Εν κατακλείδι...

Το 2009 ξεκίνησε με το μπαμπά στο νοσοκομείο να αναρρώσει απο εγκεφαλικό.

Τον αδελφό μου στην καινούργια του ζωή.

Εμένα στην αγκαλιά του αγαπημένου μου.

Οι μήνες που ήρθαν έφεραν γέλια, χαρές, δάκρυα, τξίδια, αποχωρισμούς και καινούργιες αρχές.

Παθήματα - μαθήματα...

Οι τελευταίες 24 ώρες του 2009 με βρήκαν λίγο τσακισμένη, με τα φτερά κομμένα, πονεμένα απο ένα χωρισμό που δε περίμενα και δεν ήθελα. Στο σπίτι μόνη μου πια. Με αναπόληση λαθών, ανθρώπων που έφυγαν και ανθρώπων που ήρθαν.

Έκλαψα πολύ, ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερο, ζήτησα συγγνώμη και αναθεώρησα ακόμα και εμένα...

Η μέρα όμως τελειώνει με χαμόγελα.
Αποφάσεις για ανακαίνηση στο σπίτι, αγορά καναπέ και διακοσμητικά για το σπίτι απο μαγαζί στη Γλυφάδα με θησαυρούς!!!

Δουλεύοντας σε πανεπιστήμιο, η δική μου χρονιά πάει με το ακαδημαϊκό έτος και ξεκινάει κάθε Σεπτέμβριο, αλλά αφού όλοι έχουν τη μανία να κάνουν απολογισμούς 31 Δεκεμβρίου να και ο δικός μου:
Το 2009 αγάπησα πολύ
το 2009 ονειρεύτηκα πολύ
το 2009 απογοητεύτηκα ακόμα περισσότερο

όμως το 2009 αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως έχω τρία σημαντικά πράγματα στη ζωή μου
έχω τους φίλους μου
έχω την οικογένεια μου
και το κυριότερο έχω εμένα

Για το 2010 υπόσχομαι στον εαυτό μου να αγαπάω ακόμα περισσότερο και ας πονάει
να συνεχίσω να λέω Σε αγαπώ στους δικούς μου ανθρώπους γιατί είναι πάντα δίπλα μου
να κάνω ακόμα όνειρα και να σταματήσουν οι εφιάλτες
δε θα κακιώνω σε όσους με πλήγωσαν, ίσως και εκείνοι να πονάνε
να περιμένω για ότι έρθει με χαμόγελο
να παραμείνω πιστή σε όσα νιώθω
να είμαι έτοιμη για την αγάπη όπου και αν τη συναντήσω

Για το 2010 αποφασίζω να πάρω την τύχη στα χέρια μου και ας ξέρω πως όλα είναι τυχερά!!!

(Αφιερωμένο σε εσένα που ξύπνησες ΟΛΑ τα συναισθήματα που είχα μέσα μου θαμμένα, που το σημερινό σου μήνυμα μου θύμησε τη δύναμη που έχω μέσα μου - αρκετή και για τους δυο μας- , και ας έφυγες εγώ ακόμα σε αγαπάω και θέλω να προσπαθήσω για το εμάς που μου έμαθες. Δεν είμαστε όσο διαφορετικοί νομίζουμε. Ξέρεις που θα με βρείς αν ακόμα με αγαπάς όπως είπες...)

Επισκέψεις - λέξεις άλλων....

Το 1989 έφυγε ο Χάρης
Το 1993 έφυγε και ο Γιώργος
φίλοι αδελφικοί , μεγαλώσαμε μαζί, παίξαμε , γελάσαμε, με έμαθαν σκι στον Παρνασό, παίζαμε χιονοπόλεμο. Τα πρώτα μου ξενύχτια τα έκανα μαζί τους μα δε χαθήκαμε ποτέ  και ας είναι τόσα χρόνια στη Γερμανία

Η ιατρική έγινε πρακτική. Η πρακτική ειδικότητες και οι σπουδές γάμος, οικογένεια και δουλειά.
Ο ένας στο Βερολίνο, ο άλλος στην Κολωνία.
Όμως ο Γιώργος γύρισε Ελλάδα μόνιμα, παντρεμένος  πια και με δυο υπέροχα παιδιά.

