Όταν ονειρεύομαι το όνειρο είναι έτσι:
Κρέμομαι στην άκρη στου γκρεμού
και γλιστράω
δεν έχω φωνή
δεν έχω δυνάμεις
δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ
Χρειάζομαι κάτι να κρατηθώ
μια λέξη
ενα βλέμμα
μια αγκαλιά
ένα όνειρο
Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που δε κλείνουν
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δε τελειώνουν
Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δε σβήνουν
Κάποιες φορές χρειάζεται να πατάμε την παύση
να ηρεμούν οι πρωταγωνιστές
να προσαρμόζονται τα λόγια
να αλλάζει το σκηνικό
συνεχίζεται η ιστορία
και γράφετε το τέλος
Όταν όλοι έχουν πει τις ατάκες τους
η πλοκή έχει ξεδιαλύνει
έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτηματικά
και δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί
Τότε και μόνο τότε πέφτουν οι τίτλοι τέλους...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
πόσο δεν αντέχω αυτούς τους τίτλους τέλους.... Πάντα κάτι θέλω παραπάνω να βλέπω και να ακούω...
δεν υπάρχει πάντα κάτι όμως πάντα...
καμιά φορά είναι καλύτερο το τέλος
μήπως και σωθεί κάτι
για σκέψου το....
αν θες ειλικρινή απάντηση: Δε ξέρω.. :(
Για εμένα οι τίτλοι του τέλους είναι μια μορφή λύτρωσης.
Ίσως γιατί αλλάζουν όσα δυσκόλευαν τη ζωή μου.
Ίσως γιατί ξεκινάς από την αρχή.
Ίσως γιατί η φθορά θα ήταν χειρότερη.
Το κυριότερο όμως γιατί έχει πει όσα ήθελες να πείς και έχεις ακούσει όσα χρειάζεσαι να ακούσεις...
Σημείωση: ακόμα και αν γίνουν όλα αυτά όμως, ο πόνος του τέλους υπάρχει
Ναι... αυτή τη σημείωση που είπες στο τέλος κρατάω για να σου πω πως απλά δεν αντέχω αυτή τη διαδικασία κι όσο κι αν κατά βάθος ξέρω πως είναι λυτρωτική προτιμώ να μην την επιλέγω...
και αν κάτι έχει τελειώσει μένεις για το τίποτα;
και αν κάποιος άλλος το τελειώνει για εσένα;
τότε τι;
Δημοσίευση σχολίου