Δεν μ'ενοιαξε να χασω

Κόψε και μοίρασε....

και εγώ εδώ..εδώ..
στο σκονισμένο συρτάρι..
πεταμένο ανθρωπάκι που δυσκολεύεται να ανασάνει..
καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του μυαλού σου γιατι είσαι δειλός να παραδεχτείς ότι ανήκω στο εμπρόσθιο...

(δανεισμένο απο το blog καινούργιας φίλης)

Σήμερα ξέσπασα
είπα πράγματα που είναι σκληρά
είπα πράγματα που σκέφτομαι
Με κάνει κακιά ένα ξέσπασμα καρδιάς;

Και να που εσύ αυτό σκέφτεσαι
και δε θα έπρεπε να με νοιάζει
αλλά με νοιάζει
και ξέρεις γιατί;

Γιατί όταν σε γνώρισα είπα στον εαυτό μου πως τέλος με τα μεθυσμένα βράδια,
με τους ακατάλληλους άντρες, με τα πρωινά που ξύπνηγα και δεν ήξερα που ήμουν, με το σύνδρομο απώλειας απο το θάνατο της μαμάς μου.

Μαζί σου νόμιζα πως ξεκινάω απο την αρχή και στα δύσκολα, γιατί τα περίμενα τα δύσκολα, θα βρίσκαμε τον τρόπο να βρούμε λύση.

Σε πίστεψα πως όταν έλεγες πως μαζί θα βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
Μαζί σου πίστεψα πως θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου.

Και τώρα με κρίνεις
Με βάζεις σε ένα τοίχο και εδώ και ένα μήνα με κρίνεις.
Με απορρίπτεις γιατί σου μιλάω με όσα σκέφτομαι.

Αν είχα μια εξήγηση, μια προειδοποίηση, ένα σημάδι
Αν ερχόσουν να μου μιλήσεις.
Σκέφτομαι συνεχώς πως αν δεν είχα μιλήσει εκείνη τη μέρα
θα ήσουν ακόμα εδώ;
θα μέναμε ακόμα μαζί;
Θα περίμενες να μαζέψεις λεφτά για να φύγεις;
Θα συνέχιζες το θέατρο για πόσο καιρό;

Οπότε ναι, θυμώνω ακόμα που με κρίνεις
σου λέω την ωμή αλήθεια γιατί έτσι τη νιώθω
θυμώνω που μας καταδίκασες χωρίς μια ευκαιρία
θυμώνω που είσαι εσύ το θύμα, ή τουλάχιστον αυτό παρουσιάζεις
αλλά στην καταδίκη σου, μόνο εγώ φυλακίστηκα

Οπότε ναι
κάθε μέρα σε διαγράφω ακόμα και πιο πολύ
σβήνω τις φωτογραφίες σου απο τον υπολογιστή
πετάω ότι δικό σου είχα
το κινητό μου δεν έχει κανένα δικό σου μήνυμα
αλλάζω το σπίτι
και θα έρθει η μέρα που θα σε έχω διαγράψει τελείως.

Αν δεν είχα τους φίλους μου, να με κρατούν αγκαλία όταν ΕΣΥ με έκανες να πονάω
όταν ΕΣΥ με έκανες να κλάψω τόσο πολύ
Αν δεν είχα την οικογενειά μου να με κρατάει όρθια όταν ήμουν στο πάτωμα
εγώ θα έψαχνα ακόμα τα κομμάτια που ΕΣΥ διέλυσες

Και ναι, είμαι ακόμα θυμωμένη γιατι με έκανες να νιώσω διάφανη όταν μόλις είχα βρεί τα χρώματά μου

Οπότε δε ζητάω συγγνώμη για όσα είπα
νομίζω όμως πως μου οφείλεις εσύ μια
όταν αποφασίσεις να αντιμετωπίσεις και τις δικές σου ευθύνες.

Λοιπόν λυπάμαι...