Τις τελευταίες μέρες στο καινούργιο σπίτι προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη, όσο μπορεί να γίνει αυτό με δυο παιδιά να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτό το χαμό γελάμε πολύ. Ακόμα και όταν ανοίξαμε κατα λάθος το νερό και πλημμύρισε το σαλόνι...

Με κάνει να ξεχνάω την κούραση της δουλειάς και το άγχος του να μου έχουν αναθέσει ένα project που ακόμα και αν δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θέλω πάνω απο 4 μήνες να ολοκληρωθεί... και φυσικά να το θέλουν έτοιμο εχθές

Σήμερα άνοιξα την πόρτα και είδα τον Γιάννη, την αδελφή-ψυχή μου στον κόσμο όλο. Ο άνθρωπος που μου έμαθε το Βερολίνο, που χωρίς να του μιλάω με καταλαβαίνει, η πιο ζεστή μου αγκαλιά. 

Με το Γιάννη γνωριζόμαστε 5 χρόνια και είναι σα να τον ξέρω μια ζωή, κάποιες φιλίες έτσι τις νιώθεις, λες και τις είχες πάντα. Έχουμε περπατήσει αμέτρητα χιλιόμετρα στο Βερολίνο, κάναμε τα τουριστικά που ήθελα εγώ και μετά μου έδειξε το δικό του Βερολίνο για τα τελευταία 22 χρόνια, ήταν παρών όταν έπεφτε το Τοίχος (!!!) και έχουμε δει ανατολές είτε δίπλα δίπλα είτε με ένα τηλέφωνο στο χέρι...

- Έχεις να μου πεις
- Δε βρίσκω λέξεις, τα έγραψε όμως κάποιος για εμένα
  http://mnimes-skies.blogspot.com/2009/12/blog-post_23.html

- Έχεις κλαψει καθόλου;
- Όχι
   Γιάννη, περνάει ο θυμός;
- Όλα περνάνε, μόνο η αγάπη μένει

Και έτσι απλά σε μια αγκαλιά μετά από 2 μήνες έκλαιγα για ώρες...

Επιστροφή στην Αθήνα

Στη φωτογραφική μου μηχανή απομεινάρια
από ταξίδι στη Βαλένθια
Στη βαλίτσα
κάρτα απο το ξενοδοχείο στο Ρέθυμνο
εποχές που οι δράκοι είχαν σωπάσει
Αναμνήσεις παντού
με πνίγουν
θολώνουν την κρίση μου
με βυθίζουν στο κενό

Λίγες μέρες στο Βόλο
να ξεφύγω
απόφαση τελευταίας στιγμής
με φίλους - οικογένεια πια
μέρες μακριά απο εκείνον
και πρώτη φορά σε τόπο που δε θυμίζει εκείνον
μόνο μια βόλτα στη Λάρισα
η μητέρα του στον απέναντι δρόμο
ένα δάκρυ
και πόσο μου λείπει αυτή η γυναίκα
και η δύναμή της
πόσο θα ήθελα να της είχα μιλήσει
αλλά και τι να της πω...

Στο Βόλο
η ευτυχία του να ξυπνάς
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
να καπνίζεις σε ένα ηλιόλουστο μπαλκόνι
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
να ξημερώνει σιγά σιγά
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
σε ένα σπίτι που δεν έχει δεί ποτέ

