ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».

Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά.

Video από την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" 

Επέτειος? Επέτειος...

Πριν απο ένα χρόνο ακριβώς ξεκίνησα να πάω σε ταξίδι που δεν ήθελα να κάνω

σε ένα γάμο που δε με ενδιέφερε να παραβρεθώ

με ανθρώπους που δεν ήθελα να γνωρίσω

σε μια πόλη που δε μου άρεσε ποτέ

με έναν άνθρωπο που μόνο τη σύγχυσή του είχε να μου προσφέρει...

Πριν απο ένα χρόνο ακριβώς

κάπου στη Θεσσαλία έβρεχε

όπως βρέχει και σήμερα στην Αθήνα.

Πριν απο ένα χρόνο

καθόσουν απέναντί μου και με κοιτούσες

κάποτε με απορία

κάποτε προστατευτικά

άλλοτε περιεργαστικά...

Στο τραπέζι του γάμου κάθησες δίπλα μου

έσκυψες και μου είπες:

Είσαι καλά?

Σου είπα:

Πάρε με να φύγουμε, δεν αντέχω άλλο.

Έσκυψες, γέμισες το ποτήρι μου κρασί και μου ψιθύρισες:

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το θέλω αλλά ξέρουμε και οι δύο πως δε γίνεται. Έλα, χαμογέλασε λίγο σε παρακαλώ...

Ξαναμιλήσαμε μετά απο 4 μήνες

και απο τότε μιλάμε κάθε μέρα.

Κάθε φορά που έρχομαι Λάρισα κάνουμε ατελείωτες βόλτες

τρώμε σε μικρά κουτουκάκια

και πίνουμε κρασί.

Κάθε φορά που έρχεσαι Αθήνα

κάνουμε βόλτες στο Μοναστηράκι

και τρώμε γλυκά σοκολάτα στην Παλιά Αγορά...

Το απόγευμα μου τηλεφώνησες να γιορτάσουμε τον πρώτο χρόνο γνωριμίας μας

να μιλήσουμε για το Σ-Κ που πέρασε

και να πούμε τα δικά μας.

Για πρώτη φορά μου είπες πως με είχες δει να κλαίω στην παραλία εκείνο το βράδυ

και πως ακόμα βρίζεις τον εαυτό σου που δε με πήρες να φύγουμε.

Πριν απο ένα χρόνο που έκανα ένα ταξίδι που δεν ήθελα να κάνω

σε ένα γάμο που δε με ενδιέφερε να παραβρεθώ

με ανθρώπους που δεν ήθελα να γνωρίσω

σε μια πόλη που δε μου άρεσε ποτέ

με έναν άνθρωπο που μόνο τη σύγχυσή του είχε να μου προσφέρει

γνώρισα έναν απο τους καλύτερους φίλους που έχω σήμερα...

(Ήχο ανάρτησης: Painted on my heart - The Cult το αγαπημένο σου τραγούδι)

Rooms to let

Εχθές έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης Rooms to let στην TAF.

 

Μια διαφορετική άποψη για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια των καλοκαιρινών μας διακοπων. Σίγουρα όλοι έχουμε απο λίγες εως πολλές ιστορίες φρίκης και γέλιου να διηγηθούμε, εδώ όμως τα πράγματα παρουσιάζονται απο την πιο καλλιτεχνική τους μεριά...

 

