Τώρα...

Τώρα ζω μόνη μου...

Με πονάει ακόμα

Ίσως γιατί μαζί σου νόμιζα πως θα ήμουν τώρα.

Τη Δευτέρα θα κλείναμε ένα χρόνο μαζί...

Μαζί.......

Με πήραν απο το ξενοδοχείο που είχα κλείσει για να δουν αν ισχύει η κράτηση.
Όχι φυσικά.
Τίποτα δεν ισχύει πια.

Όλοι μου λένε να σε ξεχάσω.
Να προχωρήσω μπροστά.
Πως δεν άξιζες.

Κανείς όμως δε σε είχε γνωρίσει.
Έγιναν μαξιλάρι για να ακουμπήσω τα δάκρυα μου.
Έγιναν η αγκαλιά που δε μου δίνεις εσύ.
Έγιναν σκληροί και κάποιοι είπαν πως απλως με εκμεταλλεύτηκες
πως ήθελες απλώς ένα μέρος να μείνεις
πως ήθελες κάποιον να σου πληρώνει τους λογαριασμούς μέχρι να ορθοποδήσεις οικονομικά
πως είχες βρει ήδη σπίτι όταν μου είπες πως φεύγεις.
πως βρήκες κάποια άλλη.

Δε θέλω να πιστέψω τίποτα απο αυτά.

Δε γίνεται ο άνθρωπος που ήξερα εγώ να τα κάνει αυτά.
Δε γίνεται να ήταν τόσο υπολογιστής.
Δε γίνεται να είχε τόσο αψεγάδιαστη μάσκα.
Δε γίνεται να είναι τόσο ψεύτης.

Τι είναι αλήθεια πια?

Τι ζήσαμε αληθινά;

Και εγώ ακόμα αναρωτιέμαι τι ήταν αληθινό....