Nα έρχεσαι στον ύπνο μου

Nα έρχεσαι στον ύπνο μου

Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά

από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου

Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...

να 'ρχεσαι πάντως

Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο

Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα

Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις

Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ

Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού

Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω

Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτίρ
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....

(απο ένα μικρό βιβλιαράκι, χαμένο σε κούτες χρόνια τώρα..)

Διαφορά που κάνει μια μέρα

Σήμερα είναι η μέρα που η ζωή μου αρχίζει. Μέχρι σήμερα ένιωθα μόνη μου. Σήμερα όλα αλλάζουν. Σήμερα δε λογοδοτώ μόνο σε εμένα. Από σήμερα λογοδοτώ στο μέλλον. Στις πιθανότητες και τις δυνατότητες. Σήμερα είμαι έτοιμη. Και είμαι τόσο χαρούμενη.

Ποτέ δε ξέρεις οτι η μεγάλύτερη μέρα της ζωής σου είναι η μεγαλύτερη μέρα της ζωής σου. Μέχρι τη στιγμή που πραγματικά συμβαίνει. Δεν αναγνωρίζεις τη μεγαλύτερη μέρα της ζωής σου παρά μόνο όταν τη ζεις.

Η μέρα που δεσμεύεσαι σε κάτι ή σε κάποιον.

Η μέρα που ραγίζει η καρδιά σου.

Η μέρα που γνωρίζεις την αδελφή-ψυχή σου.

Η μέρα που καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει αρκετός χρόνος γιατί θέλεις να ζήσεις για πάντα.

Αυτές είναι οι μεγαλύτερες μέρες.

Οι τέλειες μέρες.

Καταλαβαίνεις τι εννοώ?

Τόσο θετική σα μεταφυσική

Σε ταξιδιάρικη διάθεση απόψε
στάση στα βιβλία των εφηβικών μου χρόνων
σε αυτά που με έκαναν όσα είμαι σήμερα
στάση σε αυτό που τώρα έμαθα να αγαπώ
στο δικό μου παρελθόν
και την χαρά του καινούργιου
στην αίσθηση ελευθερίας που ανασαίνω
και στα βήματα που ανασηκώνουν τη σκόνη του πόνου

Τώρα τα βήματα είναι δυναμικά
τώρα είμαι σε διάθεση χαράς
τώρα είμαι χαμογελαστή
τώρα χαίρομαι για όλα τα αλληλοσυγκρουόμενα κομματάκια που φτιάχνουν εμένα...

Μέρος 1

Μέρος 2

Μέρος 3

(graffitti απο τα αγαπημένα μου Εξάρχεια)

By Roadartist's request

Ελπίζω να σου αρέσει Roadartist
εμένα με συναρπάζει ο θυμός και η αγανάκτηση που βγάζει...

Music & images of the day

The carnival is over
Eden
Mad about you
One last goodbye
You didn't want me
Try to forget
I don't know
Out of the blue

(εικόνες απο την αγαπημένη μου ζωγράφο Francine Van Hove )

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Το όνομά μου είναι Rachel Corrie είναι ένα έργο βασισμένο στα ημερολόγια και τα e-mails της Rachel, όπως διασκευάστηκαν απο τον Alan Rickman και την Katherine Viner.

Η Rachel Aliene Corrie (10 Απριλίου 1979 – 16 Μαρτίου 2003) ήταν μια Αμερικανίδα φοιτήτρια του  Evergreen College και μέλος της οργάνωσης International Solidarity Movement (ISM) που ταξίδεψε στη Λωρίδα της Γάζας κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Intifada.

Σκοτώθηκε απο μια θωρακισμένη Caterpillar D9R μπολντόζα απο τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας ενάντια στης καταστροφή παλεστινιακών κατοικιών απο την IDF στην Λωρίδα της Γάζας όπου η IDF είχε σχεδιάσει ως ζώνη ασφαλείας και ισχυριζόταν πως περιείχε δίκτυο σηράγγων διαφυγής που χρησίμευαν για τη μετακίνηση όπλων καθώς και κρυσφύγετο ανταρτών. Σκοπός της IDF ήταν να καταστρέψει το φερόμενο δίκτυο ενώ ο Παλεστινιακός λαός τα χρησιμοποιούσε ως χώρο αποθήκευσης φαγητού, βενζίνης και κρυσφήγετα στις συνεχόμενες επιθέσεις του Ισραήλ.

O θάνατός της ακόμα και σήμερα διχάζει. Ενώ οι Ισραηλικές αρχές ισχυρίζονται ατύχημα, γονείς και φίλοι μιλούν για εν ψυχρό δολοφονία.

Έχω πολύ καιρό να βιώσω τόσο μεταλλασόμενα συναισθήματα σε μια παράσταση...

