Εν κατακλείδι...

Το 2009 ξεκίνησε με το μπαμπά στο νοσοκομείο να αναρρώσει απο εγκεφαλικό.

Τον αδελφό μου στην καινούργια του ζωή.

Εμένα στην αγκαλιά του αγαπημένου μου.

Οι μήνες που ήρθαν έφεραν γέλια, χαρές, δάκρυα, τξίδια, αποχωρισμούς και καινούργιες αρχές.

Παθήματα - μαθήματα...

Οι τελευταίες 24 ώρες του 2009 με βρήκαν λίγο τσακισμένη, με τα φτερά κομμένα, πονεμένα απο ένα χωρισμό που δε περίμενα και δεν ήθελα. Στο σπίτι μόνη μου πια. Με αναπόληση λαθών, ανθρώπων που έφυγαν και ανθρώπων που ήρθαν.

Έκλαψα πολύ, ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερο, ζήτησα συγγνώμη και αναθεώρησα ακόμα και εμένα...

Η μέρα όμως τελειώνει με χαμόγελα.
Αποφάσεις για ανακαίνηση στο σπίτι, αγορά καναπέ και διακοσμητικά για το σπίτι απο μαγαζί στη Γλυφάδα με θησαυρούς!!!

Δουλεύοντας σε πανεπιστήμιο, η δική μου χρονιά πάει με το ακαδημαϊκό έτος και ξεκινάει κάθε Σεπτέμβριο, αλλά αφού όλοι έχουν τη μανία να κάνουν απολογισμούς 31 Δεκεμβρίου να και ο δικός μου:
Το 2009 αγάπησα πολύ
το 2009 ονειρεύτηκα πολύ
το 2009 απογοητεύτηκα ακόμα περισσότερο

όμως το 2009 αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως έχω τρία σημαντικά πράγματα στη ζωή μου
έχω τους φίλους μου
έχω την οικογένεια μου
και το κυριότερο έχω εμένα

Για το 2010 υπόσχομαι στον εαυτό μου να αγαπάω ακόμα περισσότερο και ας πονάει
να συνεχίσω να λέω Σε αγαπώ στους δικούς μου ανθρώπους γιατί είναι πάντα δίπλα μου
να κάνω ακόμα όνειρα και να σταματήσουν οι εφιάλτες
δε θα κακιώνω σε όσους με πλήγωσαν, ίσως και εκείνοι να πονάνε
να περιμένω για ότι έρθει με χαμόγελο
να παραμείνω πιστή σε όσα νιώθω
να είμαι έτοιμη για την αγάπη όπου και αν τη συναντήσω

Για το 2010 αποφασίζω να πάρω την τύχη στα χέρια μου και ας ξέρω πως όλα είναι τυχερά!!!

(Αφιερωμένο σε εσένα που ξύπνησες ΟΛΑ τα συναισθήματα που είχα μέσα μου θαμμένα, που το σημερινό σου μήνυμα μου θύμησε τη δύναμη που έχω μέσα μου - αρκετή και για τους δυο μας- , και ας έφυγες εγώ ακόμα σε αγαπάω και θέλω να προσπαθήσω για το εμάς που μου έμαθες. Δεν είμαστε όσο διαφορετικοί νομίζουμε. Ξέρεις που θα με βρείς αν ακόμα με αγαπάς όπως είπες...)

Επισκέψεις - λέξεις άλλων....

Το 1989 έφυγε ο Χάρης
Το 1993 έφυγε και ο Γιώργος
φίλοι αδελφικοί , μεγαλώσαμε μαζί, παίξαμε , γελάσαμε, με έμαθαν σκι στον Παρνασό, παίζαμε χιονοπόλεμο. Τα πρώτα μου ξενύχτια τα έκανα μαζί τους μα δε χαθήκαμε ποτέ  και ας είναι τόσα χρόνια στη Γερμανία

Η ιατρική έγινε πρακτική. Η πρακτική ειδικότητες και οι σπουδές γάμος, οικογένεια και δουλειά.
Ο ένας στο Βερολίνο, ο άλλος στην Κολωνία.
Όμως ο Γιώργος γύρισε Ελλάδα μόνιμα, παντρεμένος  πια και με δυο υπέροχα παιδιά.

