Η σημασία του τυχαίου και του απρόσμενου

Εχθές το βράδυ βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος... Εκείνος να γιορτάζει τα γενέθλειά του και εγώ με παρέα. Φυσικά και δε μιλήσαμε. Μόνο κατηγορίες έχουμε να απαγγείλουμε ο ένας στον άλλο.
Και έκανα προσπάθεια να μη τον βρίσω, να μην αρχίσω να φωνάζω το κάθε του ψέμα, να μη του πω πόσο πολύ και βαθιά με σημάδεψε.
Ίσως και εκείνος το ίδιο να ένιωσε.
Χάθηκαν όλα απο όσα χτίσαμε ή μήπως τα φαντάστηκα όλα?
Και τα βλέμματα της δικής του παρέας δεν είχαν καν διακριτικότητα... Μέχρι και ο barman με ρώτησε αν συμβαίνει κάτι...

Είμαι σίγουρη πως η κολλητή του θα του είπε πως είμαι με τον Πέτρο ξανά.
Όταν γύρισε Ελλάδα βρεθήκαμε για ένα καφέ, αρχίσαμε να μιλάμε.
Δυο μέρες το μόνο που κάναμε ήταν να μιλάμε.
Για τους μήνες του στο Αμπου Ντάμπι, για τους δικούς μου στην Αθήνα.
Κυρίως όμως μιλήσαμε για τον Βαγγέλη...

Είδαμε και την ταινία που έχω φτιάξει με έμπνευση τη σχέση μου μαζί του.
Και τότε με ρώτησε:
- Υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες?
- Δε ξέρω
- Αν σου ζητήσω μια ακόμα?
- Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάτι όρθιο απο τον Βαγγέλη για να σου δώσω
- Αν δεν ήμουν εγώ, θα υπήρχε ο Βαγγέλης?
- Μάλλον όχι, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ, σημασία έχει πως υπήρξε.
- Δε σου ζητάω κάτι. Μόνο μια μέρα κάθε μέρα και βλέπουμε
- Και αν μια μέρα σου πω ξαφνικά τέλος?
- Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις, εσύ σε μια μέρα τα αποφασίζεις όλα, μαζεύεις μαζεύεις και μια μέρα κάνεις έκρηξη. Μαρία, είσαι ικανή αύριο το πρωί να μαζεψεις βαλίτσες και να γυρίσεις στο Εδιμβούργο, σου είπα, δικό μου το ρίσκο.
- Νόμιζε πως ήθελα να του στερήσω την ελευθερία του και να τον αλλάξω.
- Αυτά είναι μαλακίες, δική του ανασφάλεια ήταν αυτό.

Με τον Πέτρο εδώ και 5 χρόνια έχουμε ζήσει πολλά, τα περισσότερα άσχημα, όμως οφείλω να παραδεκτώ πως για πρώτη φορά είμαστε τόσο χαλαροί - ήρεμοι - χαμογελαστοί - ειλικρινής μεταξύ μας. Τα βράδια που μένουμε στο ίδιο σπίτι είναι χαρούμενα, με φίλους ή μόνοι μας. Μουσική, ταινίες, κινηματογράφος, οι φίλοι μας, οι δικές μου ασχολιές, οι δικές του.

Τις μέρες που δεν έχω κέφι πηγαίνουμε βόλτα με τη μηχανή στη θάλασσα χωρίς να μιλάμε.
Και είναι τόσο ωραίο να μη χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα...

(Μου είπε πριν πάει για ύπνο: Πάρε όσο καιρό θέλεις και πες μου όταν νιώσεις έτοιμη. Σήμερα μου ζήτησε να τον παντρευτώ και ας ξέρει πως δε πιστεύω στο γάμο...)