Στην αρχή σεκφτόμουν και ήθελα να φωνάξω: καλά να πάθεις Αμερικανάκι της δεκάρας, που λιώνεις για τον John Kennedy, γυρίζεις και φωνάζεις για την ισότητα και την αδικία του κόσμου απο το λουλουδένιο σου μικρόκοσμο και η μόνη σου επανάσταση ήταν να βάψεις κόκκινο το δωμάτιό σου. Τι μας λες... Τα δικά της λόγια όμως σε κάνουν να την αγαπήσεις, να δακρύσεις για εκείνη, να συγκλονιστείς απο τις αποφάσεις της και το κυριότερο να νιώσεις τον δικό σου κόσμο να καταρρεύει απο τη δολοφονία της.
 

Ύστερα από «στάσεις» σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο η ιστορία της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Rachel Corrie μεταφέρεται στο ΔΩΜΑ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Μία ιστορία που συγκλόνισε και προβλημάτισε την παγκόσμια κοινότητα αποτυπώνοντας τη βία της σύγχρονης εποχής. Μία παράσταση που προκάλεσε δημόσια αντιπαράθεση και απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα θέατρο ντοκουμέντο που «μιλάει» την αλήθεια. Πόσο κοστίζει άραγε κάτι τέτοιο; Για τη Rachel κόστισε μία ζωή…

Υπάρχουν έργα που γίνονται για το θέατρο. Υπάρχουν, όμως και έργα που γίνονται στο θέατρο, για να μας κινητοποιήσουν να πάρουμε θέση σε ζητήματα που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε, γιατί «έτσι ορίζουν οι καιροί». Το έργο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρέπει, απλώς, να παίζεται, για να μαθαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει και δε γίνεται γνωστό. Αφορά στην πραγματική ιστορία του παλαιστινιακού λαού που εδώ και 60 χρόνια βρίσκεται σε απόγνωση εξαιτίας της διεθνούς συγκυρίας. Είναι η πραγματική ιστορία μιας κοπέλας που βρήκε το θάρρος να περάσει στην απέναντι όχθη και να δει την αλήθεια της άλλης πλευράς με τα δικά της μάτια… και τελικά δολοφονήθηκε…Ήταν ηρωίδα; Ήταν τρελή;

Ο καθένας απο εμάς βγάζει τα δικά του συμπεράσματα...
 
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάρω Αγρίτη
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Video: Αγγέλα Δεσποτίδου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
Ερμηνεία: Δήμητρα Σύρου
Συμμετέχει: Μάρω Αγρίτη
25 Ιανουαρίου - 27 Απριλίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη

Όσο για την παράσταση... οι ερμηνείες σε ταράζουν τόσο πολύ στον πυρήνα των πιστεύω σου που θυμώνεις, γελάς, αμφισβητείς, δακρύζεις, αναρωτιέσαι. Μια παράσταση που απλώς σε καθηλώνει!

 

With love and respect to Rachel Corrie

(Και η απόλυτη χαρά να βρίσκω πάλι στην αγαπημένη μου Μάρω 9 χρόνια μετά απο το Πανεπιστήμιο του Bath να κάνει αυτό που αγαπά, ήρεμη και δημιουργική. Σα να μη πέρασε μια μέρα!!!) 