Διαδρομή με το λεωφορείο
είχα χρόνια να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ
εγκλωβισμένη στο αυτοκίνητό μου
Ώρες μόνη μου
διαδρομές στην παραλία
και δυο τραγούδια κολλημένα στο μυαλό μου
παρακαταθήκη απο τον οδηγό του λεωφορείου

www.youtube.com/watch?v=8pJsbmc8I-A

www.youtube.com/watch?v=sA-fZREF0mc

Λέξεις
εξομολογήσεις
αντιδράσεις που άλλαξαν όταν εξήγησα
συναισθήματα
η αγκαλιά δυο παιδιών με ανευ όρων αγάπη
που τρέχουν στην αγκαλιά σου να φωνάξουν καλημέρα
που χωράνε στην αγκαλιά σου όταν κοιμούνται
που σου λένε "σε αγαπώ" και λιώνεις
και δυο φίλοι που δε ρωτούν
περιμένουν να μιλήσεις
δε κρίνουν
σε υποστηρίζουν
σε περιβάλλουν με αγάπη γιατί έχουν να δώσουν
και καταλαβαίνουν πόσο τη χρειάζεσαι

αλήθειες
ψέμματα
λάθη
επιθυμίες
άρνηση

Η δική μου αλήθεια
βαθιά μέσα μου μεγαλώνει
μου θυμίζει την παρουσία της κάθε μέρα
και εγώ πρέπει να κάνω τα απαραίτητα βήματα
να την ξεριζώσω
ΠΑΛΙ

και ας σου είχα πει πως ΔΕ μπορώ να το περάσω ξανά
και ας σου είχα πει πως είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου...

Μια σχέση
μια οποιαδήποτε σχέση
θέλει δυο
δυο στο μαζί
δυο στα εύκολα
δυο στα δύσκολα
δυο

και εγώ θα το αντιμετωπίσω πάλι μόνη μου

Η αρχή μιας καινούργιας ημερολογιακής χρονιάς
είναι κάτι τόσο σημαντικό
ή απλά μια ακόμα μέρα στη ζωή μας;

Και από όλα τα λάθη που κάναμε
ποιά μπορούμε να διορθώσουμε;

Μηνύματα...

Οι εξετάσεις έδειξαν παντελή έλλειψη σιδήρου...
ο γιατρός ακόμα αναρωτιέται πως στέκομαι στα πόδια μου...
θα έχεις πολλά νεύρα μου είπε!!!
και λες και έτσι, απάντησα...

Στο σπίτι μετά τη δουλειά
πανικός στο γραφείο από νεύρα και τσακωμούς
για πρώτη φορά ανέβασα τον τόνο της φωνής μου
απαίτησα σεβασμό και προσοχή στο πως μου μιλαει κάποιος
κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να με συμπαθεί
κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να με κάνει φίλη
στα 34 μου εχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου
και δεν εχω την ψευδαίσθηση πως οι συνάδελφοι γίνονται και φίλοι
αλλά
απαιτώ να μου μιλούν με σεβασμό
να σέβονται την ύπαρξή μου
και το κυριότερο να προσέχουν τον τρόπο που μου απευθύνουν το λόγο
περιέργεια;
μπορεί, αλλά αυτή είμαι

Φεύγοντας από τη δουλειά
τσιγάρο με τη Χριστίνα έξω απο τη βιβλιοθήκη
ερώτηση:
γιατί δυο άνθρωποι που δε θέλουν να χωρίσουν, ζούνε χωριστά;
απάντηση:
γιατί αυτή την επιλογή έκανε η λογική τους...

Αν κάνουν λάθος, ούτε οι ίδιοι το ξέρουν ακόμα
Το απόγευμα στο σπίτι ο Στέλιος
ο ξάδελφός μου
αντιμετώπισε τους δαίμονες του
και ξεπερνάει άλλη μια κρίση βαθιάς κατάθλιψης

Κουβέντα με γέλια
εξομολογήσεις
χαμένοι έρωτες
θάνατος
όνειρα
στόχους
είδαμε την ταινία μου
είναι ο μονος που κατάλαβε πως ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός...
κοιτάμε το ρολόι και είναι ήδη 2
ούτε που το καταλάβαμε

Καμιά φορά με στεναχωρεί που έπρεπε να χάσουμε τους δυο του γονείς και τη δική μου μαμά για να έρθουμε κοντά...
Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει

Το ταξίδι στη Σκωτία αναβλήθηκε
ο καιρός είναι δύσκολος
η σκέψη να περάσω ενα βράδυ σε αεροδρόμιο με φοβίζει
το έκανα πέρισι στο Λονδίνο και μου φτάνει

Φεύγω για Βόλο
στην αγκαλιά αγαπημένων φίλων
στις δυο μικρές μου πριγκήπισες

Στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη έχω μείνει όμως με μια απορία
ένα μήνυμα στις 11 με την ευχή "καλά να περάσεις"
τώρα γιατί το ξαφνικό ενδιαφέρον
μάλλον κανείς δε θα μάθει

και η τυπική ευγένεια
ένα σταδιο που έχουμε περάσει εδώ και καιρό....

