Τον ουρανό αυτό μου έχουν δώσει...

Μου λείπεις ακόμα πιο πολύ τις τελευταίες μέρες.

Άραγε τι να μου έλεγες τώρα;
Θα πονούσα λιγότερο;
Θα μπορούσα να είχα κλάψει στην αγκαλία σου;

Έχω τόσα δάκρυα μέσα μου που δε λένε να βγουν.
Πνίγομαι, το ξέρεις;

Μου λείπεις
γιατί εσύ πάντα με καταλάβαινες με μια σου ματιά.

Νόμιζα πως είχα βρει κάποιον πραγματικά να με αγαπάει.
Αλήθεια τον είχα πιστέψει.
Νόμιζα πως με νοιαζόταν και δε θα μου έκανε κακό.

Έφυγε και αυτός όμως.
Μου είπε ψέμματα.
Πολλά.
Κάθε μέρα ψέμματα μου έλεγε.

Και εγώ;
Τι με ρωτάς;

Εγώ πραγματικά τον αγάπησα.
Αυτό που μου έδειξε αγάπησα.

Έφυγε...

Και σιχάθηκα να ακούω πως είναι για το καλύτερο
πως δε μου ταίριαζει
πως δε μου άξιζε
πως δεν υπήρχε μέλλον.

Το μέλλον μαζί θα το φτιάχναμε.

Με έπεισε να ρίξω όλα μου τα τείχη.
Να μιλάω για το εμείς.
Να μη φοβάμαι το μαζί.

Δε μου είπε ποτέ την αλήθεια.

Τώρα με μισεί κιόλας.
Δε περίμενε ποτέ να του κακιώσω και με μισεί κιόλας.

Γιατί οι άνθρωποι σε πληγώνουν και όταν τους λες σε μισούν κιόλας;

Δε τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Μου λείπει η αγκαλιά σου.

Έχω τόσο θυμό ακόμα μέσα μου.

Νίωθω εξουθενωμένη απο τόσο θυμό.


Μπορώ να σου ουρλιάξω ένα μήνυμα;