Tαξίδι στο κέντρο της Καψούρας

Ο έσχατος των εξευτελισμών. Ό,τι χειρότερο μπορεί να σου λάχει, ο πάτος του πηγαδιού, ο βόθρος της αγάπης. Αντιπαθώ την καψούρα. Δεν έχει καμιά θέση στη ζωή, στη σκέψη μου, στον χαρακτήρα μου γενικώς. Μου κάνει απίστευτα λαϊκούρα, μπανάλ και ξεράσογλου.
Το πρόβλημα είναι ότι η καψούρα αδιαφορεί παγερά για το τι σκέφτομαι γι' αυτήν. Έρχεται και μου κατσικώνεται εντελώς απρόσκλητη, στη εντελώς λάθος ώρα, και εννοείται, με τον εντελώς λάθος άνθρωπο. Άσε που χτυπάει και κάτι αρμένικες βίζιτες: άπαξ και εγκατασταθεί, δεν ξεκουμπίζεται, δεν παίρνει από λόγια, ούτε από υπονοούμενα γενικώς, δεν παίρνει τίποτα, ούτε -φυσικά- γιατρειά.
Όλα είναι θέμα παιδείας. H Αγωγή του Καψούρη θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία μας από την πρώτη νηπίου. Είναι το μόνο άθλημα στο οποίο επιδίδονται οι Έλληνες με πάθος και συνέπεια, η μόνη πραγματική μας βαριά βιομηχανία. Ακόμα κι εγώ, που δεν με λες και γάτα στα γκομενικά, θα μπορούσα να διδάξω Ανωτάτη Καψουρική σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, στο Χάρβαρντ, ας πούμε.
Μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκα και ζω εδώ που ζω. Στη χώρα η οποία γέννησε το Νεύμα που κατέβασε τη Δήμητρα από το αεροπλάνο του Χέρφιλντ. Στη χώρα της Μεγάλης Πίστας, όπου τα παιδιά, από επτά χρόνων, ξέρουν απ' έξω τον στίχο «σίγουρα θα πάμε, μια που φτάσαμε ως εκεί, εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή». Κι όχι μόνο τον ξέρουν, αλλά τον εννοούν!
Θα πέσεις στα μωσαϊκά και θα παρακαλάς...
Άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι -το 'λεγε η αξέχαστη Μοσχολιού- λίγο πριν κλείσω τα είκοσι. Είχα ήδη ερωτευτεί πολλές φορές, ως κοπέλα, έφηβη κι ονειροπόλα, αλλά αυτό το ζήτημα με την καψούρα ούτε καν με είχε απασχολήσει. Θα ήταν μάλλον κάτι που πάθαιναν οι άνθρωποι που είχαν σπίτι τους μωσαϊκά, υπέθετα αφελώς, κάποια παρενέργεια της μαρμαρίνης. Εμείς είχαμε παρκέ και μια Μπουχάρα στο σαλόνι. Προφανώς δεν κινδύνευα.
Μια μέρα, εκεί που είχα εντελώς αλλού το μυαλό μου, άνοιξε η πόρτα του γραφείου και χύθηκαν πάνω στη ζωή μου η Κατρίνα, το Τσερνομπίλ, ο Πρώτος, ο Δεύτερος (και πιθανόν ο Τρίτος) Παγκόσμιος Πόλεμος, το Κρακατόα και το Πινατούμπο, μαζί με την Αποκάλυψη του Ιωάννου και με λεζάντα-μπαλετάκι όλα τα μαύρα σκυλιά της Κόλασης που ορμούσαν επάνω μου για να μου κόψουν από ένα κομμάτι. Τόσο αθόρυβα και διακριτικά μπήκε στη ζωή μου η καψούρα. Ακόμα θυμάμαι ότι η τελευταία μου σκέψη πριν πεθάνω (γιατί, βεβαίως, η καψούρα είναι θάνατος μέσα στη ζωή) ήταν «την πουτσίσαμε».
Το πάτωμα στο οποίο έπεσα κατευθείαν με υποδέχτηκε μ' ένα σαρδόνιο γέλιο. «Χο-χο-χο, είμαι το μωσαϊκό. Μπορεί να μη με γνώριζες, αλλά τώρα θα γίνω ο καλύτερός σου φίλος. Σαν στο σπίτι σου!».
Τον πρώτο καιρό πετούσα στα σύννεφα από τη δυστυχία μου, κυρίως γιατί νόμιζα, ηλιθίως, ότι μόνο η δική μου ψυχή ήταν τόσο μεγαλειώδης και ανθεκτική ώστε να χωρέσει αυτήν τη συναισθηματική κοσμογονία. Κολοκύθια στο πάτερο, βεβαίως. Καθώς καταδυόμουν στον όγδοο Κύκλο της Κολάσεως (ο Δάντης δεν έφτασε ποτέ πέρα από τον έβδομο, αλλά ο Δάντης δεν άκουσε ποτέ το «Αν ήξερες πόσο σε θέλω απόψε» με τον Τόλη σε κατάσταση κόκκαλου), καθώς λοιπόν παραπατούσα ζαλισμένη στο Πυρ το Εξώτερον, ανακάλυψα ότι κάθε άλλο παρά μόνη ήμουν εκεί. Η καψούρα -κι αυτό είναι που δεν μπορώ να της συγχωρήσω- σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι το μοναδικό, που αποκαλύφθηκε σε όλη του τη βιαιότητα μόνο σ' εσένα.
Στην πραγματικότητα είναι μια απίστευτη μπαναλιτέ: όλοι καψουρεύονται. Δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό. Σκάσε και σούρσου. Τουλάχιστον, εκμεταλλεύσου την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο. Αυτό και έπραξα - οι μεγαλύτερες και μέχρι σήμερα πιο ανθεκτικές φιλίες μου χτίστηκαν πάνω στους ώμους ανθρώπων που με έχουν δει (Θε μου σχώρα με) να βγάζω αφρούς από το στόμα. Και όχι μόνο δεν τρόμαξαν, όχι μόνο δεν με κορόιδεψαν, αλλά μου μαγείρεψαν φακές ή κοκ-ω-βέν και με άφησαν να ζήσω στο χαλάκι της πόρτας τους για μερικά χρόνια.