Απάντηση

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι
ειμαι σπίτι
γελάμε
φτιάχνουμε μελομακάρονα
πίνουμε κρασί
ακούμε τον αγαπημένο μου σταθμό Δίεση 101,3

Μετά μόνο απόμακρες φωνές
δυνατά φώτα
θολές φιγούρες
νοσοκομείο
λιποθυμία

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΖΩ

ήταν το μόνο που είχα να απαντήσω όταν με ρώτησαν πως νιώθω....

Falling awake....

Σε λιγότερα απο μια εβδομάδα Χριστούγεννα.

Με ρώτησες αν έχω αποφασίσει να προχωρήσω.

Η καρδία μου λέει να περιμένω.

Η λογική μου να προχωρήσω.

Φεύγω μακριά γιατί νιώθω πως έτσι θα μπούν όλα σε μια σειρά στο μυαλό μου και στα συναισθήματά μου και ας ξέρω πως όλα είναι στο μυαλό μας.

Οι φίλοι λένε να προχωρήσω
Εγώ στέκομαι σε εμάς

η ανάσα ακόμα κόβεται στη σκέψη σου
η εικόνα σου είναι ζωντανή μέσα μου
η μυρωδιά σου δε φεύγει και ας άλλαξα σεντόνια
η κούπα μου θυμίζει εσένα
την έβαλα πίσω πίσω στο ντουλάπι
η αναμονή ότι χειρότερο συμβαίνει
η προτροπή του Κώστα να είμαστε μαζί άδικη για εσένα
παλεύω να σου δώσω χρόνο
χρόνο που δεν έχω πια

κάθε μέρα είμαι και πιο βαθιά σε αυτά που νιώθω
κάθε μέρα κάνω κάτι να ξεφύγω
κάθε μέρα κοιτάω γύρω μου να σε δω
κάθε μέρα προχωράω ένα βήμα μικρό και πιο μακριά σου

και το βράδυ που περάσαμε μαζί
είχε όλα τα συστατικά να είναι το τελευταίο μας
ίσως και να είναι
αν δε προλάβουμε

Sliding doors...

Λες και κάποια μέρη είναι στοιχειωμένα
λες και όλο το κακό έχει μαζευτεί εκεί.

Πέμπτη πρωί και η απεργεία της ΓΣΕΕ σημαίνει πως δε δουλεύω.

Διαδρομή για Μακρακώμη στο Δημήτρη
γύψος στο πόδι του και δε μετακινείται
δική μου ανάγκη για απόσταση

Βόλτες με το αυτοκίνητο
το στολισμένο δέντρο μέσα στο σπίτι
οι γάτες
η μυρωδιά εξοχής
το χιονισμένο βουνό
καφέδες με  θέα όλη τη Λαμία
συζητήσεις
ανάγκη για αποφάσεις
προβληματισμοί και φιλοσοφίες
γέλια για τις πατερίτσες
αναμνήσεις απο το δικό μου γύψο...

