My North, my South, my East and West

Stop all the clocks

Βερολίνο, 20 Γενάρη

τα λιγοστά γερμανικά μου ξυπνούν όταν ακούω: 3 μήνες, το πολύ

Αεροδρόμιο Αθήνας, 21 Γενάρη

στο διάδρομο αγκάλιασε τον άντρα της

"συγγνώμη για αυτό που θα σας κάνω"

έκλαιγαν αγκαλιά
42 χρόνια μαζί.

Ρώμη, 5 Φεβρουαρίου

λίγες μέρες μάνα και κόρη

οι δυο τους

δεν έχει πολλές δυνάμεις πια

γελά όμως συνεχώς

ανασαίνει δύσκολα

μα δε το βάζει κάτω.

Αθήνα, 19 Απριλίου

είναι στο νοσοκομείο 3 μέρες τώρα

"Ο καρκίνος είναι παντού, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα"

"Όχι μηχανήματα, αφήστε τη να φύγει"

"Μα θα πεθάνει"

"Είπα οχι μηχανήματα, δεν θα είναι άνθρωπος πια"

Το βράδυ για πρώτη φορά σε αποχαιρέτησα

σε φίλησα στο μάγουλο

"μην ανησυχείς για εμάς, εσύ κοίτα να ξεκουραστείς"

Καβούρι, ξημερώματα 20 Απριλίου

3 μήνες ακριβώς...

Με τη Μαρία στο αυτοκίνητο

κοιτάω το ρολόι συνεχώς

"Πέθανε"

"Μη λες βλακείες, αντέχει ακόμα"

"Πέθανε σου λέω"

Στο νοσοκομείο μόνη μου μαζί της

είναι ακόμα ζεστή

τυλιγμένη σε ενα άσπρο σεντόνι

στο διάδρομο ουρλιάζω στα χέρια της Μαρίας.

Δε μπορώ τόσο κόσμο στο σπίτι

θέλω να ουρλιάξω

δε κλαίω

δε μιλάω

διαλέγω τα ρούχα της

τη μυρίζω στα σεντόνια.

Κοιμητήριο, 21 Απριλίου

Τόσα πρόσωπα γύρω μου.

Αρνούμαι να ρίξω χώμα.

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μόνο.

Η Χαρά με κρατάει στην αγκαλιά της.

"Ήθελες να πέσεις μέσα"

Έχω να κοιμηθώ μέρες

Η σιωπή στο σπίτι είναι εκκωφαντική.

Κοιμάμαι στην αγκαλιά του Γαβριήλ μέρες μετά.

Στους μήνες που έρχονται παίρνω το φορτίο της ηρεμίας

τύψεις

φταίω γιατί το είχα πει πως θα πεθάνει

μήνες αργότερα το παραδέχομαι δημόσια

ψυχολογική υποστήριξη για να πατήσω στα πόδια μου ξανά

ορκίζομαι να μη κρατήσω ποτέ ξανά τόση θλίψη μέσα μου...

Κρατάω το τιμόνι όπως εσύ

έχουμε το ίδιο βλέμμα

είμαστε το ίδιο απαιτητικές από τους γύρω μας

και οι δυο μας κλαίμε κρυφά μη μας δει κανείς.

Είμαι άξια να είμαι κόρη σου;

Είσαι περήφανη για εμένα;

Συγγνώμη για τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας μου.

Πες μου ποιό λάθος κάνω.

Μου λείπει η αγκαλιά σου.

Η φωνή σου μου λείπει.

Θα πεθάνω και εγώ τόσο νωρίς?

Πήρα όσα πτυχία ήθελες και ακόμα παραπάνω.

Ταξιδεύω όπως μου είχες πει για να γνωρίζω τον κόσμο.

Διασκεδάζω τη ζωή μου όπως μου είπες.

Να, φεύγω για 15 μέρες.

Από το Βερολίνο μόνο ένα δωμάτιο νοσοκομείου είδες

θα σε ξεναγήσω εγώ.

Στην Πύλη του Βραδεμβούργου

σε εκείνο το ιαπωνικό εστιατόριο που πήγα με το Γιάννη

στα μουσεία που σου άρεσε να τριγυρνάς

και στο πάρκο της Tiergarten θα πιούμε καφέ

θα καθήσουμε στον ήλιο

δε παίρνεις φάρμακα πια, μπορείς να μείνεις στον ήλιο.

