Επισκέψεις - λέξεις άλλων....

Το 1989 έφυγε ο Χάρης
Το 1993 έφυγε και ο Γιώργος
φίλοι αδελφικοί , μεγαλώσαμε μαζί, παίξαμε , γελάσαμε, με έμαθαν σκι στον Παρνασό, παίζαμε χιονοπόλεμο. Τα πρώτα μου ξενύχτια τα έκανα μαζί τους μα δε χαθήκαμε ποτέ  και ας είναι τόσα χρόνια στη Γερμανία

Η ιατρική έγινε πρακτική. Η πρακτική ειδικότητες και οι σπουδές γάμος, οικογένεια και δουλειά.
Ο ένας στο Βερολίνο, ο άλλος στην Κολωνία.
Όμως ο Γιώργος γύρισε Ελλάδα μόνιμα, παντρεμένος  πια και με δυο υπέροχα παιδιά.

Τις τελευταίες μέρες στο καινούργιο σπίτι προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη, όσο μπορεί να γίνει αυτό με δυο παιδιά να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτό το χαμό γελάμε πολύ. Ακόμα και όταν ανοίξαμε κατα λάθος το νερό και πλημμύρισε το σαλόνι...

Με κάνει να ξεχνάω την κούραση της δουλειάς και το άγχος του να μου έχουν αναθέσει ένα project που ακόμα και αν δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θέλω πάνω απο 4 μήνες να ολοκληρωθεί... και φυσικά να το θέλουν έτοιμο εχθές

Σήμερα άνοιξα την πόρτα και είδα τον Γιάννη, την αδελφή-ψυχή μου στον κόσμο όλο. Ο άνθρωπος που μου έμαθε το Βερολίνο, που χωρίς να του μιλάω με καταλαβαίνει, η πιο ζεστή μου αγκαλιά. 

Με το Γιάννη γνωριζόμαστε 5 χρόνια και είναι σα να τον ξέρω μια ζωή, κάποιες φιλίες έτσι τις νιώθεις, λες και τις είχες πάντα. Έχουμε περπατήσει αμέτρητα χιλιόμετρα στο Βερολίνο, κάναμε τα τουριστικά που ήθελα εγώ και μετά μου έδειξε το δικό του Βερολίνο για τα τελευταία 22 χρόνια, ήταν παρών όταν έπεφτε το Τοίχος (!!!) και έχουμε δει ανατολές είτε δίπλα δίπλα είτε με ένα τηλέφωνο στο χέρι...

- Έχεις να μου πεις
- Δε βρίσκω λέξεις, τα έγραψε όμως κάποιος για εμένα
  http://mnimes-skies.blogspot.com/2009/12/blog-post_23.html

- Έχεις κλαψει καθόλου;
- Όχι
   Γιάννη, περνάει ο θυμός;
- Όλα περνάνε, μόνο η αγάπη μένει

Και έτσι απλά σε μια αγκαλιά μετά από 2 μήνες έκλαιγα για ώρες...