Επιστροφή στην Αθήνα
βροχή
δυαντή μουσική στο αυτοκίνητο
τσιγάρα

Ξύπνησα σήμερα και σκεφτόμουν το Ντίνο
παλιό συνάδελφο και φίλο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε σημαδεύουν
εκείνα τα 3 μου χρόνια στο εργατάξιο
μόνη γυναίκα σε 4 άντρες
οι άντρες μου
δε μιλάμε κάθε μέρα, ίσως και όχι κάθε μήνα
αλλά είναι οι δικοί μου άντρες που πάντα είναι δίπλα μου
αρχηγός μας ο Γιάννης
προϊστάμενος
δάσκαλος
φίλος
φύλακας
ο άνθρωπος που η οικογένεια του έγινε και δική μας

Με το Ντίνο μιλήσαμε όταν ήμουν κάπου πριν την Αθήνα
εκείνος στο επόμενο έργο
εγώ να τρέχω με 140 για να φτάσω στο πανεπιστήμιο για τη δική μου δουλειά
και κοκκαλώνω
στην άκρη του δρόμου τρέμω ολόκληρη
κρατάω το τιμόνι σφικτά
η φωνή του Ντίνου σπάει

συνεχίζω τα χιλιόμετρα και σκέφτομαι πόση διαφορά κάνει ένας καφές
χαμηλώνω ταχύτητα και αναρωτιέμαι μήπως το σύμπαν μου λέει να αρχίσω να πίνω καφέ
πως τα μικρά και ασήμαντα μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και να τη σώσουν
πόση διαφορά κάνουν 5 λεπτά

ο Γιάννης είχε ραντεβού με τον Ιταλό διευθυντή του έργου στα Τέμπη
να μιλήσουν για το πόσο θα επηρρεάσουν οι κατολισθήσεις την πορεία του έργου
πως θα ανοίξουν το δρόμο
τα αίτια της κατολίσθησης
την αποκατάσταση της κυκλοφορίας

σταμάτησε να παρεί καφέ όμως και άργησε 5 λεπτά....

Εικόνες

απο την πόλη που μεγάλωσα
που αγαπάω
που μισώ
που μένω

για όσο ακόμα....

η πολή που ακόμα με κάνει να ονειρεύομαι όταν φοράει τα γιορτινά της!!!

Μαθηματικά

Στα μαθηματικά υπάρχει η αναγκαία και η ικανή συνθήκη για να ισχύσουν κάποια πράγματα.

Ισχύει όμως το ίδιο και στη ζωή;

Αν η αγάπη είναι αναγκαία συνθήκη για να φέρει δυο ανθρώπους κοντά, είναι και ικανή να τους κρατήσει μαζί;

Ας μου πει κάποιος που ξέρει καλύτερα απο εμένα...

....

Το κινητό ακούστηκε απο το δωμάτιο.
Ο Χάρης έρχεται σπίτι να δει τις αλλαγές που έχω κάνει.
Το κινητό ακούστηκε απο το σαλόνι.
Έρχεται ο Κώστας με τον Κώστα για παρέα.

Παραγγείλαμε κινέζικο, όπως στα πιο όμορφα γενέθλεια μου πριν απο δυο χρόνια, ευτυχώς χωρίς ράμματα και σπασμένα κόκκαλα στο πόδι μου αυτή τη φορά.

Το κουδούνι...
Ο Πάνος αυτή τη φορά.

Τηλέφωνο και απο τον Βασίλη, είναι πάλι ΑΘήνα, αναρωτιέμαι πότε είναι τελικά στο Λονδίνο αυτό το πλάσμα....

Trivial Pursuit και απίστετο γέλιο για το πόσα δε ξέρουμε τελικά!!!!

Εγώ και ένα σαλόνι γεμάτο άντρες, χωρίς κανένα ερωτικό στοιχείο να φέρνει κάποιον σε δύσκολη θέση, χωρίς ίντριγκες να χαλούν τη διάθεση.
Μόνο κρασί και γέλια.
Κατά τις 11 ήρθε και η Νίκη.
Είχε πάλι τσακωθεί με τον Στέλιο, σχέση και αυτή....

Κατά τις 11.30 το τηλέφωνο κελαϊδάει ξανά.
- Μόλις τελείωσα απο τη δουλειά, να περάσω;
- Είμαι με παρέα, αλλά φυσικά.
- Είμαι με το κουστούμι.
- Και εμείς ξαπλωμένοι στο χαλί!!!