Μια μικρή ανάσα

Τη μέρα που έφυγες ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει
Τη μέρα που έφυγες ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται

Ένα μήνα τώρα ένιωθα πως δεν είχα αέρα να ανασάνω
δεν είχα τρόπο να επανέλθω
δε χτυπούσε η καρδιά μου
απλώς το αίμα έκανε τις δικές του κινήσεις, αυτές που κάνει τόσα χρόνια

Σε είδα εχθές
στο σπίτι μου
στο δικό μου σπίτι
όχι εκεί που ζήσαμε μαζί
αλλα στο δικό μου προσωπικό βασίλειο
στο ησυχαστήριό μου

Και τότε όλα έγιναν καθαρά
Δε σε ξέρω
Το άτομο που στεκόταν μπροστά μου
δε το ξέρω
εγώ κάποιον άλλο είχα γνωρίσει
κάποιον άλλο είχα αγαπήσει

απλώς μοιάζεται

Σηκώθηκα
έκανα μπάνιο
βγήκα
διασκέδασα
γέλασα, έτσι όπως δε γέλασα όσο είμασταν μαζί
δε προσποιήθηκα
δε συμβιβάστηκα
δε στερήθηκα τις χαρές
ήμουν εγώ

Όχι, δε σε ξέρω
εσένα που στάθηκες στην πόρτα μου, δε σε γνώρισα ποτέ
μόνο την ίδια πλάτη έχετε όταν φεύγεται και οι δυο

Σήμερα ανασαίνω
βαθιές γεμάτες ανάσες
και η καρδιά μου...

αχ η καρδία μου
χτυπάει κανονικά!!!!

Let me out

Let me out of this hell when you're around

Δίψα

Ξέρεις πότε καταλαβαίνεις πως κάτι έχει τελειώσει;

Όταν κοιτάξεις πίσω και δε βλέπεις τίποτα...
Όταν είπες όσα είχες να πεις και δε περιμένεις να ακούσεις τίποτα...
Όταν γελάς και χωρίς να υπάρχει στη ζωή σου...

Ίσως και να το ήξερα μέσα μου
Ίσως και να το περίμενα
Ίσως ακόμα και να το ήθελα

Δε θα μάθουμε ποτε.....

Σήμερα...

Ένα σαββατοκύριακο που ξεκίνησε σε ένα αυτοκίνητο για Παρνασσό.

Στάση για φαγώσιμα, ποτά, αναψυκτικά κάπου στην Κηφισιά.

Τα ποτά τα είπιαμε στο δρόμο
στον Παρνασσό δε φτάσαμε ποτέ
κάπου στην Εθνική μιλήσαμε για όλα
τον πόνο της απώλειας
την απογοήτευση της αγάπης
την ερημιά των σχέσεων
σχέδια και όνειρα

Ξημερώματα έξω απο τη Λαμία κάναμε αναστροφή
ξέραμε και οι δύο πως δε θέλαμε να πάμε Παρνασσό
δεν είχαμε όρεξη για το χαμό τς υπόλοιπης παρέας

Το τελευταίο μπουκάλι vodka άδειασε στο μπαλκόνι με ανατολή
κοιτάζαμε τη θάλασσα

Σε ρώτησα πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι φεύγουν
και πάντα μου έδινες την ίδια απάντηση
Φοβούνται

Δε θέλω να φοβάμαι πια

Βγες έξω
μύρισε τη ζωή
ζήσε τα όνειρά σου
χαμογέλα
και μη ξεχάσεις να αγαπας
μου είπες πριν φύγω.

Σάββατο απόγευμα καφέ στη Γλυφάδα
ο Βασίλης απο Λονδίνο
ο Χάρης μου
ο Κώστας
μάλλον γίναμε ρεζίλι με τόσα γέλια

δε θέλαμε να βγούμε
ταινία στο Χάρη
γέλιο
ποτά στο MyBar
γνωριμίες

περπάτημα με το Χάρη κάπου στου Ψυρρή
αναπολήσεις
φιλία

το μόνο σταθερό στη ζωή μου
οι φιλίες μου

Κυριακή μεσημέρι ακόμα κοιμάμαι
ονειρεύτηκα πως ήσουν δίπλα μου
μα ο κακός μάντης των ονείρων μου 8ύμησε πως δεν υπάρχεις πια

Ξύπνημα
δουλείες στο σπίτι
ακόμα έχω κούτες με πράγματά μου
νομίζω πως κάπου μέσα μου αρνούμαι να τα βάλω εκεί που ήταν τα δικά σου
ίσως και να ελπίζω πως θα γυρίσεις

Λίγο πριν απο τη Λαμία ο Ηλίας μου είπε:
απο όλα τα παιδιά που γνώρισα στο Bath, εσύ ήσουν αυτή που σκεφτόταν συνεχώς
σταμάτα να το κάνεις
δε σε αγάπησε αρκετά για να γυρίσει...

