ΗΧΟΣ


MusicPlaylistView Profile
Create a playlist at MixPod.com

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Yearning for more than a blue day

Οι μέρες που πέρασαν ήταν τόσο γεμάτες
άνθρωποι
γεγονότα
συναισθήματα.

Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή...

Επίσκεψη στην έκθεση Ecolife στο Γκάζι
Διάλεξη της Εύης Σύρου για τη συναισθηματική νοημοσύνη
και όσα δεν είχα σκεφτεί και καταλάβει πως είναι κομμάτια της έκφρασής μου.
Γνωριμία με ανθρώπους και συζητήσεις.
Μια μικρή χρωματιστή σβούρα στα χέρια μου από το περίπτερο του Αεικίνητον
χειροποίητη, χαρούμενη και τόσο γνώριμη από τα παιδικά μου χρόνια.

Από την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" άρχισα να γνωρίζω κόσμο και να ασχολούμαι με το θέμα της Γάζας.
Ξέραμε πως τα πλοία αντθρωπιστικής βοήθειας έφυγαν.
Τα γεγονότα όμως μας αιφνιδίασαν όλους
όχι τόσο για τον αποκλεισμό όσο για τη βαρβαρότητά τους.
Ώρες αγωνίας για τους ανθρώπους εκεί
το άγνωστο για εμάς
η βοήθεια που θέλεις να προσφέρεις, όσο μπορείς και όπου
το δύσκολο για εκείνους που το ζούσαν.
Και εγώ είχα χρόνια να πιστέψω και να παθιαστώ με ένα σκοπό τόσο πολύ.

Τραύματα απο την πορεία της Δευτέρας στην Ισραηλινή Πρεσβεία
ράμματα στο δεξί πόδι
εγκαύματα και στα δυο πόδια
σημάδια
πληγές
ευτυχώς από αυτές που ο χρόνος επουλώνει
ελάχιστος ύπνος.

Θυμήθηκα πριν από 2 χρόνια στις πορείες για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο τότε φίλος μου φώναζε να προσέχω, να μένω μακριά από φασαρίες, να μη χτυπήσω ή μπλέξω, να του τηλεφωνήσω με το που θα γύριζα σπίτι.
Το μόνο που σκεφτόμουν όση ώρα ήμουν στο νοσοκομείο ήταν η φωνή του.  Ίσως και χαζό, αλλά αν και δε μιλάμε πια, αργά το βράδυ στο σπίτι η φωνή του ήταν ακόμα στο κεφάλι μου. Του έστειλα ένα e-mail λέγοντας αυτό ακριβώς...

Μέσα σε όλα αυτά και παράλληλα, βρήκα τον εαυτό μου σε μια δύσκολη συναισθηματικά θέση.
Ο Στέλιος, αγαπημένος μου ξάδελφος, έχει διαγνωστεί εδώ και 6 χρόνια με μανιοκατάθλιψη. Η μητέρα του έχει φύγει από τη ζωή το 2004 και το 2009 έχασε και τον μπαμπά του. Μια αδελφή έχει μείνει και με εκείνη δεν έχει καθόλου καλή σχέση.

Δυστυχώς όμως σταμάτησε τα φάρμακά του για ακόμα μια φορά. Μόνο που τώρα έπεσε ακόμα πιο βαθιά στο "πηγάδι" του μυαλού του.

Μας μίλησε για το τέλος. Ένα τέλος που είχε αποφασίσει στο μυαλό του. Έκοψε κάθε επικοινωνία με όλους μας. Ακόμα και με τον μπαμπά μου και ας του έχει αδυναμία. Μέρα με τη μέρα εξαφανιζόταν ακόμα πιο πολύ. Αρνιόταν κάθε βοήθεια και η γιατρός του μας μιλούσε για καταστάσεις "υψηλής επικινδυνότητας". Μόνη λύση ο αναγκαστικός εγκλεισμός...

Τύψεις. Αμφισβήτηση. Ερωτηματικά. Και ανησυχία να μείνει ο πατέρας μου έξω από όλα αυτά για να μην επιβαρυνθεί η υγεία του.

Την Τρίτη βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα να δίνω κατάθεση και μετά στην Εισαγγελία για την εισαγγελική παραγγελία. Με την ξαδέλφη μου μαζί και εγώ να νιώθω πως είμαστε πάλι παιδιά και τρέχαμε στη θάλασσα. Πέμπτη πρωί και η αστυνομία τον πήρε από το σπίτι. Ένα σπίτι που κανείς δεν είχε πάει απο το καλοκαίρι, γεμάτο κουτιά απο φαγητό, πεταμένα ρούχα παντού, στοίβες απο εφημερίδες. Χειροπέδες. Φωνές. Κλάμματα. Βρισιές και τα χείλη του να σχηματίζουν ένα γιατί.