Τα ενοικιαζόμενα δωμάτια ανά την επικράτεια φτιαγμένα γρήγορα και στο πόδι ακολούθησαν ασθμαίνοντας το κύμα των τουριστών, Ελλήνων και ξένων, αποτελώντας χωρίς να το θέλουν, λόγω της προχειρότητας και της επινοητικότητάς τους, μνημεία νεοελληνικής λαϊκής τέχνης. Τσιμεντόλιθοι και πλάκες αμιαντοτσιμέντου πρόχειρα σοβαντισμένοι με τσίγκινες οροφές, παράθυρα και πόρτες από την κοντινή κατεδάφιση ή το ερειπωμένο και ακατοίκητο κτίσμα πιο πάνω, ένας σομιές κάτω από το στρώμα της γιαγιάς και νά’ το το κατάλυμα. Στη θέση του εν λόγω καταλύματος 45 – 50 χρόνια μετά στέκεται σήμερα αγέρωχο το σύγχρονο παράπηγμα – πιο αυθαίρετο παρά ποτέ, ένα άσπρο τσιμεντένιο κουτί κολλημένο σε εκατοντάδες άλλα ίδια ή παρόμοια με τα απαραίτητα κλιματιστικά, το πάρκινγκ μπροστά και τις πλαστικές καρέκλες του γύφτου. Ο ήχος της φύσης δίνει τη θέση του σταδιακά σε εξατμίσεις μοτοσυκλετών, νεοελληνικών ασμάτων και beach parties πρόσκαιρης αισθητικής. Με το πέρας του καλοκαιριού τα σύγχρονα αυτά μνημεία παραμένουν βουβά, θλιβερά μνημεία κάποιας βιβλικής καταστροφής περιμένοντας σαν φοίνικες να ξαναζωντανέψουν από τις στάχτες τους το επόμενο καλοκαίρι, περισσότερα και χειρότερα από ποτέ. Δεκαεφτά καλλιτέχνες μετατρέπουν τα έντεκα δωμάτια της αυλής του TAF σε ισάριθμες εγκαταστάσεις που μεταφέρουν τον επισκέπτη στο πρόσφατο παρελθόν της ελληνικής τουριστικής αυτοσχέδιας και πολλές φορές αυθαίρετης «βιοτεχνίας». Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το κλιματιστικό μου.

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Ήχος ανάρτησης: Summertime - Janis Joplin )

Would we? Could we?

Είναι φορές που σκέφτεσαι αν σου δινόταν η ευκαιρία
τι θα άλλαζες;
Θα άλλαζες κάτι;
Θα έκανες τα ίδια;

Φυσικά ποτέ δε ξέρεις
και όλα υποθετικά είναι
σου δίνει λίγη ηρεμία αν πεις
"τα ίδια θα έκανα"
σε αναστατώνει αν σκεφτείς
"θα άλλαζα πολλά"

Η απάντηση για τον καθένα απο εμάς είναι και διαφορετική
και μόνο αν είμαστε πραγματικοί με τον εαυτό μας
ξέρουμε την αλήθεια
ότι και αν λέμε σε άλλους....

Άραγε, πόσοι από εμάς λέμε την αλήθεια στον εαυτό μας???

Mmm. Mmm.
Memories, light the corners of my mind
Misty watercolor memories of the way we were.
Scattered pictures of the smiles we left behind
smiles we give to one another
for the way we were.
Can it be that it was all so simple then
or has time rewritten every line?
If we had the chance to do it all again
tell me would we? Could we?
Memories, may be beautiful and yet
what's too painful to remember
we simply choose to forget
So it's the laughter we will remember
whenever we remember
the way we were.

(Ήχος ανάρτησης: The way we were - Barbra Streisand )

Σταλίτσα γέλιο...

Ψάχνει μέρες να βρεί τρόπο να πει όσα έγιναν.

Να τους δώσει τη σημασία που τους πρέπει

να μη το κάνει πολύ ανάλαφρο

αλλά ούτε και υστερικά λυπητερό.

Πάντα πρόσεχε σε θέματα τέτοια

την έχει "πατήσει" μια φορά στα 24

δεν ήθελε να το περάσει ξανά.

Μια απροσεξία είναι όλα

μια στιγμή αμυαλοσύνης (υπάρχει άραγε αυτή η λέξη;)

Και να ξανά το ίδιο

μόνο που τώρα ήταν διαφορετικά.

Με έναν άνθρωπο που την αγαπούσε και το είχε αποδείξει 

την πρόσεχε

ήθελε και να την ακολουθήσει όπου πάει.

7, 8, 9, 10 μέρες

και οι δυο κόκκινες γραμμούλες εμφανίστηκαν

δεν ήξερε πως να αντιδράσει

έτρεξε στο νοσοκομείο για επαλήθευση

τι καλά να έχει φίλους μικροβιολόγους σε εφημερία.

Ήταν.

Ήταν!!!

Την επόμενη η πρώτη επίσκεψη στο γιατρό.

Το θέλεις;

Το θέλω!

(πάντα ήθελε, απλώς όχι ακόμα
με κάποιον άλλο είχε ονειρευτεί να κάνει παιδιά
μα είχαν χωρίσει)
Εκείνος δίπλα της σε όλα.

Συνεχώς.

Το τσιγάρο κομμένο μαχαίρι

σωστή διατροφή

ύπνος

Δεν είναι αρρώστια

εγκυμοσύνη είναι

να χαμογελάς!!!!

Δε το είπαν σε κανένα

ήθελαν χρόνο να το ζήσουν οι δυο τους πρώτα.

