιά αναρωτιέμαι:
Έχει τελειώσει πραγματικά αυτό που υπήρχε;
Θα υπάρξει ποτέ κάτι ξανά;
Άραγε όταν ξαναβρεθούμε πώς θα είναι;
Πριν απο λίγο καιρό ήμουν αρνητικά απόλυτη σε κάθε ενδεχόμενο.
Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει όσο πως η θέρμη του θυμού καταλάγιασε μέσα μου και με έχει αφήσει.
Είναι που τώρα ξέρω πως τον εαυτό του ταλαιπώρησε απείρως περισσότερο από εμένα...
Ίσως να ήθελα να χτυπήσει το κουδούνι μου ακόμα μια φορά και να είναι αυτός, τώρα που δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να ειπωθεί να είμαστε πιο αληθινοί,  ίσως πάλι κάποια πράγματα ανήκουν μόνο στην στρατόσφαιρα του ονείρου.




Αν όμως όλα όσα ζήσαμε και είμαστε είναι μορφές ενέργειας, που πάει εκείνη ενός χαμένου έρωτα;

Μυστικά Μονοπάτια - Μα δε ξέρω
Ζαρατούστρα - Ερωτικό
Νίκος Παπάζογλου - Απόψε σιωπηλοί
Κώστας Τουρνάς - Στιγμές

8 σχόλια:

karkinos7 είπε...

Είναι όμορφο να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας!
Φίλους πραγματικούς,καθώς η φιλία είναι η σημαντικότερη σχέση που κάνουμε στη ζωή μας!
Ο θυμός θύμηση να γίνει για τα καλύτερα που ζήσατε και το μέλλον ομορφότερα να σου φέρει!
Την Καλημέρα μου!
Καλή βδομάδα!

b|a|s|n\i/a είπε...

πάει στην επόμενη στιγμή ενός έρωτα αληθινότερου. η ενέργεια ενός χαμένου έρωτα. που σαν είναι να χαθεί ίσως αληθινός να μην ήταν.
με κάθε άνθρωπο που συναντάμε και μας συναντά μας κάνει αληθινότερους. κάθε στιγμή.
και οι αληθινοί ποτέ δεν μένουν μόνοι. παρά μόνο από επιλογή (τους).
καλή σου μέρα. με μία καλύτερη και όμορφη εβδομάδα.

mariposa είπε...

καλημερα..δυστυχως δεν μπορω να σου πω τιποτα γιατι ειμαι
"ακριβως" στην ιδια φαση..μονο να κλαψω μπορω για οσα εχασα,αν τα ειχα ποτε φυσικα..να επαναπροσδιοριζω την ζωη μου βασει ΕΜΕΝΑ!!!οπως εκανες κι εσυ..και να σταματησω να με απασχολουν τετοια ερωτηματα γιατι (νομιζω...????)))))οτι δεν βγαζουν πουθενα..για μενα δεν αλλαζει κατι αν μαγαπησε,αν θα χτυπησει την πορτα μου,τι θα κανω αν τον δω κλπ..για μενα μονο μετραει οτι δεχτηκε να χωρισουμε κι αυτο αρκει..οτι δεν προσπαθησε να σωσει αυτο που ειχαμε,αρκει επισης..αυτος που με λατρευε και με λατρευει λεει ακομα...ας γελασω ρε συ..αν μαγαπησε δεν αφηνε αυτο που ειχαμε...εγω εχω παρει καποιες αποφασεις,μου ηταν παρα πολυ δυσκολο και φυσικα ειναι ακομα αλλα τελος...επειδη αντιλαμβανομαι οτι ειχατε κι εσεις σχεση ζωης στην οποια υπηρχε πολλη αγαπη και ισως και αλλα ομορφα συναισθηματα παρε αποφασεις!!!το ξερω και μενα με βασανιζουν ακομα καποια πραγματα αλλα τα κοιταω καταματα και μετα... τα κλεινω σε κουτακια κι αν ξανανοιξουν τα κοιταω ακομα καλυτερα και τα ξανακλεινω,δεν τα αφηνω ανοιχτα να με βασανιζουν,δεν το αντεχωωω..μην ελπιζεις κι ας υπαρχει ελπιδα,σε πληγωσε πολυ,δεν θα μπορεσεις να τον ξαναεμπιστευτεις.. ( μιλαω παντα βασισμενη στην δικη μου σχεση,υποθετωντας για σενα) αυτα..φιλια..καλη βδομαδα..

nikos είπε...

Πόσο πολλά και διαφορετικά συνάμα σε μια ανάρτηση. Αν μου επιτρέπεις πάντως, τυχερή πρέπει να νιώθεις. Όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι τριγύρω σου, πλούτος είναι, θησαυρός. Όσο για τ'άλλα, ίσως δεν είμαι ο καλύτερος να δώσω συμβουλές. Θα σου επαναλάβω μόνο αυτό που μου γράφουν κι εμένα: όσο μπορείς μη σκέφτεσαι πια. Προχώρα.

Μικρές ανάσες είπε...

@gaykarkinos

Το λέω και εγώ πως είμαι ευλογημένη με τους φίλους που έχω στη ζωή μου, είναι το στήριγμα - σωτηρία - ισορροπία και το καταφύγιό μου.

Καλό σου βράδυ!

Μικρές ανάσες είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Θέλω να πιστεύω πως τίποτα δε χάνεται και πάντα διατηρείται μια κοσμική ισορροπία, το έχω ανάγκη....

Καλή εβδομάδα και σε έσένα Βασίλη!

Μικρές ανάσες είπε...

@mariposa
εμείς καλή μου έχουμε πάρει αποφάσεις εδώ και καιρό, δύσκολες ή όχι τις τηρούμε γιατί είμαστε πολύ εγωιστές να κάνουμε και κάτι διαφορετικό. Ή πολύ φοβισμένοι να παραδεκτούμε το διαφορετίκό. Όπως και να έχει, επιστροφή δεν υπάρχει για εμάς πλέον... Και πραγματικά δε ξέρω αν είχαμε σχέση ζωής, αυτή τη στιγμή ακόμα δε ξέρω τι είχαμε.
Απλώς να, πάντα σκέφτεσαι το αν και το ίσως, απο ένα σημείο και μετά όμως μόνο θεωρητικά!

Μικρές ανάσες είπε...

@nikos

Το γράφω και στο post πως είμαι ευλογημένη!!!
Όσο για τα ζητήματα καρδίας, δεν υπάρχουν συμβουλές μόνο αισθήματα και οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε αυθεντικοί. Πάντως ότι και αν γίνεται, ότι και να μας συμβαίνει, όσο και να πονάμε κάποιες στιγμές ΠΡΕΠΕΙ να προχωράμε και να αναπνέουμε καινούργιο αέρα και να ονειρευτούμε πάλι και μια μέρα να αγαπήσουμε ξανά. Μία μέρα. Μια οποιαδήποτε μέρα. Ο καθένας από εμάς με το δικό του χρονοδιάγραμμα...