Sliding doors...

Λες και κάποια μέρη είναι στοιχειωμένα
λες και όλο το κακό έχει μαζευτεί εκεί.

Πέμπτη πρωί και η απεργεία της ΓΣΕΕ σημαίνει πως δε δουλεύω.

Διαδρομή για Μακρακώμη στο Δημήτρη
γύψος στο πόδι του και δε μετακινείται
δική μου ανάγκη για απόσταση

Βόλτες με το αυτοκίνητο
το στολισμένο δέντρο μέσα στο σπίτι
οι γάτες
η μυρωδιά εξοχής
το χιονισμένο βουνό
καφέδες με  θέα όλη τη Λαμία
συζητήσεις
ανάγκη για αποφάσεις
προβληματισμοί και φιλοσοφίες
γέλια για τις πατερίτσες
αναμνήσεις απο το δικό μου γύψο...

Επιστροφή στην Αθήνα
βροχή
δυαντή μουσική στο αυτοκίνητο
τσιγάρα

Ξύπνησα σήμερα και σκεφτόμουν το Ντίνο
παλιό συνάδελφο και φίλο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε σημαδεύουν
εκείνα τα 3 μου χρόνια στο εργατάξιο
μόνη γυναίκα σε 4 άντρες
οι άντρες μου
δε μιλάμε κάθε μέρα, ίσως και όχι κάθε μήνα
αλλά είναι οι δικοί μου άντρες που πάντα είναι δίπλα μου
αρχηγός μας ο Γιάννης
προϊστάμενος
δάσκαλος
φίλος
φύλακας
ο άνθρωπος που η οικογένεια του έγινε και δική μας

Με το Ντίνο μιλήσαμε όταν ήμουν κάπου πριν την Αθήνα
εκείνος στο επόμενο έργο
εγώ να τρέχω με 140 για να φτάσω στο πανεπιστήμιο για τη δική μου δουλειά
και κοκκαλώνω
στην άκρη του δρόμου τρέμω ολόκληρη
κρατάω το τιμόνι σφικτά
η φωνή του Ντίνου σπάει

συνεχίζω τα χιλιόμετρα και σκέφτομαι πόση διαφορά κάνει ένας καφές
χαμηλώνω ταχύτητα και αναρωτιέμαι μήπως το σύμπαν μου λέει να αρχίσω να πίνω καφέ
πως τα μικρά και ασήμαντα μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και να τη σώσουν
πόση διαφορά κάνουν 5 λεπτά

ο Γιάννης είχε ραντεβού με τον Ιταλό διευθυντή του έργου στα Τέμπη
να μιλήσουν για το πόσο θα επηρρεάσουν οι κατολισθήσεις την πορεία του έργου
πως θα ανοίξουν το δρόμο
τα αίτια της κατολίσθησης
την αποκατάσταση της κυκλοφορίας

σταμάτησε να παρεί καφέ όμως και άργησε 5 λεπτά....