Στις 2 το πρωί η γειτονιά μάλλον θα μας έφερνε την αστυνομία αν δε σταματούσαμε τα γέλια.
Άρχισαν οι αναχωρήσεις με πολλά φιλιά και ραντεβού για καφέ στη Γλυφάδα.

- Αν θέλεις μπορείς να μείνεις
- Δεν έχω ρούχα για αύριο
- ΟΚ
- Αν μείνω που θα κοιμηθώ;
- ...

Ξαπλωμένη στο κρεββάτι σκέφτομαι πως στο σαλόνι κοιμάται εκείνος.
Νιώθω περίεργα.
Λίγο σα να προδίδω εκείνον που έφυγε.
Δε ξέρω αν είμαι ακόμα έτοιμη να προχωρήσω τόσο γρήγορα.

Σκέφτομαι:
μήπως είναι το δεκανίκι μου;
μήπως ψάχνω κάποιον να καλύψω το κενό;
μήπως κάνω πάλι λάθος;

Κανείς δε μπορεί να μου δώσει απαντήσεις παρά μόνο εγώ
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να με κρίνει παρά μόνο εγώ
Κανείς δε μπορεί να μου πει τι θα κάνω παρά μόνο εγώ

Το πρωί ξύπνησα απο ένα χάδι στα μαλλιά.
Ένα χαμόγελο και μια καλημέρα.

- Να σηκωθώ; Θέλεις κάτι;
- Όχι, να κοιμηθείς
- Σίγουρα;
- Κοιμήσου ματάκια μου

Ένα φιλί στο μάγουλο και ακόμα ένα χάδι στα μαλλιά.

Μεσημέρι Πέμπτης και ψάχνω για καναπέ.
Χαμογελάω.

Υπάρχουν ακόμα στιγμές που ψάχνω για απαντήσεις
Υπάρχουν ακόμα στιγμές που τον σκέφτομαι
Υπάρχουν ακόμα στιγμές που μου λείπει
Υπάρχουν ακόμα δάκρυα απο εκείνον για εκείνον
Υπάρχουν ακόμα ερωτηματικά
Υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου

Υπάρχουν όμως και κάτι πρωινά σα το σημερινό που με κάνουν να νιώθω πως αξίζω κάτι παραπάνω απο αυτό που έζησα
κάποιον που ξέρει τι θέλει
κάποιον που με σέβεται
κάποιον που δε με εκμεταλλεύεται
κάποιον που σου χαϊδεύει τα μαλλιά πριν φύγει για το γραφείο

Έχετε μήνυμα στο κινητό σας

Ένα μήνυμα στο κινητό για καλημέρα και στιχάκι απο την Νατάσσα Μποφίλιου
"καλημέρα, για να δεις πως ακούω και προσέχω όταν μιλάς"...

Τι να πει κανείς

Νατάσσα Μποφίλιου
αγαπημένη φωνή
ταξιδιάρικη
ονειρική



Σινεμά
γέλιο
αστεία
ποτό στη θάλασσα
έκανε λίγο κρύο το βράδυ

"εγώ θα είμαι εδώ" είπε ξανά
φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα
βγήκα απο το αυτοκίνητο

Ένα ορειβατικό σακίδιο στην είσοδο μου θυμίζει όσα τόσο θέλω να ξεχάσω
μπαίνω στον πειρασμό να τον πετάξω μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια
τελικά όχι
κρυμμένος σε μια ντουλάπα που σπάνια ανοίγει θα στοιχειώνει απλώς τα όνειρά μου
και μια μέρα θα εξαφανιστεί, όπως και εκείνος...

Γιατί....

Τηλεφωνήματα στη διάρκεια της ημέρας.
Διαδικυτακές κουβέντες τα βράδια.
Τυχαία συνάντηση εχθές.

Και αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις...

Μέρες τώρα εκτός δουλειάς
και τα δακρυγόνα του κτιρίου δάκρυζαν τα δικά μου μάτια

Περίπατος στη Γλυφάδα
μέρος γνώριμο και μακριά απο συναντήσεις που δε θέλω ακόμα

Ένα ακόμα αντικείμενο ξεχασμένο στο πατάρι
μια συνάντηση που δε θα αποφευχθεί
και καμία ελπίδα για μια αιτιολόγηση

Κορνάρισμα
γνώριμο πρόσωπο απο τα παλιά.

