Σήμερα

.. κατηγορήθηκα για όσα γράφω εδώ

δε ξέρω τι να γράψω πια

νιώθω πως ό,τι και να γράψω θα με βάλει πάλι σε μπελάδες

το blog αυτό ξεκίνησε με την παρόρμηση φίλων για να εκφράζω τι νιώθω, πως βιώνω τη κάθε μέρα μου, τι ζώ

η ψυχή μου όμως έγινε όπλο εναντίον μου

σε περίμενα σήμερα
είχα φτιάξει και φαγητό
σκέφτηκα πως θα ερχόσουν μετά τη δουλειά και θα πεινούσες...

δε ήρθες όμως

και έτσι

τελειώσαμε την ιστορία μας όπως την αρχίσαμε, στον κυβερνοχώρο...

είναι τόσο λυπηρό να μη μπορούμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, αλήθεια λυπηρό

χτυπάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου
κατεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας
βγαίνω στο δρόμο και περπατάω
οδηγώ για ώρες
μυρίζω τα λουλούδια απο ξένους κήπους
σιχτιρίζω εσένα, εμένα, τα ψέμματα, την προδοσία

και εγω θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς να μου λείπεις
και εγώ θέλω να σταματήσω να κλαίω
και εγώ θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια άλλη μια φορά και να μου πεις όσα γράφεις

δε μπορώ άλλη δυστυχία μέσα μου
5 χρόνια ζώ με την ερημιά και το φόβο μέσα μου
μαζί σου νόμιζα πως τελείωσαν όλα αυτά
μαζί σου νόμιζα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα να είμαι άνθρωπος
μου είπες να ονειρευτώ ξανά
πως με νοιάζεσαι
πως δε θα με πληγώσεις

έφυγες γιατί δεν ένιωθες τίποτα πια...

αυτή σκάλα όμως δεν κατεβαίνει
και εγω είμαι ακόμα πίσω απο την πόρτα με δάκρυα ενώ εσύ αφήνεις τα κλειδία και φεύγεις...