Μπαίνοντας στο σπίτι με έπιασε μελανχολία
εμφάνισα το πρώτο μου film και βγάζει μια μελανχολία είπε ο δάσκαλός μου

Αν οι άνθρωποι φοβούνται γιαυτό και φεύγουν
εγώ αποφάσισα να μείνω στη ζωή μου
να κυνηγήσω τα όνειρά μου
να ανακαλύψω τα ταλέντα μου
να χαμογελώ περισσότερο
να ονειρεύομαι περισσότερο
να φοβάμαι λιγότερο
να είμαι παρούσα
να προσπαθώ

και όταν τα βράδια θυμώνω που έχεις φύγει
να φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με τα θετικά σου στοιχεία
και να θυμάμαι πως δε μπορώ να περιμένω να εμφανιστείς στη πόρτα μου ένα βράδυ
γιατί πολύ απλά δε με θέλεις πια....

Could I ?

Θέλω τόσο πολύ να ακούσω τη φωνή σου ξανά.

Σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω
δε το κάνω
τα χέρια παγωμένα αρνούνται να σχηματίσουν τον αριθμό σου
το τηλέφωνο βουβό, όπως και η ζωή μου

Μήπως η λογική επιβάλλεται στο συναίσθημα;

Φοβάμαι τόσο πολύ πως θα αρχίσω να σε ξεχνάω...

Κέρδος - Απώλεια

Γιατί να φεύγουμε είναι πιο εύκολο;
Γιατί δε πολεμάμε για αυτό που έχουμε;
Γιατί γυρίζουμε την πλάτη;

Είναι τόσο δύσκολο να βγούμε απο την προσωπικό μας κυκαιώνα;
Τι μας δένει στο χώμα και δεν απογειωνόμαστε;
Αν ανοίξουμε τα φτερά μας, είμαστε έτοιμοι για την πιθανότητα να πέσουμε;
Μήπως είναι αυτό τελικά που μας κρατάει βιδωμένους στο χώμα;

Δεν πλησιάζουμε τον διπλανό μας γιατί τον φοβόμαστε;
Ή μήπως φοβόμαστε τον εαυτό μας;
Μήπως φοβόμαστε να δείξουμε το μαύρο μας;

Κάποτε πίστευα πως όλα είναι θέμα ισορροπίας, τα βάζεις σε μια ζυγαριά, ζυγίζεις το κέρδος, ζυγίζεις την απώλεια και αποφασίζεις.
Θέλεις να χάσεις λίγο για να κερδίσεις κάτι μεγαλύτερο ή θέλεις μόνο να κερδίζεις.
Δε βρήκα ποτέ την ισορροπία άυτή, οπότε δε βρήκα και την απάντηση...

Όμως, έμαθα το εξής:
οι σχέσεις είναι δύσκολες
οι παράγοντες πολλοί και ευμετάβλητοι
το συναίσθημα δε μπορεί να υπολογιστεί σε μεγέθη
η καρδιά έχει δικούς της κανόνες

Έτσι έμενα μόνη μου
στο δικό μου προσωπικό κυκαιώνα
αντιμετώπισα την απώλεια με ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση
έκανα λάθη
δεν υπολόγισα καλά τις συνέπειες
δάκρυσα πολύ και έκλαψα ακόμα περισσότερο

Πήρα όμως μια απόφαση
να είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη
να είμαι παρούσα
να προσπαθώ
να δακρύζω συχνά και να κλαίω ακόμα περισσότερο