Καλωσορίσατε στην Ξεφτιλούπολη
Δεν με πειράζει τόσο να χάνω την αξιοπρέπειά μου, τη δουλειά μου, την αίσθηση του μέτρου ή τον μπούσουλα, γενικώς. Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι ότι χάνω το χιούμορ μου. Όταν η καψούρα μπουκάρει από την πόρτα, το χιούμορ αυτοκτονεί πέφτοντας από το φωταγωγό. Όλα είναι σοβαρά και τραγικά. Όλα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όλα σε σχέση με το «θέμα σου», φυσικά, γιατί ο καψούρης, σαν κανονικό πρεζάκι, δεν έχει και πολύ χρόνο για να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα ζητήματα της ζωής. Ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ που βομβάρδιζε ο Κλίντον τη Σερβία. Χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Μάρθα, που τραβιόταν τέρμα γκάζια μ' έναν γκόμενο και πήρε να μου κλαφτεί για κάτι τρομερό (της είχε πει καληνύχτα μ' ένα παράξενο ύφος και τι νόμιζα εγώ γι' αυτό;). «Ρε μαλάκα, γίνεται πόλεμος», πήγα να τη συνεφέρω. «Στ' αρχίδια μου ο πόλεμος. Μ' εμένα πες τι θα γίνει!». Αυτή είναι η καψούρα. Σκοτώνει την Αμανπούρ που έχεις μέσα σου και ξυπνάει την επίδειξη τάπερ.
Ξέρεις ότι αρχίζει να σου περνάει όταν αρχίζεις και γελάς. Κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει μόνιμος κάτοικος στην Ξεφτιλούπολη. Αρχίζεις να χαχανίζεις, με το χάλι σου, πρωτίστως. Είναι θέμα χρόνου να δεις και το χάλι του άλλου. Πόσου χρόνου;
Αδιευκρίνιστο. Το ζήτημα είναι ότι έχεις ήδη πάρει τον δρόμο για τη χώρα των Κανονικών Ανθρώπων, έστω κι αν δεν το ξέρεις ακόμα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς περνάει η καψούρα, αλλά ξέρω ακριβώς πότε έχει εντελώς εξαφανιστεί ο ιός της από το αίμα: είναι η στιγμή που αρχίζεις να τη θυμάσαι με νοσταλγία.
Μετα-τραυματικές διαταραχές: Ι see dead people
Έρχεται μια μέρα, απίστευτο κι όμως αληθινό, που μπορείς να ακούσεις το «Back to black» στο ραδιόφωνο και να μη ρίξεις το αμάξι πάνω στον πρώτο στύλο της ΔΕΗ που θα βρεθεί μπροστά σου. Έρχεται μια νύχτα που την κοιμάσαι ολόκληρη κανoνικά. Και μετά η επόμενη. Και πολλές επόμενες νύχτες και μέρες, που το πρώτο σου μέλημα δεν είναι να αποφύγεις την τρέλα ή το φονικό, αλλά να πληρώσεις τον λογαριασμό της κάρτας ή να γραφτείς εγκαίρως στο μάθημα, ή κάτι τέτοιο, αληθινό και απολύτως πεζό και αντικαψουρικό. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος (ποτέ δεν είσαι μετά την καψούρα). Αλλά έχεις γίνει «καλά». Συγχαρητήρια. Καθαρός πια.
Τότε, τι είναι αυτός ο διάολος μέσα σου που σε κάνει να σκέφτεσαι με τρυφερότητα εκείνα τα γλιστερά βάραθρα; Έχει ποτέ κανένα θύμα σεισμού νοσταλγήσει τη στιγμή που βρέθηκε αποκλεισμένο κάτω από τόνους ερειπίων; Έχει ποτέ κανένας μετανιώσει που τον έβγαλαν από τα συντρίμμια του τροχαίου; Όταν είσαι μέσα στην καψούρα και νιώθεις όλα σου τα κόκκαλα να αλέθονται γλυκά στη μηχανή του κιμά, κάνεις τάματα να ξεφύγεις και δεν σ' ακούει κανείς να σε λυπηθεί, να σου δείξει τον δρόμο για την έξοδο. Κι όταν συνέρχεσαι, φαντάζει σαν μια χώρα μακρινή και μυστήρια, που τη γνώρισες παλιά, και πάντα θέλεις να ξαναπάς για να δεις πώς είναι. Αλλά κανείς δεν σου δείχνει πώς να γυρίσεις. Αυτή η αντίφαση με ξεπερνάει.
Υποθέτω ότι όλο το θέμα παίζει πάνω στο αντίθετό του. Την ιερότητα και τη φτήνια, τον Σατανά και τον Θεό, τη Μήδεια και την Κατερίνα Στανίση. Μια πρόβα θανάτου, αυτό είναι η καψούρα. Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, είναι τρομερή και γελοία ταυτοχρόνως, και ο καθένας την κουλαντρίζει όπως μπορεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ως φαινόμενο είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα από τον Βαλεντίνο τον Καληνυχτάκια. Χίλιες φορές να παραστώ στην Αφή της Ιερής Καψουρικής Φλόγας, με αιώνια πρωθιέρεια την Άννα Βίσση και Ύμνο το «Μαύρα γυαλιά φοράω - πριν με πατήσει το λεωφορείο - και με βρουν με το γκάζι ανοιχτό - την ώρα - που - σπάω - πράγματα».
Είπαμε, είναι το εθνικό μας σπορ: Let the games begin...