Πώς να εξηγήσεις πως όλα αυτά γίνονται απο αγάπη?
Πώς να καταλάβει πως το μόνο που θέλουμε είναι να του δώσουμε μια ευκαιρία για υγειή ζωή?
Κάναμε το σωστό?
Θα τα καταφέρει?
Υπάρχουν ελπίδες?
Μου φώναξε: "Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ". Μόνο που αν είναι να είναι εκείνος καλά, το να μη με ξαναδεί ποτέ είναι ένα τίμημα που δέχομαι να πληρώσω. Νομίζω...

Γύρισα σπίτι το βράδυ και νιώθω άδεια.
Πρώτη μέρα που έχω λίγο χρόνο να βάλω ένα ποτήρι κρασί και να μείνω λίγο με τον εαυτό μου.
Να μη κοιτάξω κανένα site για ειδήσεις, καμία εφημερίδα από το εξωτερικό, κανένα ειδησιογραφικό πρακτορείο, να δω τα προσωπικά μου e-mail μετά απο μέρες.

Φυσικά δεν υπάρχει απάντηση από τον πρώην φίλο μου. Τι να μου πεί άλλωστε... Εκείνος με κατηγορεί για τόσα πράγματα και εγώ του απέδωσα ευθύνες με τον πιο σκληρό τρόπο. Η προδοσία για τον καθένας απο εμάς είναι προσωπική υπόθεση και η συγχώρεση έχει δικό της χρονοδιάγραμμα. Απλώς εγώ πήρα ένα μάθημα σκληρής πραγματικότητας που με έβαλε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τα πάντα μέσα μου.

Μόνο να κοιμηθώ θέλω τώρα, να ξεκουραστώ, να ονειρευτώ κάτι όμορφο και αύριο να βγάλω τα ράμματα και ίσως να μπορέσω να κάνω και μια βόλτα στη θάλασσα το Σαββατοκύριακο.

Για όλα τα άλλα, θα δείξει ο χρόνος τη δύναμη που έχει ο καθένας μας...

(Ήχος ανάρτησης Man is the baby - Antony & the Johnsons)

11 σχόλια:

Η κοπέλα του χαμένου ναυαγού είπε...

Μπορώ να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου,είσαι ο τρίτος άνθρωπος που με έκανε να κλάψω.Πολύ συγκινητικό να παλεύεις για τους συνανθρώπους σου,και θα ήθελα να μου στείλεις ένα e-mail τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω.Ναι,και εμεις οι γενιά των 500 ευρώ κατι πρέπει να κάνουμε.Για τον ξάδερφο σου,λυπαμαι πολυ,και αντιμετοπίζω το ίδιο πρόβλημα με τν αγαπημένο αδερφό της μητέρας μου.Μόνο που έφτασε και σε απόπειρα αυτοκτονίας.Δε ξέρω αν λέω ευτυχώς που σώθηκε,γιατι χέρομαι που είναι μαζί μας,αλλα λυπάμαι,γιατί ζει έτσι.Έκανες το σωστό,αν και επειδή πάντα είμαι ειλικρινείς,οι ψυχικές ασθένειες,κατάθλιψη,μανιοκατάθλιψη,σχιζοφρένεια κτλπ δε γιατρεύονται.Εύχομαι ολόψυχα να καλυτερέψει,και εσύ να ξανασταθείς στα πόδια σου όπως πάντα γλυκιά μου.Δε ξέρω αν πιστεύεις στο θεό,αλλα μια ψυχή μου είπε ¨Παρακάλα να περάσεις τα πάντα στη μικρή ζωη σου,για να περάσεις έναν παράδεισο στην αιωνιοτητα!".Υπομονή και κουραγιο σου εύχομαι ομορφιά μου.Να προσέχεις τον εαυτό σου και τον πατέρα σου.Φιλιά πολλά!

b|a|s|n\i/a είπε...

η σωτηρία της ψυχής και του μυαλού είναι πολύ μεγάλο πράγμα. δύσκολες καταστάσεις. που πολλοί από εμάς (και η επιστήμη ίσως ακόμα) δεν γνωρίζουμε πώς να χειριστούμε περισσότερο αποτελεσματικά.
ο χρόνος όντως δείχνει την δύναμη και την αλήθεια του καθενός μας.
καλημέρα σου!

nikos είπε...