Τις τελευταίες μέρες στο καινούργιο σπίτι προσπαθούμε να βάλουμε μια τάξη, όσο μπορεί να γίνει αυτό με δυο παιδιά να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτό το χαμό γελάμε πολύ. Ακόμα και όταν ανοίξαμε κατα λάθος το νερό και πλημμύρισε το σαλόνι...

Με κάνει να ξεχνάω την κούραση της δουλειάς και το άγχος του να μου έχουν αναθέσει ένα project που ακόμα και αν δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θέλω πάνω απο 4 μήνες να ολοκληρωθεί... και φυσικά να το θέλουν έτοιμο εχθές

Σήμερα άνοιξα την πόρτα και είδα τον Γιάννη, την αδελφή-ψυχή μου στον κόσμο όλο. Ο άνθρωπος που μου έμαθε το Βερολίνο, που χωρίς να του μιλάω με καταλαβαίνει, η πιο ζεστή μου αγκαλιά. 

Με το Γιάννη γνωριζόμαστε 5 χρόνια και είναι σα να τον ξέρω μια ζωή, κάποιες φιλίες έτσι τις νιώθεις, λες και τις είχες πάντα. Έχουμε περπατήσει αμέτρητα χιλιόμετρα στο Βερολίνο, κάναμε τα τουριστικά που ήθελα εγώ και μετά μου έδειξε το δικό του Βερολίνο για τα τελευταία 22 χρόνια, ήταν παρών όταν έπεφτε το Τοίχος (!!!) και έχουμε δει ανατολές είτε δίπλα δίπλα είτε με ένα τηλέφωνο στο χέρι...

- Έχεις να μου πεις
- Δε βρίσκω λέξεις, τα έγραψε όμως κάποιος για εμένα
  http://mnimes-skies.blogspot.com/2009/12/blog-post_23.html

- Έχεις κλαψει καθόλου;
- Όχι
   Γιάννη, περνάει ο θυμός;
- Όλα περνάνε, μόνο η αγάπη μένει

Και έτσι απλά σε μια αγκαλιά μετά από 2 μήνες έκλαιγα για ώρες...

Επιστροφή στην Αθήνα

Στη φωτογραφική μου μηχανή απομεινάρια
από ταξίδι στη Βαλένθια
Στη βαλίτσα
κάρτα απο το ξενοδοχείο στο Ρέθυμνο
εποχές που οι δράκοι είχαν σωπάσει
Αναμνήσεις παντού
με πνίγουν
θολώνουν την κρίση μου
με βυθίζουν στο κενό

Λίγες μέρες στο Βόλο
να ξεφύγω
απόφαση τελευταίας στιγμής
με φίλους - οικογένεια πια
μέρες μακριά απο εκείνον
και πρώτη φορά σε τόπο που δε θυμίζει εκείνον
μόνο μια βόλτα στη Λάρισα
η μητέρα του στον απέναντι δρόμο
ένα δάκρυ
και πόσο μου λείπει αυτή η γυναίκα
και η δύναμή της
πόσο θα ήθελα να της είχα μιλήσει
αλλά και τι να της πω...

Στο Βόλο
η ευτυχία του να ξυπνάς
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
να καπνίζεις σε ένα ηλιόλουστο μπαλκόνι
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
να ξημερώνει σιγά σιγά
και να βλέπεις βουνό και θάλασσα
σε ένα σπίτι που δεν έχει δεί ποτέ

Διαδρομή με το λεωφορείο
είχα χρόνια να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ
εγκλωβισμένη στο αυτοκίνητό μου
Ώρες μόνη μου
διαδρομές στην παραλία
και δυο τραγούδια κολλημένα στο μυαλό μου
παρακαταθήκη απο τον οδηγό του λεωφορείου

www.youtube.com/watch?v=8pJsbmc8I-A

www.youtube.com/watch?v=sA-fZREF0mc

Λέξεις
εξομολογήσεις
αντιδράσεις που άλλαξαν όταν εξήγησα
συναισθήματα
η αγκαλιά δυο παιδιών με ανευ όρων αγάπη
που τρέχουν στην αγκαλιά σου να φωνάξουν καλημέρα
που χωράνε στην αγκαλιά σου όταν κοιμούνται
που σου λένε "σε αγαπώ" και λιώνεις
και δυο φίλοι που δε ρωτούν
περιμένουν να μιλήσεις
δε κρίνουν
σε υποστηρίζουν
σε περιβάλλουν με αγάπη γιατί έχουν να δώσουν
και καταλαβαίνουν πόσο τη χρειάζεσαι

