Αι σιχτίρ

Είναι στιγμές που μαθαίνεις κάτι και λες ένα δυνατό
Αι σιχτίρ μαλάκα
που πηγάζει από το μικρό και βαθύ μόριο του είναι σου.
Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να παίζει και τη ζωή σου
κανένας δε μπορεί να παίζει με τα συναισθήματά σου
το πως νιώθεις
το ποιός είσαι.

Έμαθα όμως απο πρώτο χέρι τι σημαίνει να το κάνει κάποιος
να σε ποδοπατάει
να σε προδίδει
να σε ισοπεδώνει
να σου υπόσχεται φούσκες
να λέει συνεχώς ψέμματα
και απο δική του και μόνο ανασφάλεια να ρίχνει το φταίξιμο σε εσένα μετά.

Βράζει ο θυμός μέσα μου σήμερα
τρέμουν τα χέρια που γράφουν το post αυτό.

Όχι δε φταίω εγώ για κάποιον που ενω έχει περάσει τα 30 έχει ακόμα τη συναισθηματική ωριμότητα αμοιβάδας και κατά πάσα βεβαιότητα πάντα θα έχει...

Αι σιχτίρ μαλάκα
για το τίποτά σου
για την αναισθησία σου
για την ανωριμότητά σου
για τις ανασφάλειες σου που γέμισες τη ζωή μου.

Έπρεπε να σε είχα πετάξει έξω απο το σπίτι ΜΟΥ απο την πρώτη σου βλακεία
απο το πρώτο σου ψέμα που ήξερα πως είχες πει
απο το πρώτο σου "εμείς" που ήταν μονάχα "εγώ".

Πέθανες για εμένα
πέθανες για τους ανθρώπους που έμαθαν ΟΛΗ την αλήθεια
για το δήθεν σου
για τη μιζέρια σου
για το ψεύτικο της εικόνας σου
και τα πράγματά σου έπρεπε να τα έχω κάψει και όχι να στα γυρίσω πίσω και γύρω απο τις φλόγες να χορέψω το χορό της λύτρωσης.

Και μετά να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για τον παράδεισο που ζω γιατί μαζί σου μόνο την κόλαση γνώρισα.

Θέλω...

Και τελικά πρέπει να έχει πολύ κακία μέσα του κάποιος για να κάνει εις γνώση του κακό στον διπλανό του...

Όσο για εμένα, δε σκοπεύω να απολογηθώ ΠΟΤΕ ξανά για αυτό που είμαι, που η ζωή μου είναι εύκολη για τους άλλους, για τα χρήματα που βγάζω κάθε μήνα, που δουλεύω μόνο 6 ώρες τη μέρα στο δημόσιο, για τον καφέ που πίνω στη Γλυφάδα, για τα άπειρα παπούτσια που αγοράζω, για το δικό μου σπίτι που έχω, για τα ταξίδια που κάνως συνεχώς, που σπαράζω στο κλάμα με χαζοτράγουδα, που βαριέμαι τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, που δεν είχα κάνει camping και δε μου πολυαρέσει κιόλας, που πιστεύω στην κοσμική ισορροπία, που έχω καλή σχέση με την οικογένεια μου, που έχω ανάγκη τους φίλους μου, που είμαι κοινωνική, που έφτασα 34 και αναζητώ μια σχέση ζωής και όχι γυμνασίου, που δεν ζω φοιτητικοκαταστάσεις πια, που θέλω το σπίτι μου τακτοποιημένο, που έχω μια σχετική τάξη στη ζωή μου, που το μυαλό μου ταξιδεύει και σκαρώνει ιστορίες συνεχώς, που αποταμιέυω στο τέλος κάθε μήνα και δε ζω με δανεικά, που είμαι εγώ και αυτό οφείλω να προστατεύσω.

(και καμία σχέση όλα αυτά με τα σημερινά μηνύματα, για να εξηγούμαστε)