Κάθε πρωί ξυπνάω γύρω στις 8.30
χουζουρεύω στο κρεββάτι μου κανα 10λεπτο
σηκώνομαι βαριεστημένα
ανοίγω τα παράθυρο για καθαρό αέρα
ραδιόφωνο, Δίεση πάντα
ντουζ
δόντια
μαλλιά
ρούχα
τσάντα
κινητό
κλειδιά.
Φεύγω απο το σπίτι γύρω στις 9.20
σε 5 λεπτά είμαι Λεωφόρο Βουλιαγμένης
περνάω στο ρεύμα για Αθήνα
λεωφορείο
μετρό Αγίος Δημήτριος - Αλέκος Παναγούλης
Ομόνοια
Πατησίων
Στουρνάρη
Πολυτεχνείο για δουλειά
Δεν είμαι πρωινός τύπος και δε θέλω και πολλές συζητήσεις
με ενοχλούν οι φωνές
θέλω το χρόνο μου να ξυπνήσω
δε πίνω και καφέ οπότε...
Σήμερα έκανα ακριβώς τα ίδια με κάθε άλλη μέρα
δεν άλλαξα απολύτως τίποτα
Άλλαξε όμως κάτι
κοίταξα γύρω μου περπατώντας Ομόνοια - Πολυτεχνείο
και η πόλη είναι βουβή
κανένας δε μιλάει
έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου
και ούτε τα αυτοκίνητα ακουγόντουσαν νομίζω.
Το κέντρο σήμερα είναι τόσο σιωπηλό
όλοι προσπαθούμε να χωνέψουμε το πιο δύσπεπτο απο όλα
τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 4 συνανθρώπων μας
αλλά δε μπορεί κανείς μας....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
και μακάρι να μην το χωνέψουμε αυτό ποτέ. δεν πρέπει και αυτό να χωνευτεί και να ξεχαστεί όπως τόσα άλλα. τα λόγια είναι τόσο φτωχά τελικά.
καλημέρα! ναι καλημέρα!
@ b|a|s|n\i/a
Βασίλη νιώθω τόσο μουδιασμένη που δε ξέρω πως να αντιδράσω και πολύ φοβάμαι για το τι θα γίνει σήμερα....
Ας είναι καλή αυτή η μέρα, και βλέπουμε απο αύριο, τι να πω...
αυτη την αισθηση ειχα κι εγω σημερα..οτι ειχε μια περιεργη ησυχια η πολη...κριμα...
Φοβάμαι πώς ολα αυτά θά ξεχαστούν πολύ γρήγορα,κι ας μοιάζουν αξέχαστα.
Ζεί ακόμα κανείς μέ τήν σκέψη τού μικρού Γρηγορόπουλου?
Κι ας μοιαζει μέ τραγωδία.Ο πόνος αν δέν είναι δικός σού δέν είναι κανενός,καί τό δράμα τού διπλανου μας είναι απλά ξένο δράμα
σάν μιά ταινία πού βλέπεις καί βουρκώνεις,πού οταν τελειώσει ξέρεις οτι η ζωή σου συνεχίζεται κανονικά...
@ takis x
Δε γίνεται να έχουμε τόσο μνήμη χρυσόψαρου πια... δε μπορώ και δε θέλω να το πιστέψω αυτό...
Τι να πω...
@ mariposa
Να ευχόμαστε να μην είναι η ηρεμία πριν την μεγάλη καταιγίδα μονάχα...
Μικρή Ανάσα
Μήπως είναι η πρώτη φορά. Οι βανδαλισμοί είναι συνεχείς και το 1991 είχαν καεί 4 άτομα ζωντανά στο κατάστημα "Κατράντζος".
Ζούμε με τις μολότωφ.
Και η χώρα βυθίζεται βαθύτερα στο σκοτάδι.
@ IonnKorr
αυτό είναι που με κάνει να θέλω να φύγω...
να μην το χωνεψουμε καλη μου...
φτανει οσα καταπιαμε αμασητα και τα χωνεψαμε κιολας τοσο καιρο...
ελεος πια...ντροπη και αισχος...
4 ανθρωποι νεκροι...4 ψυχες αδικα χαμενες...γιατι...;για ποιον σκοπο...;
ολοι ξερουμε...
σε φιλω!
Κι εγώ τα ίδια σκεπτόμουν σήμερα,περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας.Ούτε πολλά κορναρίσματα ούτε τσαμπουκάδες ούτε γέλια πιτσιρικάδων.Σα να ήταν όλοι σκυφτοί και διεκπεραιωτικοί.
@ ΝΑΪΑΔΑ
Μακάρι να μη ξεχάσουμε, να μη χωνέψουμε, να μην επαναπαυτούμε πάλι στο δικό μας μικρόκοσμο....
Φιλί!
@ ολα θα πανε καλα...
Περισσότερο σοκαρισμένοι και αμήχανοι θα έλεγα, παρά σκυφτοί και διεκπεραιωτικοί.
Στη δουλειά όλοι λέγαμε πόσο δύσκολο ήταν να συγκεντρωθούμε και να ανταπεξέλθουμε στα απλά και καθημερινά...
Απίστευτα δύσκολη μέρα.
Καλό σου βράδυ, με την επλίδα μιας καλύτερης αυριανής μέρας!!!
Τη μέρα εκείνη συμμετείχα στη πορεία. Ήταν όλα στην αρχή τόσο όμορφα, τόσο φιλικά μεταξύ μας,ανεβήκαμε απο Ομόνοια,, Σταδίου, μπροστά απο τον Άγνωστο, μείναμε για λίγο στο Σύνταγμα και όλα ήταν ομαλά.
Αλλά φαίνεται οτι πάντα θα υπάρχει κάτι που θα συμβεί, κάτι που ξεφεύγει σε νόημα απο αυτό που όλοι εμείς θέλουμε να φωνάξουμε, να επιδειώξουμε με τον αγώνα μας...
@ leondokardos
και εγώ εκεί ήμουν...
Δυστυχώς, πάντα συμβαίνει αυτό...
Δημοσίευση σχολίου