Έκαναν σχέδια

ήθελαν να περάσουν οι μέρες και να το πουν στους δικούς τους.

Τα δικά της σγουρά μαλλιά

τα δικά του μεγάλα καστανά μάτια

τη δική της αγκαλιά
το δικό του μεγαλειό ψυχής.

Στη δουλειά ούτε κουβέντα

έκανε τα πάντα όπως πριν.

Μετακόμισαν κοντά στη θάλασσα για το καλοκαίρι, να μπορούν να έχουν καθαρό αέρα και ηρεμία.

Σταμάτησαν οι βόλτες με τη μηχανή, 

μόνο με αυτοκίνητο επέμενε εκείνος.

Ένα πρωί ξύπνησε ουρλιάζοντας 

ηρέμησε καρδούλα μου ένα κακό όνειρο ήταν

κάτι κακό θα συμβεί, στο λέω...

Δυο μέρες μετά απέβαλε.

Τώρα τον κοιτάζει και θυμώνει

το ξέρει πως δε φταίει εκείνος

μια φυσιολογική ανωμαλία είπε ο γιατρός, είστε νέοι ακόμα και υπάρχει καιρός.

Θυμάται ένα πρωί που ξύπνησε στο Sunderland χαρούμενη γιατί είχε δει τη μαμά της χαρούμενη σε όνειρο. Ανέμελες εποχές.

Τώρα όλα μοιάζουν πολύ grown up.

Τώρα όλα μοιάζουν διαφορετικά.

Τώρα αγγίζει την κοιλιά της και είναι άδεια.

Τώρα θέλει χρόνο να γίνει πάλι εκείνη παιδί.

Να τρέξει στη βροχή που τόσο αγαπά.

Να πιεί όλα τα ποτά που υπάρχουν στο bar.
Να χορέψει ξέφρενα.

Να μη σκέφτεται.

Να αγαπήσει ξανά.

Σκέφτεται τον άνθρωπο που κάποτε την πλήγωσε 

περιέργο αλλά θέλει να του τα πει όλα αυτά

εκείνος ήταν κάποτε φίλος της και τη συμβούλευε 

της λείπει αυτό.

Στο αυτοκίνητο βρήκε κάτι cd από τις διακοπές τους στην Κρήτη

κολλημένα ακούει το τραγούδι αυτό...

Όλα χαμένα τα νιώθει

χαμένος χρόνος

χαμένες ζωές

χαμένα συναισθήματα.
Κάποτε της είπαν πως είναι δυνατή και εκείνη ακόμα και σήμερα μέσα της φωνάζει: Κάνετε λάθος, όλοι κάνετε λάθος

Και δυστυχώς δε ξέρει και να σφυρίζει...

(Ήχος ανάρτησης: Σαν τραγουδάκι - Μίλτος Πασχαλίδης )

Να μην νικήσει η αναποδιά

Για αυτούς που το να φύγουν είναι πάντα πιο εύκολο....

Θέλει γερά κότσια να μείνεις να παλέψεις
δεν είναι για όλους....

Μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και αν κουραστείς μη φύγεις
και αν φύγεις για παντοτινά
τα μάτια σου ας δω ξανά

Μα αν κλαίνε μην τ' ανοίγεις
μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και αν κουραστείς μην φύγεις

Μοίρα κακή εφιαλτική
στο λογισμό σου αν φτάσει
Να κάνεις πέτρα την καρδιά
να μην νικήσει η αναποδιά

Μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και η μπόρα θα περάσει
και η μπόρα θα περάσει

Εικόνα απο graffiti στο Μεταξουργείο
(Ήχος ανάρτησης: Μην κουραστείς να με αγαπάς - Λάκης Παππάς)

Στου Ιούνη τις 9...

Αλλαγή χρόνου με τη Μαρία στο σπίτι
τη φιλοξενώ εδώ και μέρες που ήρθε απο Αγγλία
ραδιοφωνικές ευχές απο τον αγαπημένο μου παραγωγό
κρασί
τηλέφωνα
διαδικτυακά μηνύματα.

Φαγητό με τους δυο κολλητούς μου
Χάρης και Πάνος
Κρασοπουλιό του Κόκκορα το αγαπημένο μου μέρος

και φυσικά ανατολίτικα γλυκά στα Σερμπέτια
η πιο γλυκιά αμαρτία της ζωής μου

Συναυλία Σωκράτη Μάλαμα το βράδυ
παρέα
φίλοι
χαμόγελα
κεράσματα
δώρα

Με τη Μαρία
τη Σοφία
το Σπύρο
τη Μαρίνα
τον Παναγιώτη και φεύγοντας
το Βασίλη και την Αναστασία

Απορία: αν ξέρει κάποιος ας μου πει πως και γιατί η Δήμητρα Ματσούκα βρέθηκε να τραγουδάει με το Σωκράτη Μάλαμα, ας πει και σε εμένα....