Δεν είχα καταλάβει πόσο μου είχε λείψει.

Καφές στην παραλία
Φαγητό σε στέκι
Μπύρες περπατώντας την αμμουδιά.

Με ξέρει καλύτερα από όσο νόμιζα.

Αν ήξερα, θα άλλαζα κάτι;
Τι θα είχα αλλάξει;
Θα προσπαθούσα περισσότερο;

Αν ήξερα δε θα ζούσα ανέμελα στην άγνοιά μου
Αν ήξερα θα είχα προσπαθήσει να αλλάξω κάποια πράγματα
Αν ήξερα θα έδειχνα πόσο πολύ τον αγαπάω και θα βρίσκαμε λύση στο μαζί που μου είχε μάθει
Αν ήξερα θα είχα απέναντι μου κάποιον που θα μιλούσε και όχι ενα ψέμα

Το αποτέλεσμα παραμένει, δεν ήξερα αυτό που εκείνος είχε αποφασίσει και καταδικάσει, απλώς είχε ξεχάσει να μου το πει...

Το χέρι του στο χέρι μου
- δεν είσαι μόνη σου
εγώ δε θα σε αφήσω
είμαι εδώ
- για πόσο;
- για όσο με θέλεις

Επιστροφή στο σπίτι
- συνεχίζουμε απο εκεί που το αφήσαμε στο Λονδίνο;
- συνεχίζουμε απο τη μέρα που γνωριστήκαμε στο Εδιμβούργο
- έχουν γίνει πολλά απο τότε, έχουμε αλλάξει και οι δυο
- και;
- δεν είμαι σε τέτοια φάση
- ξεκινάμε απο φίλοι λοιπόν και βλέπουμε...
φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα

Το αγκάθι είναι ακόμα μέσα μου και δεν υπάρχουν σωστές λέξεις ή σωστές στιγμές για να φύγει, οι εξηγήσεις είναι μέρος της διαδικασίας, δε περνάει ο πόνος τόσο ευκόλα, νιώθω ακόμα προδομένη και τελικά θα ήθελα να ξέρω, το αξίζω να ήξερα απο την πρώτη στιγμή....

'Οταν ονειρεύομαι...

Όταν ονειρεύομαι το όνειρο είναι έτσι:

Κρέμομαι στην άκρη στου γκρεμού
και γλιστράω

δεν έχω φωνή
δεν έχω δυνάμεις
δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ

Χρειάζομαι κάτι να κρατηθώ
μια λέξη
ενα βλέμμα
μια αγκαλιά
ένα όνειρο

Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που δε κλείνουν
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δε τελειώνουν
Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δε σβήνουν

Κάποιες φορές χρειάζεται να πατάμε την παύση
να ηρεμούν οι πρωταγωνιστές
να προσαρμόζονται τα λόγια
να αλλάζει το σκηνικό
συνεχίζεται η ιστορία
και γράφετε το τέλος

Όταν όλοι έχουν πει τις ατάκες τους
η πλοκή έχει ξεδιαλύνει
έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτηματικά
και δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί

Τότε και μόνο τότε πέφτουν οι τίτλοι τέλους...

Θυμώνω...

Θυμώνω που ακόμα σε αγαπάω
γιατί όταν στο είπα το εννοούσα
και αυτό δεν αλλάζει τόσο εύκολα

και το μεγαλύτερο μου ελάττωμά μου
δε ξέρω να μισώ...

Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Θυμάμαι ...

I remember it well
The first time that I saw
Your head around the door
'Cause mine stopped working

I remember it well
There was wet in your hair
I was stood in stare
And time stopped moving

I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...

I remember it well
Taxied out of a storm
To watch you perform
And my ships were sailing

I remember it well
I was stood in your line
And your mouth, your mouth, your mind...

I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...

Except you my love. Except you my love...