Γιατί για εκείνη τη στιγμή των δευτερολέπτων που αγγίζεις έναν άνθρωπο
για εκείνο το βλέμμα που σε αναζητάει
για τα όνειρα που σε κάνουν να νιώθεις άνθρωπος
για τις φωνές που βάζεις όταν χάνεσαι
για τα όρια που δεν κράτησες
για μια δεύτερη ευκαιρία που δε ξέρεις πως να ζητήσεις

για όλα αυτά αξίζει να είσαι παρών
ακόμα και να είναι ότι πιο οδυνηρό έχεις επιλέξει
όσο και να πονάει
όση προσπάθεια και αν χρειάζεται
όσο και αν απελπίζεσαι

μα η αλήθεια μου είναι αυτή
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να είμαι μόνη μου
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να μη θέλω να σε ξαναδώ
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να προχωρήσω

όμως είναι καλύτερα να έχεις κάποιος δίπλα σου
είναι καλυτερα να μην είσαι μόνος σου
είναι καλύτερα να παλεύεις για κάποιον και με κάποιον
είναι η δική μου ζυγαριά που θα ονειρεύεται μια δεύτερη ευκαιρία

Wasted...

Για όλα αυτά που χάθηκαν

το γιατί δε θα το μάθω ποτέ

ο εγωισμός είναι μεγαλύτερος...

Σήμερα

.. κατηγορήθηκα για όσα γράφω εδώ

δε ξέρω τι να γράψω πια

νιώθω πως ό,τι και να γράψω θα με βάλει πάλι σε μπελάδες

το blog αυτό ξεκίνησε με την παρόρμηση φίλων για να εκφράζω τι νιώθω, πως βιώνω τη κάθε μέρα μου, τι ζώ

η ψυχή μου όμως έγινε όπλο εναντίον μου

σε περίμενα σήμερα
είχα φτιάξει και φαγητό
σκέφτηκα πως θα ερχόσουν μετά τη δουλειά και θα πεινούσες...

δε ήρθες όμως

και έτσι

τελειώσαμε την ιστορία μας όπως την αρχίσαμε, στον κυβερνοχώρο...

είναι τόσο λυπηρό να μη μπορούμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, αλήθεια λυπηρό

χτυπάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου
κατεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας
βγαίνω στο δρόμο και περπατάω
οδηγώ για ώρες
μυρίζω τα λουλούδια απο ξένους κήπους
σιχτιρίζω εσένα, εμένα, τα ψέμματα, την προδοσία

και εγω θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς να μου λείπεις
και εγώ θέλω να σταματήσω να κλαίω
και εγώ θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια άλλη μια φορά και να μου πεις όσα γράφεις

δε μπορώ άλλη δυστυχία μέσα μου
5 χρόνια ζώ με την ερημιά και το φόβο μέσα μου
μαζί σου νόμιζα πως τελείωσαν όλα αυτά
μαζί σου νόμιζα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα να είμαι άνθρωπος
μου είπες να ονειρευτώ ξανά
πως με νοιάζεσαι
πως δε θα με πληγώσεις

έφυγες γιατί δεν ένιωθες τίποτα πια...

αυτή σκάλα όμως δεν κατεβαίνει
και εγω είμαι ακόμα πίσω απο την πόρτα με δάκρυα ενώ εσύ αφήνεις τα κλειδία και φεύγεις...

Νύχτες

Υπάρχουν νύχτες που νιώθω πως δεν έχει νόημα να ξημερώσουν...

Είσαι αλλού πια
το έμαθα και αυτό
όπως μαθαίνω και άλλα
δυστυχώς όμως τελευταία στη λίστα.

Σε ένα μήνα φεύγω

φεύγω

δε ξέρω ακόμα αν θα γυρίσω

ίσως να μη γυρίσω

πρέπει να ψάξω να βρω που ανήκω
πρέπει να βρω που ηρεμέι η ψυχή μου
όχι μόνο απο εσένα
αλλα και απο τους δικούς μου εφιάλτες
πρέπει να βρω που ανήκω

Αθήνα...