Μεταμεσονύχτιο φαγητό στη Λαδόκολλα στη Δάφνη

με τη Μαρία και τον Παναγιώτη

και ύπνος κάπου τα χαράματα.

34 και κάτι ώρες...

δε μου φαίνονται λένε
δε τα νιώθω λέω
συναισθηματικά ακόμα παιδί
η ταυτότητά μου επιμένει

(Ήχος ανάρτησης: Σωκράτης Μάλαμας-Τα ξωτικά )

Σ' άλλα ταξίδια μακρινά

Σήμερα και αύριο στήνουμε την έκθεση από τα μαθήματα φωτογραφίας που έκανα φέτος στον ΠΟΦΠΑ.

Για όποιον ενδιαφέρετε
07 - 13 Ιουνίου στο Παλιό Πανεπιστήμιο
Θόλου 5, Πλάκα
Ώρες λειτουργίας 18:00 - 22:00
(εκτός ημέρας εγκαινίων 07-06 όπου και είναι 20:00 - 23:00)
Είσοδος ελεύθερη

Αυτή είναι η δική μου φωτογραφία

Και αυτό το τραγούδι είναι συνεχώς στο κεφάλι μου...

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ

Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά

Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει

Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

(Ήχος ανάρτησης: Έλα πάρε με - Γιάννης Χαρούλης)

Yearning for more than a blue day

Οι μέρες που πέρασαν ήταν τόσο γεμάτες

άνθρωποι

γεγονότα

συναισθήματα.

Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή...

Επίσκεψη στην έκθεση Ecolife στο Γκάζι

Διάλεξη της Εύης Σύρου για τη συναισθηματική νοημοσύνη

και όσα δεν είχα σκεφτεί και καταλάβει πως είναι κομμάτια της έκφρασής μου.

Γνωριμία με ανθρώπους και συζητήσεις.

Μια μικρή χρωματιστή σβούρα στα χέρια μου από το περίπτερο του Αεικίνητον

χειροποίητη, χαρούμενη και τόσο γνώριμη από τα παιδικά μου χρόνια.

Από την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" άρχισα να γνωρίζω κόσμο και να ασχολούμαι με το θέμα της Γάζας.

Ξέραμε πως τα πλοία αντθρωπιστικής βοήθειας έφυγαν.

Τα γεγονότα όμως μας αιφνιδίασαν όλους

όχι τόσο για τον αποκλεισμό όσο για τη βαρβαρότητά τους.

Ώρες αγωνίας για τους ανθρώπους εκεί

το άγνωστο για εμάς

η βοήθεια που θέλεις να προσφέρεις, όσο μπορείς και όπου

το δύσκολο για εκείνους που το ζούσαν.

Και εγώ είχα χρόνια να πιστέψω και να παθιαστώ με ένα σκοπό τόσο πολύ.

Τραύματα απο την πορεία της Δευτέρας στην Ισραηλινή Πρεσβεία

ράμματα στο δεξί πόδι

εγκαύματα και στα δυο πόδια

σημάδια

πληγές

ευτυχώς από αυτές που ο χρόνος επουλώνει

ελάχιστος ύπνος.

Θυμήθηκα πριν από 2 χρόνια στις πορείες για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο τότε φίλος μου φώναζε να προσέχω, να μένω μακριά από φασαρίες, να μη χτυπήσω ή μπλέξω, να του τηλεφωνήσω με το που θα γύριζα σπίτι.

Το μόνο που σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν στο νοσοκομείο ήταν η φωνή του.  Ίσως και χαζό, αλλά αν και δε μιλάμε πια, αργά το βράδυ στο σπίτι η φωνή του ήταν ακόμα στο κεφάλι μου. Του έστειλα ένα e-mail λέγοντας αυτό ακριβώς...

Μέσα σε όλα αυτά και παράλληλα, βρήκα τον εαυτό μου σε μια δύσκολη συναισθηματικά θέση.