αλήθειες
ψέμματα
λάθη
επιθυμίες
άρνηση

Η δική μου αλήθεια
βαθιά μέσα μου μεγαλώνει
μου θυμίζει την παρουσία της κάθε μέρα
και εγώ πρέπει να κάνω τα απαραίτητα βήματα
να την ξεριζώσω
ΠΑΛΙ

και ας σου είχα πει πως ΔΕ μπορώ να το περάσω ξανά
και ας σου είχα πει πως είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου...

Μια σχέση
μια οποιαδήποτε σχέση
θέλει δυο
δυο στο μαζί
δυο στα εύκολα
δυο στα δύσκολα
δυο

και εγώ θα το αντιμετωπίσω πάλι μόνη μου

Η αρχή μιας καινούργιας ημερολογιακής χρονιάς
είναι κάτι τόσο σημαντικό
ή απλά μια ακόμα μέρα στη ζωή μας;

Και από όλα τα λάθη που κάναμε
ποιά μπορούμε να διορθώσουμε;

Μηνύματα...

Οι εξετάσεις έδειξαν παντελή έλλειψη σιδήρου...
ο γιατρός ακόμα αναρωτιέται πως στέκομαι στα πόδια μου...
θα έχεις πολλά νεύρα μου είπε!!!
και λες και έτσι, απάντησα...

Στο σπίτι μετά τη δουλειά
πανικός στο γραφείο από νεύρα και τσακωμούς
για πρώτη φορά ανέβασα τον τόνο της φωνής μου
απαίτησα σεβασμό και προσοχή στο πως μου μιλαει κάποιος
κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να με συμπαθεί
κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να με κάνει φίλη
στα 34 μου εχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου
και δεν εχω την ψευδαίσθηση πως οι συνάδελφοι γίνονται και φίλοι
αλλά
απαιτώ να μου μιλούν με σεβασμό
να σέβονται την ύπαρξή μου
και το κυριότερο να προσέχουν τον τρόπο που μου απευθύνουν το λόγο
περιέργεια;
μπορεί, αλλά αυτή είμαι

Φεύγοντας από τη δουλειά
τσιγάρο με τη Χριστίνα έξω απο τη βιβλιοθήκη
ερώτηση:
γιατί δυο άνθρωποι που δε θέλουν να χωρίσουν, ζούνε χωριστά;
απάντηση:
γιατί αυτή την επιλογή έκανε η λογική τους...

Αν κάνουν λάθος, ούτε οι ίδιοι το ξέρουν ακόμα
Το απόγευμα στο σπίτι ο Στέλιος
ο ξάδελφός μου
αντιμετώπισε τους δαίμονες του
και ξεπερνάει άλλη μια κρίση βαθιάς κατάθλιψης

Κουβέντα με γέλια
εξομολογήσεις
χαμένοι έρωτες
θάνατος
όνειρα
στόχους
είδαμε την ταινία μου
είναι ο μονος που κατάλαβε πως ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός...
κοιτάμε το ρολόι και είναι ήδη 2
ούτε που το καταλάβαμε

Καμιά φορά με στεναχωρεί που έπρεπε να χάσουμε τους δυο του γονείς και τη δική μου μαμά για να έρθουμε κοντά...
Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει

Το ταξίδι στη Σκωτία αναβλήθηκε
ο καιρός είναι δύσκολος
η σκέψη να περάσω ενα βράδυ σε αεροδρόμιο με φοβίζει
το έκανα πέρισι στο Λονδίνο και μου φτάνει

Φεύγω για Βόλο
στην αγκαλιά αγαπημένων φίλων
στις δυο μικρές μου πριγκήπισες

Στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη έχω μείνει όμως με μια απορία
ένα μήνυμα στις 11 με την ευχή "καλά να περάσεις"
τώρα γιατί το ξαφνικό ενδιαφέρον
μάλλον κανείς δε θα μάθει

και η τυπική ευγένεια
ένα σταδιο που έχουμε περάσει εδώ και καιρό....