(δανεισμένο απο τη Lifo, γραμμένο απο τη Ρίκα Βαγιάνη)

Η σημασία του τυχαίου και του απρόσμενου

Εχθές το βράδυ βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος... Εκείνος να γιορτάζει τα γενέθλειά του και εγώ με παρέα. Φυσικά και δε μιλήσαμε. Μόνο κατηγορίες έχουμε να απαγγείλουμε ο ένας στον άλλο.
Και έκανα προσπάθεια να μη τον βρίσω, να μην αρχίσω να φωνάζω το κάθε του ψέμα, να μη του πω πόσο πολύ και βαθιά με σημάδεψε.
Ίσως και εκείνος το ίδιο να ένιωσε.
Χάθηκαν όλα απο όσα χτίσαμε ή μήπως τα φαντάστηκα όλα?
Και τα βλέμματα της δικής του παρέας δεν είχαν καν διακριτικότητα... Μέχρι και ο barman με ρώτησε αν συμβαίνει κάτι...

Είμαι σίγουρη πως η κολλητή του θα του είπε πως είμαι με τον Πέτρο ξανά.
Όταν γύρισε Ελλάδα βρεθήκαμε για ένα καφέ, αρχίσαμε να μιλάμε.
Δυο μέρες το μόνο που κάναμε ήταν να μιλάμε.
Για τους μήνες του στο Αμπου Ντάμπι, για τους δικούς μου στην Αθήνα.
Κυρίως όμως μιλήσαμε για τον Βαγγέλη...

Είδαμε και την ταινία που έχω φτιάξει με έμπνευση τη σχέση μου μαζί του.
Και τότε με ρώτησε:
- Υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες?
- Δε ξέρω
- Αν σου ζητήσω μια ακόμα?
- Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάτι όρθιο απο τον Βαγγέλη για να σου δώσω
- Αν δεν ήμουν εγώ, θα υπήρχε ο Βαγγέλης?
- Μάλλον όχι, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ, σημασία έχει πως υπήρξε.
- Δε σου ζητάω κάτι. Μόνο μια μέρα κάθε μέρα και βλέπουμε
- Και αν μια μέρα σου πω ξαφνικά τέλος?
- Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις, εσύ σε μια μέρα τα αποφασίζεις όλα, μαζεύεις μαζεύεις και μια μέρα κάνεις έκρηξη. Μαρία, είσαι ικανή αύριο το πρωί να μαζεψεις βαλίτσες και να γυρίσεις στο Εδιμβούργο, σου είπα, δικό μου το ρίσκο.
- Νόμιζε πως ήθελα να του στερήσω την ελευθερία του και να τον αλλάξω.
- Αυτά είναι μαλακίες, δική του ανασφάλεια ήταν αυτό.

Με τον Πέτρο εδώ και 5 χρόνια έχουμε ζήσει πολλά, τα περισσότερα άσχημα, όμως οφείλω να παραδεκτώ πως για πρώτη φορά είμαστε τόσο χαλαροί - ήρεμοι - χαμογελαστοί - ειλικρινής μεταξύ μας. Τα βράδια που μένουμε στο ίδιο σπίτι είναι χαρούμενα, με φίλους ή μόνοι μας. Μουσική, ταινίες, κινηματογράφος, οι φίλοι μας, οι δικές μου ασχολιές, οι δικές του.

Τις μέρες που δεν έχω κέφι πηγαίνουμε βόλτα με τη μηχανή στη θάλασσα χωρίς να μιλάμε.
Και είναι τόσο ωραίο να μη χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα...

(Μου είπε πριν πάει για ύπνο: Πάρε όσο καιρό θέλεις και πες μου όταν νιώσεις έτοιμη. Σήμερα μου ζήτησε να τον παντρευτώ και ας ξέρει πως δε πιστεύω στο γάμο...)

Αϊτή

To Everybody Hurts που τραγούδησαν ξανά δεκάδες καλλιτέχνες μετα απο πρόταση του Simon Cowell έχει σπάσει κάθε ρεκόρ. Στο youtube το έχουν δει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα ενώ και σαν single έχει πουλήσει πολλά. Ο συνδυασμός του καταπληκτικού τραγουδιού των REM με τις ανατριχιαστικές εικόνες δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο

Ηelping Haiti - Everybody Hurts

Είναι κάτι τέτοιες εικόνες που σε συγκλονίζουν
είναι κάτι τέτοιες κινήσεις που σε συγκινούν.