Come all ye lost
Dive into moss
And hope that my sanity covers the cost
To remove the stain of my love
In paper mache

Come all ye reborn
Blow off my horn
I'm driving real hard
This isn't love, this is porn
God will forgive me
But I, I whip myself with scorn, scorn

I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
I remember December
And I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
What the hell do you want?

Το είπες;

Οι γονείς μας μαθαίνουν να συγκεντρωνόμαστε στο μέλλον, να το σχεδιάζουμε, να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σπουδάσουμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να κάνουμε ταξίδια, να κάνουμε φίλους, να αγαπάμε, να βρούμε κάποιον να μας αγαπήσει.

Τα πρώτα παραδείγματά μας είναι οι γονείς μας.
Οι άνθρωποι που καλούνται να μας αγαπήσουν χωρίς όρους, χωρίς συνθήκες, χωρίς όρια.
Μας έμαθαν να ονειρεύομαστε και να ζήσουμε τα όνειρά μας.
Και εμείς τους ακούμε, προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, να φτάσουμε στους στόχους μας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Καμιά φορά ίσως και να τους απορρίπτουμε για τα δικά τους λάθη.

Θυμήθηκα τη μαμά μου.
Όλα όσα ήταν για εμένα.
Πόσο πονάω που έφυγε απο τη ζωή.
Την αγκαλιά της που μου λείπει.
Τι θα μου έλεγε για όλα αυτά.

Σήμερα θυμήθηκα όμως το πιο βασικό από όσα μου είχε πει.
Η ζωή μας είναι πολύ μικρή.
Εδώ και τώρα. Αυτό είναι. Λίγο αν ξεχαστούμε και πέρασε.

Πέρασα τόσες μέρες θυμωμένη.
Έκλαψα.
Φώναξα.
Αρνήθηκα να δεκτώ τα γεγονότα.
Έμεινα ξάγρυπνη.
Κοιμόμουν στη μία πλευρά του κρεββατιού για να μη σε ενοχλήσω.
Θύμωσα σε σημείο που φοβήθηκα τον εαυτό μου.

Γυρίζω καινούργια σελίδα και για να το κάνω αυτό πρέπει να βγεί απο μέσα μου όσα έχω, να μη με στοιχειώνουν πια.
Πρέπει να βρω τρόπο να ελευθερωθώ.

Γιαυτό και σήμερα ρωτάω: το είπες;
έστω και αν δεν έχει σημασία πια.
Το είπες ξεκάθαρα;
Το έβγαλες απο μέσα σου;

Σε αγαπάω.
Δεν θέλω ακόμα να ζήσω χωρίς εσένα.
Άλλαξες τη ζωή μου.
Ζήταω συγγνώμη για τα λάθη μου.
Θέλω να γίνουμε πάλι φίλοι.
Θέλω να μιλήσουμε ειλικρινά.
Δε θέλω να σε ξαναδώ.
Είμαι πιο χαρούμενος χωρίς εσένα.
Δε μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Θέλω να μη ξαναβάλουμε άλλους μέσα στη μέση.
Αν αλλάζαμε τα δεδομένα, θα μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε.
Δε σε εμπιστεύομαι πια.
Μου λείπεις.
Μακριά σου είμαι καλά.
Μου λείπει η αγκαλιά σου.
Θέλω μια δεύτερη ευκαιρία.

Το είπες; Προσπάθησες αρκετά να το πείς;
Έστω και αν δεν έχει σημασία πια...

Βάλε ένα στόχο. Δούλεψε για αυτόν
αλλά να, καμιά φορά, κοίτα γύρω σου
σταμάτησε να μυρίσεις τα λουλούδια
κοίτα τον ουρανό
σκέψου τις πράξεις σου
αναγνώρισε τα λάθη σου
ζήτα συγγνώμη.

Κάποια στιγμή, πες όσα κρύβεις μέσα σου και ας μη έχει σημασία πια

Άυριο μπορεί όλα να έχουν χαθεί
και το πρόσωπο που ήθελες να σε ακούσει, να μην υπάρχει πια...