Ποτέ δε κατάλαβα αν μου αρέσει αυτή τη πόλη
Σκέφτομαι συνεχώς το Εδιμβούργο
εκεί ένιωθα χαρούμενη
ήρεμη
χαλαρή
ελεύθερη

Η Αθήνα όμως είναι η πόλη μου
εδώ μεγάλωσα
εδώ περπάτησα
εδώ αγάπησα πρώτη φορά
εδώ δάκρυσα
εδώ πόνεσα
εδώ αποχαιρέτησα αγαπημένα πρόσωπα

Τώρα όμως νιώθω εγκλωβισμένη στην πόλη μου
η Αθήνα ήταν η πόλη μου

Είσαι επισκέπτης
έτσι νιώθεις
έτσι έλεγες
έτσι λες ακόμα

Σε βρίσκω παντού
σε γωνιές που ήταν δικές μου
σε διαδρομές που έκανα μόνη μου
στα μέρη που σύχναζα εγώ

Είσαι παντού
Σε βλέπω συνεχώς
Είσαι στην πόλη μου

Έτσι δε βγαίνω πια στην πόλη μου
Σταμάτησα να περπατάω στους δρόμους που αγαπάω
Νιώθω συνεχώς πως πρέπει να προσέχω

Έτσι μένω σπίτι
είμαι μόνο στο σπίτι
σταμάτησα να βγαίνω απο το σπίτι

Και εκεί όμως είσαι παντού
Σε βλέπω σε κάθε γωνιά
εκεί που μιλούσαμε
εκεί που ήταν το γραφείο σου
στο κρεββάτι "μας"
στο μπάνιο που κάναμε μαζί

Πνίγομαι

κάθε μέρα πνίγομαι όλο και πιο πολύ

κάθε μέρα σταματάει η καρδία μου όταν μπαίνω στο σπίτι

κάθε μέρα χτυπάει ακανόνιστα η καρδία μου όσο περπατάω στο δρόμο

Αλλάζω διαδρομές
Αλλάζω τις ώρες που μετακινούμαι στο μετρό
Άλλαξα τα μέρη που ψωνίζω

Κάνω αλλαγές στο σπίτι
Έβαψα το δωμάτιο μωβ
Αγόρασα καινούργιες κουρτίνες
Άλλαξα θέσεις στο γραφείο

Μα όταν πάω να πάρω μια κούπα να πιώ χυμό, τότε θυμάμαι πως πήρες ακόμα και την κούπα απο το πλυντήριο πιάτων,
την κούπα που είχες πει πως είναι για εμένα....

Ο έρωτας πεθαίνει
και είναι στις κατάρες του
να μη πεθαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δυο...

Πάντα ο ένας κουβαλάει τη ντροπή του προδότη
και ο άλλος του προδομένου.

Ποιό είναι πιο βαρύ απο τα δυο
κανείς δε ξέρει....

Τώρα...

Τώρα ζω μόνη μου...

Με πονάει ακόμα

Ίσως γιατί μαζί σου νόμιζα πως θα ήμουν τώρα.

Τη Δευτέρα θα κλείναμε ένα χρόνο μαζί...

Μαζί.......

Με πήραν απο το ξενοδοχείο που είχα κλείσει για να δουν αν ισχύει η κράτηση.
Όχι φυσικά.
Τίποτα δεν ισχύει πια.

Όλοι μου λένε να σε ξεχάσω.
Να προχωρήσω μπροστά.
Πως δεν άξιζες.

Κανείς όμως δε σε είχε γνωρίσει.
Έγιναν μαξιλάρι για να ακουμπήσω τα δάκρυα μου.
Έγιναν η αγκαλιά που δε μου δίνεις εσύ.
Έγιναν σκληροί και κάποιοι είπαν πως απλως με εκμεταλλεύτηκες
πως ήθελες απλώς ένα μέρος να μείνεις
πως ήθελες κάποιον να σου πληρώνει τους λογαριασμούς μέχρι να ορθοποδήσεις οικονομικά
πως είχες βρει ήδη σπίτι όταν μου είπες πως φεύγεις.
πως βρήκες κάποια άλλη.

Δε θέλω να πιστέψω τίποτα απο αυτά.

