Yearning for more than a blue day

Οι μέρες που πέρασαν ήταν τόσο γεμάτες

άνθρωποι

γεγονότα

συναισθήματα.

Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή...

Επίσκεψη στην έκθεση Ecolife στο Γκάζι

Διάλεξη της Εύης Σύρου για τη συναισθηματική νοημοσύνη

και όσα δεν είχα σκεφτεί και καταλάβει πως είναι κομμάτια της έκφρασής μου.

Γνωριμία με ανθρώπους και συζητήσεις.

Μια μικρή χρωματιστή σβούρα στα χέρια μου από το περίπτερο του Αεικίνητον

χειροποίητη, χαρούμενη και τόσο γνώριμη από τα παιδικά μου χρόνια.

Από την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" άρχισα να γνωρίζω κόσμο και να ασχολούμαι με το θέμα της Γάζας.

Ξέραμε πως τα πλοία αντθρωπιστικής βοήθειας έφυγαν.

Τα γεγονότα όμως μας αιφνιδίασαν όλους

όχι τόσο για τον αποκλεισμό όσο για τη βαρβαρότητά τους.

Ώρες αγωνίας για τους ανθρώπους εκεί

το άγνωστο για εμάς

η βοήθεια που θέλεις να προσφέρεις, όσο μπορείς και όπου

το δύσκολο για εκείνους που το ζούσαν.

Και εγώ είχα χρόνια να πιστέψω και να παθιαστώ με ένα σκοπό τόσο πολύ.

Τραύματα απο την πορεία της Δευτέρας στην Ισραηλινή Πρεσβεία

ράμματα στο δεξί πόδι

εγκαύματα και στα δυο πόδια

σημάδια

πληγές

ευτυχώς από αυτές που ο χρόνος επουλώνει

ελάχιστος ύπνος.

Θυμήθηκα πριν από 2 χρόνια στις πορείες για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο τότε φίλος μου φώναζε να προσέχω, να μένω μακριά από φασαρίες, να μη χτυπήσω ή μπλέξω, να του τηλεφωνήσω με το που θα γύριζα σπίτι.

Το μόνο που σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν στο νοσοκομείο ήταν η φωνή του.  Ίσως και χαζό, αλλά αν και δε μιλάμε πια, αργά το βράδυ στο σπίτι η φωνή του ήταν ακόμα στο κεφάλι μου. Του έστειλα ένα e-mail λέγοντας αυτό ακριβώς...

Μέσα σε όλα αυτά και παράλληλα, βρήκα τον εαυτό μου σε μια δύσκολη συναισθηματικά θέση.

Ο Στέλιος, αγαπημένος μου ξάδελφος, έχει διαγνωστεί εδώ και 6 χρόνια με μανιοκατάθλιψη. Η μητέρα του έχει φύγει από τη ζωή το 2004 και το 2009 έχασε και τον μπαμπά του. Μια αδελφή έχει μείνει και με εκείνη δεν έχει καθόλου καλή σχέση.

Δυστυχώς όμως σταμάτησε τα φάρμακά του για ακόμα μια φορά. Μόνο που τώρα έπεσε ακόμα πιο βαθιά στο "πηγάδι" του μυαλού του.

Μας μίλησε για το τέλος. Ένα τέλος που είχε αποφασίσει στο μυαλό του. Έκοψε κάθε επικοινωνία με όλους μας. Ακόμα και με τον μπαμπά μου και ας του έχει αδυναμία. Μέρα με τη μέρα εξαφανιζόταν ακόμα πιο πολύ. Αρνιόταν κάθε βοήθεια και η γιατρός του μας μιλούσε για καταστάσεις "υψηλής επικινδυνότητας". Μόνη λύση ο αναγκαστικός εγκλεισμός...

Τύψεις. Αμφισβήτηση. Ερωτηματικά. Και ανησυχία να μείνει ο πατέρας μου έξω από όλα αυτά για να μην επιβαρυνθεί η υγεία του.

Την Τρίτη βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα να δίνω κατάθεση και μετά στην Εισαγγελία για την εισαγγελική παραγγελία. Με την ξαδέλφη μου μαζί και εγώ να νιώθω πως είμαστε πάλι παιδιά και τρέχαμε στη θάλασσα. Πέμπτη πρωί και η αστυνομία τον πήρε από το σπίτι. Ένα σπίτι που κανείς δεν είχε πάει απο το καλοκαίρι, γεμάτο κουτιά απο φαγητό, πεταμένα ρούχα παντού, στοίβες απο εφημερίδες. Χειροπέδες. Φωνές. Κλάμματα. Βρισιές και τα χείλη του να σχηματίζουν ένα γιατί.

Πώς να εξηγήσεις πως όλα αυτά γίνονται απο αγάπη?

Πώς να καταλάβει πως το μόνο που θέλουμε είναι να του δώσουμε μια ευκαιρία για υγειή ζωή?

Κάναμε το σωστό?

Θα τα καταφέρει?

Υπάρχουν ελπίδες?

Μου φώναξε: "Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ". Μόνο που αν είναι να είναι εκείνος καλά, το να μη με ξαναδεί ποτέ είναι ένα τίμημα που δέχομαι να πληρώσω. Νομίζω...

Γύρισα σπίτι το βράδυ και νιώθω άδεια.

Πρώτη μέρα που έχω λίγο χρόνο να βάλω ένα ποτήρι κρασί και να μείνω λίγο με τον εαυτό μου.

Να μη κοιτάξω κανένα site για ειδήσεις, καμία εφημερίδα από το εξωτερικό, κανένα ειδησιογραφικό πρακτορείο, να δω τα προσωπικά μου e-mail μετά απο μέρες.

Φυσικά δεν υπάρχει απάντηση από τον πρώην φίλο μου. Τι να μου πεί άλλωστε... Εκείνος με κατηγορεί για τόσα πράγματα και εγώ του απέδωσα ευθύνες με τον πιο σκληρό τρόπο. Η προδοσία για τον καθένας απο εμάς είναι προσωπική υπόθεση και η συγχώρεση έχει δικό της χρονοδιάγραμμα. Απλώς εγώ πήρα ένα μάθημα σκληρής πραγματικότητας που με έβαλε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τα πάντα μέσα μου.

Μόνο να κοιμηθώ θέλω τώρα, να ξεκουραστώ, να ονειρευτώ κάτι όμορφο και αύριο να βγάλω τα ράμματα και ίσως να μπορέσω να κάνω και μια βόλτα στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο.

Για όλα τα άλλα, θα δείξει ο χρόνος τη δύναμη που έχει ο καθένας μας...

(Ήχος ανάρτησης Man is the baby - Antony & the Johnsons)