Δυο φίλοι είναι εκεί εδώ και 10 μέρες να βοηθήσουν
δε μαθαίνουμε εύκολα νέα τους
όταν όμως μαθαίνουμε μιλούν για εικόνες που σου σκίζουν την ψυχή

Αι σιχτίρ

Είναι στιγμές που μαθαίνεις κάτι και λες ένα δυνατό
Αι σιχτίρ μαλάκα
που πηγάζει από το μικρό και βαθύ μόριο του είναι σου.
Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να παίζει και τη ζωή σου
κανένας δε μπορεί να παίζει με τα συναισθήματά σου
το πως νιώθεις
το ποιός είσαι.

Έμαθα όμως απο πρώτο χέρι τι σημαίνει να το κάνει κάποιος
να σε ποδοπατάει
να σε προδίδει
να σε ισοπεδώνει
να σου υπόσχεται φούσκες
να λέει συνεχώς ψέμματα
και απο δική του και μόνο ανασφάλεια να ρίχνει το φταίξιμο σε εσένα μετά.

Βράζει ο θυμός μέσα μου σήμερα
τρέμουν τα χέρια που γράφουν το post αυτό.

Όχι δε φταίω εγώ για κάποιον που ενω έχει περάσει τα 30 έχει ακόμα τη συναισθηματική ωριμότητα αμοιβάδας και κατά πάσα βεβαιότητα πάντα θα έχει...

Αι σιχτίρ μαλάκα
για το τίποτά σου
για την αναισθησία σου
για την ανωριμότητά σου
για τις ανασφάλειες σου που γέμισες τη ζωή μου.

Έπρεπε να σε είχα πετάξει έξω απο το σπίτι ΜΟΥ απο την πρώτη σου βλακεία
απο το πρώτο σου ψέμα που ήξερα πως είχες πει
απο το πρώτο σου "εμείς" που ήταν μονάχα "εγώ".

Πέθανες για εμένα
πέθανες για τους ανθρώπους που έμαθαν ΟΛΗ την αλήθεια
για το δήθεν σου
για τη μιζέρια σου
για το ψεύτικο της εικόνας σου
και τα πράγματά σου έπρεπε να τα έχω κάψει και όχι να στα γυρίσω πίσω και γύρω απο τις φλόγες να χορέψω το χορό της λύτρωσης.

Και μετά να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για τον παράδεισο που ζω γιατί μαζί σου μόνο την κόλαση γνώρισα.

Θέλω...

Και τελικά πρέπει να έχει πολύ κακία μέσα του κάποιος για να κάνει εις γνώση του κακό στον διπλανό του...

Όσο για εμένα, δε σκοπεύω να απολογηθώ ΠΟΤΕ ξανά για αυτό που είμαι, που η ζωή μου είναι εύκολη για τους άλλους, για τα χρήματα που βγάζω κάθε μήνα, που δουλεύω μόνο 6 ώρες τη μέρα στο δημόσιο, για τον καφέ που πίνω στη Γλυφάδα, για τα άπειρα παπούτσια που αγοράζω, για το δικό μου σπίτι που έχω, για τα ταξίδια που κάνως συνεχώς, που σπαράζω στο κλάμα με χαζοτράγουδα, που βαριέμαι τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, που δεν είχα κάνει camping και δε μου πολυαρέσει κιόλας, που πιστεύω στην κοσμική ισορροπία, που έχω καλή σχέση με την οικογένεια μου, που έχω ανάγκη τους φίλους μου, που είμαι κοινωνική, που έφτασα 34 και αναζητώ μια σχέση ζωής και όχι γυμνασίου, που δεν ζω φοιτητικοκαταστάσεις πια, που θέλω το σπίτι μου τακτοποιημένο, που έχω μια σχετική τάξη στη ζωή μου, που το μυαλό μου ταξιδεύει και σκαρώνει ιστορίες συνεχώς, που αποταμιέυω στο τέλος κάθε μήνα και δε ζω με δανεικά, που είμαι εγώ και αυτό οφείλω να προστατεύσω.

(και καμία σχέση όλα αυτά με τα σημερινά μηνύματα, για να εξηγούμαστε)

Βραδιά Δίεση #4

Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Τάνια Τσανακλίδου

Μια αγάπη μκρή
Νύχτα της φωτιάς
Προβολέας
Πάντα
Μοίρες
Καληνύχτα

απίστευτα θεατρική όπως πάντα
φωνάρα όπως πάντα
είναι απο τις ονειρικές παραστάσεις φέτος
οι φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλη μοναδικοί
η παρουσία του Blaine Reininger καταπληκτική

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να έχω επιτέλους βίντεο από το Γερνάω μαμά σχεδόν 5 χρόνια μετά όμως και αυτό το τραγούδι ακόμα μου σκίζει την ψυχή....