Πράγματι, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον γεμάτη η εβδομάδα σου.
Διάβασα και το πρώτο σχόλιο, από την κοπέλα του χαμένου ναυαγού. Δεν θα είμαι τόσο απόλυτος λέγοντας ότι οι ψυχικές ασθένειες δεν γιατρεύονται. Σίγουρα είναι από τις πιο δύσκολες. Σίγουρα θέλουν απίστευτες δυνάμεις και υπομονή, τόσο από τον ίδιο τον ασθενή όσο και από το περιβάλλον του. Και οι καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφεις είναι από αυτές που σε στιγματίζουν για μια ζωή. Πάντως, απ΄όσα ξέρω, ένας μανιοκαταθληπτικός που παίρνει τα φάρμακά του μπορεί να πηγαίνει πολύ καλά.
Όσο για τα ερωτήματα "Κάναμε το σωστό?, Θα τα καταφέρει?, Υπάρχουν ελπίδες?" ξέρουμε όλοι ότι δεν υπάρει μια και μόνη, σίγουρη απάντηση. Εδώ στις καθαρά σωματικές παθήσεις δεν ξέρουμε πολλές φορές αν κάναμε το σωστό, πώς να το ξέρουμε για κάτι τόσο σύνθετο όσο η ανθρώπινη ψυχή ή ένα μυαλό που έχει σαλέψει; Τουλάχιστον έκανες αυτό που φαίνεται να είναι το σωστό, έκανες αυτό που μπορούσες. Δεν μπορείς να ξέρεις. Μην κουράζεσαι άλλο.
Θα είχα να σου γράψω πάρα πολλά ακόμη, σκέφτομαι μέχρι και να κάνω ένα ποστ γι'αυτό το θέμα μια φορά, αλλά καλύτερα να σταματήσουμε εδώ. Μια συμβουλή μόνο: να μην ξεχνάς να σε προσέχεις. Καλή σου μέρα

mariposa είπε...

εχω μια φιλη που πασχει απο μανιοκαταθλιψη..πριν ενα χρονο η οικογενεια της και η αδερφη της-κουμπαρα μου κατεφυγαν στην ιδια λυση-εισαγγελικη παρεμβαση..ημουν και εγω εκει..εδειχνε να μας μισουσε!!!!!δεν μιλουσε σε κανεναν για καμια βδομαδα..οταν ενηργησαν τα φαρμακα..μας επαιρνε εναν-εναν και ζητουσε συγνωμη και να μας δει...θα του περασει και αναλογως το μεγεθος του προβληματος πιστευω θα καταλαβει.......... πολλα φιλια

Velvet είπε...

Για καληνύχτα...

Rene Aubry - Apres La Pluie

http://www.youtube.com/watch?v=CHaoWq_fhyI&feature=related

Μικρές ανάσες είπε...

@ Η κοπέλα του χαμένου ναυαγού

Μπορείς να βρείς πληροφορίες απο το site shiptogaza.gr, σίγουρα χρειάζεται η βοήθεια που θέλει να προσφέρει ο καθένας απο εμάς.

Πραγματικά δε ξέρω αν κάποιες ασθένειες θεραπεύονται, αλλά αν όχι, σίγουρα μπορούν όμως να ελεχθούν και να δοθεί στον πάσχοντα μια καλύτερη ποιότητα ζωής...

Στο Θεό πιστεύω, στις εκκλησίες και τους παπάδες δε πιστεύω.

Φιλιά κοριτσάκι!

Μικρές ανάσες είπε...

@ b|a|s|n\i/a

Από τις λίγες περιπτώσεις όπου ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει πραγματικά...

Φιλιά Βασίλη!!!

Μικρές ανάσες είπε...

@ nikos

Έχεις απόλυτο δίκαιο, καμιά φορά ξεχνάω να με προσέξω αλλά τώρα νιώθω πως ήρθε η ώρα να το κάνω και αυτό...

Εύχομαι μόνο για το καλύτερο, σε όλα τα επίπεδα και τα γεγονότα των ημερών.

Καλό σου ξημέρωμα Νίκο!!!

Μικρές ανάσες είπε...

@ mariposa

Δε με ενδιαφέρει να ακούσω συγγνώμη, να είναι καλύτερα μόνο θέλω...

Ο χρόνος θα δείξει....

Φιλί!!!

Μικρές ανάσες είπε...

@ Velvet2

Υπέροχο, τόσο χαλαρωτικό.

Σε ευχαριστώ!!!

Μικρές ανάσες είπε...

Ένα τηλεφώνημα μου έφτιαξε τη διάθεση απίστευα πολύ, όταν Παρασκευή απόγευμα η φίλη μου η Μαρία, από τα προπέρσινα μαθήματα κινηματογράφου στα Studio Mabrida, ήρθε απο Αγγλία και θα τη φιλοξενήσω για 5 μέρες....

Επιτέλους όσα λέγαμε μεχρι το ξημέρωμα απο το Facebbok, θα τα πούμε live με πολύ κρασί και η μια δίπλα στην άλλη!!!