Ο Στέλιος, αγαπημένος μου ξάδελφος, έχει διαγνωστεί εδώ και 6 χρόνια με μανιοκατάθλιψη. Η μητέρα του έχει φύγει από τη ζωή το 2004 και το 2009 έχασε και τον μπαμπά του. Μια αδελφή έχει μείνει και με εκείνη δεν έχει καθόλου καλή σχέση.

Δυστυχώς όμως σταμάτησε τα φάρμακά του για ακόμα μια φορά. Μόνο που τώρα έπεσε ακόμα πιο βαθιά στο "πηγάδι" του μυαλού του.

Μας μίλησε για το τέλος. Ένα τέλος που είχε αποφασίσει στο μυαλό του. Έκοψε κάθε επικοινωνία με όλους μας. Ακόμα και με τον μπαμπά μου και ας του έχει αδυναμία. Μέρα με τη μέρα εξαφανιζόταν ακόμα πιο πολύ. Αρνιόταν κάθε βοήθεια και η γιατρός του μας μιλούσε για καταστάσεις "υψηλής επικινδυνότητας". Μόνη λύση ο αναγκαστικός εγκλεισμός...

Τύψεις. Αμφισβήτηση. Ερωτηματικά. Και ανησυχία να μείνει ο πατέρας μου έξω από όλα αυτά για να μην επιβαρυνθεί η υγεία του.

Την Τρίτη βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα να δίνω κατάθεση και μετά στην Εισαγγελία για την εισαγγελική παραγγελία. Με την ξαδέλφη μου μαζί και εγώ να νιώθω πως είμαστε πάλι παιδιά και τρέχαμε στη θάλασσα. Πέμπτη πρωί και η αστυνομία τον πήρε από το σπίτι. Ένα σπίτι που κανείς δεν είχε πάει απο το καλοκαίρι, γεμάτο κουτιά απο φαγητό, πεταμένα ρούχα παντού, στοίβες απο εφημερίδες. Χειροπέδες. Φωνές. Κλάμματα. Βρισιές και τα χείλη του να σχηματίζουν ένα γιατί.

Πώς να εξηγήσεις πως όλα αυτά γίνονται απο αγάπη?

Πώς να καταλάβει πως το μόνο που θέλουμε είναι να του δώσουμε μια ευκαιρία για υγειή ζωή?

Κάναμε το σωστό?

Θα τα καταφέρει?

Υπάρχουν ελπίδες?

Μου φώναξε: "Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ". Μόνο που αν είναι να είναι εκείνος καλά, το να μη με ξαναδεί ποτέ είναι ένα τίμημα που δέχομαι να πληρώσω. Νομίζω...

Γύρισα σπίτι το βράδυ και νιώθω άδεια.

Πρώτη μέρα που έχω λίγο χρόνο να βάλω ένα ποτήρι κρασί και να μείνω λίγο με τον εαυτό μου.

Να μη κοιτάξω κανένα site για ειδήσεις, καμία εφημερίδα από το εξωτερικό, κανένα ειδησιογραφικό πρακτορείο, να δω τα προσωπικά μου e-mail μετά απο μέρες.

Φυσικά δεν υπάρχει απάντηση από τον πρώην φίλο μου. Τι να μου πεί άλλωστε... Εκείνος με κατηγορεί για τόσα πράγματα και εγώ του απέδωσα ευθύνες με τον πιο σκληρό τρόπο. Η προδοσία για τον καθένας απο εμάς είναι προσωπική υπόθεση και η συγχώρεση έχει δικό της χρονοδιάγραμμα. Απλώς εγώ πήρα ένα μάθημα σκληρής πραγματικότητας που με έβαλε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τα πάντα μέσα μου.

Μόνο να κοιμηθώ θέλω τώρα, να ξεκουραστώ, να ονειρευτώ κάτι όμορφο και αύριο να βγάλω τα ράμματα και ίσως να μπορέσω να κάνω και μια βόλτα στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο.

Για όλα τα άλλα, θα δείξει ο χρόνος τη δύναμη που έχει ο καθένας μας...

(Ήχος ανάρτησης Man is the baby - Antony & the Johnsons)

Δήλωση - καταγγελία

Το γράμμα - καταγγελία απο τους Έλληνες φυλακισμένους στις φυλακές Beersheba μπορείτε να το βρείτε και στη σελίδα http://digitalship.shiptogaza.gr/ καθώς και όλες τις εξελίξεις για την υπόθεση.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας, την Πέμπτη 3 Ιουνίου,στις 7 μ.μ., στα Προπύλαια, και πορεία προς τη Βουλή και το Υπουργείο Εξωτερικών για τα γεγονότα.