Όπως και να έχει πάντως
must see παράσταση

Απόκριες 2010

Ποτέ δεν ήμουν και πολύ φανατική με τις Απόκριες κάπου βαριόμουν όλο αυτό το μασκάρεμα της μιας βραδιάς ίσως γιατί πάντα πίστευα πως θα έπρεπε να έχουμε μια γιορτή που βγάζουμε τις μάσκες.

Η κολλητή μου κάνει πάρτυ όμως κάθε χρόνο
το περσινό το έχασα
ήμουν Βρετανία να δω τον τότε φίλο μου

Φέτος όμως ήμουν Ελλάδα
φέτος είμαι μόνη μου
φέτος πήγα στο πάρτυ!!!

Ήταν ένα υπέροχο βράδυ

με γέλια, χορό, ποτό, μουσική

και σκέφτομαι πως χωρίς την φιλενάδα μου τίποτα δε θα ήταν τόσο όμορφο στη ζωή μου...

(Κάποιες φορές μου είναι δύσκολο να μη σκέφτομαι τον άνθρωπο που υπήρχε στη ζωή μου, αλλά πιστεύω πως για τον πρώτο χρόνο όλα θα είναι κάπως περίεργα γιατί θα θυμάμαι το πέρσι... Δεν έχει όμως ουσία να θυμάμαι οτι υπάρχει κάποιος που έχει ξεχάσει πως υπάρχω εγώ.  Μόνη μου πηγή δύναμη σε αυτές τις μπερδεμένες  στιγμές η αγάπη που έχω από τους φίλους μου και ειδικά τη Μαρία μου)

Σκέψη

Υπάρχουν κάποιες σχέσεις που είναι περίεργες

Από αυτές που όπου και να πας
με όποιον και να είσαι
όσο καιρό και να κάνεις
ότι και να σου συμβεί
στο τέλος είσαι πάντα με αυτό τον άνθρωπο δίπλα σου

Και αναρωτιέμαι

υπάρχουν καρμικές σχέσεις???

Πέμπτη και Παρασκευή

Ο χειμώνας αυτός ξεκίνησε με όλες τις προδιαγραφές να είναι ίσως ο πιο μοναχικός χειμώνας.
Χωρισμός.
Μόνη μου σε ένα μεγάλο σπίτι.
Ξανά από την αρχή.

Είχα χίλιους διαφορετικούς λόγους να μην είμαι καλά
και μόνο έναν να είμαι.
Βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα
βρίσκω ξανά τον εαυτό μου
κάνω όσα μου αρέσουν
ανακαλύπτω καινούργια πράγματα
ασκώ τις αισθήσεις μου
νιώθω καλά
και είμαι δημιουργική ξανά...

Πέμπτη απόγευμα:

πρώτο μάθημα μεταγλώττισης με την Ήβη Σοφιανού
δασκάλα στα μαθήματα κινηματογράφου το καλοκαίρι του 2007
φοβερός άνθρωπος και απίστευτη πηγή γνώσης και ηρεμίας.

Τα μαθήματα τα ξεκίνησα με τον κολλητό μου τον Πάνο για να δούμε πόσο μπορεί να παίξει κάποιος με τη φωνή του, μας φάνηκε εύκολο και διασκεδαστικό.

Στο τέλος του μαθήματος δυο πράγματα μπορώ να πω:
1. να κοιτάς σε μια οθόνη το κείμενο σου
να κοιτάς σε μια άλλη οθόνη αυτό που δουλεύεις
να ακούς στα ακουστικά τον αυθενικό διάλογο
να θυμάσαι πως δεν είσαι θεατής αλλά συμμετέχεις
να υποδυθείς το ρόλο σου
να μιλήσεις στον σωστό τόνο
και όλα αυτά ταυτόχρονα.....
δεν είναι καθόλου εύκολο
2. είναι όμως απίστευτα διασκεδαστικό όταν όλα αυτά τα κάνεις με οδηγό την Ήβη!!!!

Στο τέλος του μαθήματος ακούσαμε το κομμάτι που δουλέψαμε, μας παραξένεψαν οι φωνές μας, γελάσαμε για το πόσο διαφορετικοί ακουγόμαστε απο τον ήχο που έχουμε στο μυαλό μας και κλείσαμε το δεύτερο μάθημα για την επόμενη Πέμπτη.

Το βράδυ στο Facebook μήνυμα από τη Φοίβη:
"πάμε αύριο Κωνσταντίνο Βήτα;"
Απίστευτη χαρά, ήταν μια συναυλία που δεν ήθελα να χάσω αλλά δεν έβρισκα παρέα...

Παρασκευή βράδυ συνάντηση στο Fuzz Club
και επιτέλους θα άκουγα ζωντανά μια φωνή που με ταξιδεύει.
Είχα φορτίσει την κάμερά μου, είχαμε καλή θέα και τα φώτα έσβησαν.....