Απάντηση

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι
ειμαι σπίτι
γελάμε
φτιάχνουμε μελομακάρονα
πίνουμε κρασί
ακούμε τον αγαπημένο μου σταθμό Δίεση 101,3

Μετά μόνο απόμακρες φωνές
δυνατά φώτα
θολές φιγούρες
νοσοκομείο
λιποθυμία

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΖΩ

ήταν το μόνο που είχα να απαντήσω όταν με ρώτησαν πως νιώθω....

Falling awake....

Σε λιγότερα απο μια εβδομάδα Χριστούγεννα.

Με ρώτησες αν έχω αποφασίσει να προχωρήσω.

Η καρδία μου λέει να περιμένω.

Η λογική μου να προχωρήσω.

Φεύγω μακριά γιατί νιώθω πως έτσι θα μπούν όλα σε μια σειρά στο μυαλό μου και στα συναισθήματά μου και ας ξέρω πως όλα είναι στο μυαλό μας.

Οι φίλοι λένε να προχωρήσω
Εγώ στέκομαι σε εμάς

η ανάσα ακόμα κόβεται στη σκέψη σου
η εικόνα σου είναι ζωντανή μέσα μου
η μυρωδιά σου δε φεύγει και ας άλλαξα σεντόνια
η κούπα μου θυμίζει εσένα
την έβαλα πίσω πίσω στο ντουλάπι
η αναμονή ότι χειρότερο συμβαίνει
η προτροπή του Κώστα να είμαστε μαζί άδικη για εσένα
παλεύω να σου δώσω χρόνο
χρόνο που δεν έχω πια

κάθε μέρα είμαι και πιο βαθιά σε αυτά που νιώθω
κάθε μέρα κάνω κάτι να ξεφύγω
κάθε μέρα κοιτάω γύρω μου να σε δω
κάθε μέρα προχωράω ένα βήμα μικρό και πιο μακριά σου

και το βράδυ που περάσαμε μαζί
είχε όλα τα συστατικά να είναι το τελευταίο μας
ίσως και να είναι
αν δε προλάβουμε

Sliding doors...

Λες και κάποια μέρη είναι στοιχειωμένα
λες και όλο το κακό έχει μαζευτεί εκεί.

Πέμπτη πρωί και η απεργεία της ΓΣΕΕ σημαίνει πως δε δουλεύω.

Διαδρομή για Μακρακώμη στο Δημήτρη
γύψος στο πόδι του και δε μετακινείται
δική μου ανάγκη για απόσταση

Βόλτες με το αυτοκίνητο
το στολισμένο δέντρο μέσα στο σπίτι
οι γάτες
η μυρωδιά εξοχής
το χιονισμένο βουνό
καφέδες με  θέα όλη τη Λαμία
συζητήσεις
ανάγκη για αποφάσεις
προβληματισμοί και φιλοσοφίες
γέλια για τις πατερίτσες
αναμνήσεις απο το δικό μου γύψο...

Επιστροφή στην Αθήνα
βροχή
δυαντή μουσική στο αυτοκίνητο
τσιγάρα

Ξύπνησα σήμερα και σκεφτόμουν το Ντίνο
παλιό συνάδελφο και φίλο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε σημαδεύουν
εκείνα τα 3 μου χρόνια στο εργατάξιο
μόνη γυναίκα σε 4 άντρες
οι άντρες μου
δε μιλάμε κάθε μέρα, ίσως και όχι κάθε μήνα
αλλά είναι οι δικοί μου άντρες που πάντα είναι δίπλα μου
αρχηγός μας ο Γιάννης
προϊστάμενος
δάσκαλος
φίλος
φύλακας
ο άνθρωπος που η οικογένεια του έγινε και δική μας

Με το Ντίνο μιλήσαμε όταν ήμουν κάπου πριν την Αθήνα
εκείνος στο επόμενο έργο
εγώ να τρέχω με 140 για να φτάσω στο πανεπιστήμιο για τη δική μου δουλειά
και κοκκαλώνω
στην άκρη του δρόμου τρέμω ολόκληρη
κρατάω το τιμόνι σφικτά
η φωνή του Ντίνου σπάει

συνεχίζω τα χιλιόμετρα και σκέφτομαι πόση διαφορά κάνει ένας καφές
χαμηλώνω ταχύτητα και αναρωτιέμαι μήπως το σύμπαν μου λέει να αρχίσω να πίνω καφέ
πως τα μικρά και ασήμαντα μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και να τη σώσουν
πόση διαφορά κάνουν 5 λεπτά

ο Γιάννης είχε ραντεβού με τον Ιταλό διευθυντή του έργου στα Τέμπη
να μιλήσουν για το πόσο θα επηρρεάσουν οι κατολισθήσεις την πορεία του έργου
πως θα ανοίξουν το δρόμο
τα αίτια της κατολίσθησης
την αποκατάσταση της κυκλοφορίας

σταμάτησε να παρεί καφέ όμως και άργησε 5 λεπτά....