Δε γίνεται ο άνθρωπος που ήξερα εγώ να τα κάνει αυτά.
Δε γίνεται να ήταν τόσο υπολογιστής.
Δε γίνεται να είχε τόσο αψεγάδιαστη μάσκα.
Δε γίνεται να είναι τόσο ψεύτης.

Τι είναι αλήθεια πια?

Τι ζήσαμε αληθινά;

Και εγώ ακόμα αναρωτιέμαι τι ήταν αληθινό....

Αυτό πως να στο πω...

Βρήκες καινούργιο σπίτι έμαθα
Είσαι καλά μαθαίνω
Βγαίνεις
Σε βλέπω εκεί που δε το περιμένω
Χαμογελάς
Είσαι καλά
Χωρίς εμένα

Είμαι στο σπίτι συνεχώς
Δεν μου αρέσει να βγαίνω πια
Περπατάω πολλές ώρες μόνη μου
Χωρίς εσένα

Φαίνεται πως για εσένα το να μην είσαι μαζί μου είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί
Είσαι ελευθέρος

Δεν ήξερα πως η αγάπη φυλακίζει τους ανθρώπους...

Ακόμα κοιμάμαι στη "δική" μου πλευρά του κρεββατιού.
Φοβάμαι μη σε ξυπνήσω αν κουνηθώ.
Κάποιες μέρες σε ψάχνω δίπλα μου το πρωί.
Καμιά φορά νιώ8ω πως σε μυρίζω ακόμα στον καναπέ.

Τώρα ξάνά απο την αρχή μόνη μου

Είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου

Όμως να, η αλήθεια είναι αυτή:

Νιώθω εξουθενωμένη
Η καθημερινότητα στη δουλειά με εξουθενώνει.
Το άδειο σπίτι με εξουθενώνει.
Όσα συμβαίνουν με την υγεία του πατέρα μου με εξουθενώνουν.
Η πόρτα που δε ανοίγει για εσένα με εξουθενώνει.

Μα αυτό που με εξουθενώνει πιο πολύ απο όλα είναι η προσπάθεια που κάνω κάθε μέρα να σε μισώ.

Δεν μπορώ να το κάνω άλλο πια.

Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυα σου....

Τον ουρανό αυτό μου έχουν δώσει...

Μου λείπεις ακόμα πιο πολύ τις τελευταίες μέρες.

Άραγε τι να μου έλεγες τώρα;
Θα πονούσα λιγότερο;
Θα μπορούσα να είχα κλάψει στην αγκαλία σου;

Έχω τόσα δάκρυα μέσα μου που δε λένε να βγουν.
Πνίγομαι, το ξέρεις;

Μου λείπεις
γιατί εσύ πάντα με καταλάβαινες με μια σου ματιά.

Νόμιζα πως είχα βρει κάποιον πραγματικά να με αγαπάει.
Αλήθεια τον είχα πιστέψει.
Νόμιζα πως με νοιαζόταν και δε θα μου έκανε κακό.

Έφυγε και αυτός όμως.
Μου είπε ψέμματα.
Πολλά.
Κάθε μέρα ψέμματα μου έλεγε.

Και εγώ;
Τι με ρωτάς;

Εγώ πραγματικά τον αγάπησα.
Αυτό που μου έδειξε αγάπησα.

Έφυγε...

Και σιχάθηκα να ακούω πως είναι για το καλύτερο
πως δε μου ταίριαζει
πως δε μου άξιζε
πως δεν υπήρχε μέλλον.

Το μέλλον μαζί θα το φτιάχναμε.

Με έπεισε να ρίξω όλα μου τα τείχη.
Να μιλάω για το εμείς.
Να μη φοβάμαι το μαζί.

Δε μου είπε ποτέ την αλήθεια.

Τώρα με μισεί κιόλας.
Δε περίμενε ποτέ να του κακιώσω και με μισεί κιόλας.

Γιατί οι άνθρωποι σε πληγώνουν και όταν τους λες σε μισούν κιόλας;

Δε τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Μου λείπει η αγκαλιά σου.

Έχω τόσο θυμό ακόμα μέσα μου.

Νίωθω εξουθενωμένη απο τόσο θυμό.


Μπορώ να σου ουρλιάξω ένα μήνυμα;