Αυτό είναι το μόνο βίντεο που τράβηξα
Κωνσταντίνος Βήτα - Fuzz Club

Τα υπόλοιπα ήταν απλώς ένα μοναδικό ταξίδι μουσικής και λέξεων.....

Μιράντα
Όλο αυτό που ποτέ
Ο δρόμος

Ελπίζω να βλέπεις ΕΤ1

Στο σπίτι προσπαθώντας να βάλω μια τάξη σε μια στοίβα αποδείξεις.

Μήνυμα στο facebook απο τον Στέφανο
"Ελπίζω να βλέπεις ΕΤ1"

Αλλάζω γρήγορα κανάλι

Εδιμβούργο και Ιαν Ράνκιν
η αγαπημένη μου πόλη
ο αγαπημένος μου συγγραφέας

Τον γνώρισα το Νοέμβριο που μας πέρασε σε μια παρουσίαση βιβλίο του στο Public, στο κέντρο της Αθήνας.
Απλός, προσιτός, πανέξυπνος.

Επόμενη συνάντηση στο Oxford Bar στο κέντρο του Εδιμβούργου
μου είπε στη σύντομη συνομιλία μας

22 Απριλίου με 2 Μάη λοιπόν
ραντεβού στο Εδιμβούργο...

Στο Στέφανο
για όλα του τα γράμματα που διάβαζα σε γωνιές του Εδιμβούργου
Καληνύχτα

Στάθης Δρογώσης

Καλοκαίρι 1997

έρχομαι απο Εδιμβούργο για καλοκαιρινές διακοπές και δυο φίλες έχουν ήδη κανονίσει τις διακοπές μας.

Φολέγανδρος...

Το δεύτερο βράδυ άκουσα απο κάπου μακριά να έρχεται ο ρυθμός απο το Ρίτα Ριτάκι...
Τα αυτιά σου κάνουν πουλάκια, λένε τα κορίτσια
Αλλά ήμουν σίγουρη!!!

Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισα το Στάθη Δρογώση.
Στο Πατητήρι.
Από τότε και μέχρι να γυρίσω μόνιμα Ελάδα πήγαινα να τον δω όταν ερχόμουν διακοπές.
Μετά, τουλάχιστον δυο τρείς φορές τη σεζόν.
Μιλάμε συχνά και απο facebook για να μαθαίνουμε τα νέα μας.
Συναντιόμαστε σε εμφανίσεις και συναυλίες.
Σε κοινούς φίλους που αγαπάμε τη μουσική τους.
Παρουσιάσεις δίσκων.
Καλοκαιρινά πάρτυ του Δίεση.

Σήμερα ο Στάθης κάνει την πρώτη του εκπομπή στον MindRadio.
1-3 τα βράδυα μου έχουν μυρωδιές απο Φολέγανδρο, ήχους απο αγαπημένη μουσική και άνθρωπο που συμπαθώ πολύ!

Σας το προτείνω!!!

(και κάπου έχω και το demo που μετά απο λίγους μήνες έγινε ή πρώτη δουλειά απο τα Φώτα που σβήνουν, να το βρώ... Εκείνο το καλοκαίρι έγινε και η γνωριμία με τον Μανώλη Φάμελο.
Φολέγρανδρος - Φώτα που σβήνουν - Ποδηλάτες, ίσως απο τις πιο μουσικές μου διακοπές)

Έτσι...

Γιατί κάτι σου ξυπνάει μνήμες από το πουθενά και θυμώνεις....

Archive

There's a space kept in hell with your name on the seat
So fuck you anyway....

Ασκήσεις ηρεμίας

Ζω σε ένα σπίτι εργοτάξιο.

Εγώ τη μπανιέρα ήθελα να αλλάξω και να κάνω χτιστή ντουζιέρα, που να ήξερα σε τι μπελάδες θα έμπλεκα... Και δεν ήξερα, δε ρώτησα κιόλας...

Το σπίτι από την Πέμπτη είναι μέσα στην απόλυτη σκόνη, το πάτωμα έχει μια επικάλυψη που κριτσανίζει όταν περπατάς, τα έπιπλα έχουν αλλάξει χρώμα και το καλύτερο από όλα....

Αχ, το καλύτερο από όλα είναι που μαζεύω το σακίδιό μου και πηγαίνω στον κολλητό μου να κάνω μπάνιο!!!!

Αύριο έρχονται και τα καινούργια έπιπλα για το σαλόνι, να δω που θα μπούν και αυτά....

Σας το λέω, αν δε τελειώσουν οι εργασίες κατεδάφισεις - αναστήλωσης σήμερα
θα μας πουν οι ειδήσεις
θα ακούσει τις φωνές μου όλη η Αθήνα και τα περίχωρα
θα τον πάθω τον κλονισμό

να να να το νιώθω
στραβώνει το στόμα σιγά σιγά....

Μήπως ξέρει κανείς κανα καλό δικηγόρο;
Με βλέπω να τον χρειάζομαι!!!