Και δε θα αφήσω καμία βελόνα να σε πλησιάσει

ποτέ πια χημειοθεραπείες

ούτε εκείνες τις απαίσιες ακτινοβολίες που σου έκαιγαν το δέρμα

κανένας γιατρός

κανένα νοσοκομείο

μόνο εμείς οι δυο.

Στο Εδιμβούργο θα πάω στα μέρη που σου άρεσαν

και έξω απο το Festival Theater θα δακρύσουμε πάλι όπως τη μέρα που ορκίστηκα για το πτυχίο μου.

Θα περάσω απο το αγαπημένο μας ινδικό στη Γλασκώβη (θυμάσαι που ήσουν συναχωμένη και τα καυτερά φαγητά τελικά άνοιξαν το λαιμό σου???)

Και θέατρο που αγαπούσες τόσο.

Δεν με ενδιαφέρει να παντρευτώ

μου έμαθες να γίνω ανεξάρτητη και δυνατή

ποτέ δε μου είπες να παντρευτώ

"Κάνε ένα παιδί και ας μη παντρευτείς ποτέ".

Να είμαι ο εαυτός μου ήθελες μονάχα.

Να κάνω όσα έχω ονειρευτεί, να προσέχω την κακία του κόσμου και τη ψευτιά.

Στο γάμο της Lynn ήμουν παράνυφος.

Το νυφικό τραπέζι με την τούρτα ήταν στολισμένο με το τραπεζομάντηλο που της είχες κάνει δώρο.

Νιώθαμε όλοι πως ήσουν εκεί.

΄Οταν ήμουν Ελλάδα ήσουν πάντα ξύπνια

ότι ώρα και να γυρνούσα σπίτι

"Είχε καλή ταινία στην τηλεόραση"

"Σηκώθηκα να πιω λίγο νερό"

"Κάνει ζέστη σήμερα"

Τώρα το σπίτι είναι βουβό όταν γυρνάω.

Την ευτυχία που έζησες με τον μπαμπά δε την βρήκα και κουράστηκα να προσπαθώ.

Νιώθω πως είσαι συνεχώς δίπλα μου.

Στον ύπνο μου όμως σπάνια σε βλέπω.

Αν η ζωή μου είναι ένα μεγάλο παζλ και ο χαμός σου ένα κομμάτι, πότε θα καταλάβω τη σημασία της απουσίας σου;

Μου είχες υποσχεθεί πως θα είσαι στο γάμο μου, αν αποφάσιζα να παντρευτώ.

Μόνο να αποκτήσω μια Αναστασία θέλω.

Να της μάθω να οδηγεί με δυνατή μουσική όπως εσύ.

Να μιλάει με τα μάτια όπως εσύ.

Να στέκεται στο πλήθος και να την προσέχουν, όπως εσένα.

Να έχει την πιο μεγάλη αγκαλιά, όπως εσύ.

Να ακούει συνεχώς μουσική, όπως εσύ.
Να ρίχνει και μια στροφή στα καλά ρεμπέτικα, όπως εσύ.

Να γελάει με όλη της την καρδιά, όπως εσύ.

Στην είσοδο έχω το πορτρέτο που σου έφτιαξε το θείος Σταύρος.

Σου λέω πάντα "Γειά" όταν μπαίνω στο σπίτι.

Καμιά φορά στέκομαι και σου μιλάω.

Και ξέρω τα βράδια που δεν είμαι καλά μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.

Καπνίζω ακόμα.

Πίνω παραπάνω καμιά φορά.

Το σπίτι δε μυρίζει μαμά...

Και εγώ μόνη μου ακροβάτης να παίρνω αποφάσεις.

Συμφωνείς μαζί μου άραγε;

"Είσαι καλότυχη εσύ και ξέρεις να ζεις τα όνειρά σου" το μήνυμά σου στο κινητό μου εδώ και χρόνια...

5 χρόνια σήμερα χωρίς τη μαμά μου...

Πώς το ξεπερνάς;

Δε το ξεπερνάς, απλώς μια μέρα ξυπνάς και έχεις συνηθίσει να το κουβαλάς μέσα σου.

Κόκκινη κλωστή δεμένη

στην ανέμη τυλιγμένη

δώστης κλότσο μπάτσο να κυλίσει

παραμύθι να αρχινήσει...

(ήχος ανάρτησης: Μαμά - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)