Εικόνες

απο την πόλη που μεγάλωσα
που αγαπάω
που μισώ
που μένω

για όσο ακόμα....

η πολή που ακόμα με κάνει να ονειρεύομαι όταν φοράει τα γιορτινά της!!!

Μαθηματικά

Στα μαθηματικά υπάρχει η αναγκαία και η ικανή συνθήκη για να ισχύσουν κάποια πράγματα.

Ισχύει όμως το ίδιο και στη ζωή;

Αν η αγάπη είναι αναγκαία συνθήκη για να φέρει δυο ανθρώπους κοντά, είναι και ικανή να τους κρατήσει μαζί;

Ας μου πει κάποιος που ξέρει καλύτερα απο εμένα...

....

Το κινητό ακούστηκε απο το δωμάτιο.
Ο Χάρης έρχεται σπίτι να δει τις αλλαγές που έχω κάνει.
Το κινητό ακούστηκε απο το σαλόνι.
Έρχεται ο Κώστας με τον Κώστα για παρέα.

Παραγγείλαμε κινέζικο, όπως στα πιο όμορφα γενέθλεια μου πριν απο δυο χρόνια, ευτυχώς χωρίς ράμματα και σπασμένα κόκκαλα στο πόδι μου αυτή τη φορά.

Το κουδούνι...
Ο Πάνος αυτή τη φορά.

Τηλέφωνο και απο τον Βασίλη, είναι πάλι ΑΘήνα, αναρωτιέμαι πότε είναι τελικά στο Λονδίνο αυτό το πλάσμα....

Trivial Pursuit και απίστετο γέλιο για το πόσα δε ξέρουμε τελικά!!!!

Εγώ και ένα σαλόνι γεμάτο άντρες, χωρίς κανένα ερωτικό στοιχείο να φέρνει κάποιον σε δύσκολη θέση, χωρίς ίντριγκες να χαλούν τη διάθεση.
Μόνο κρασί και γέλια.
Κατά τις 11 ήρθε και η Νίκη.
Είχε πάλι τσακωθεί με τον Στέλιο, σχέση και αυτή....

Κατά τις 11.30 το τηλέφωνο κελαϊδάει ξανά.
- Μόλις τελείωσα απο τη δουλειά, να περάσω;
- Είμαι με παρέα, αλλά φυσικά.
- Είμαι με το κουστούμι.
- Και εμείς ξαπλωμένοι στο χαλί!!!

Στις 2 το πρωί η γειτονιά μάλλον θα μας έφερνε την αστυνομία αν δε σταματούσαμε τα γέλια.
Άρχισαν οι αναχωρήσεις με πολλά φιλιά και ραντεβού για καφέ στη Γλυφάδα.

- Αν θέλεις μπορείς να μείνεις
- Δεν έχω ρούχα για αύριο
- ΟΚ
- Αν μείνω που θα κοιμηθώ;
- ...

Ξαπλωμένη στο κρεββάτι σκέφτομαι πως στο σαλόνι κοιμάται εκείνος.
Νιώθω περίεργα.
Λίγο σα να προδίδω εκείνον που έφυγε.
Δε ξέρω αν είμαι ακόμα έτοιμη να προχωρήσω τόσο γρήγορα.

Σκέφτομαι:
μήπως είναι το δεκανίκι μου;
μήπως ψάχνω κάποιον να καλύψω το κενό;
μήπως κάνω πάλι λάθος;

Κανείς δε μπορεί να μου δώσει απαντήσεις παρά μόνο εγώ
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να με κρίνει παρά μόνο εγώ
Κανείς δε μπορεί να μου πει τι θα κάνω παρά μόνο εγώ

Το πρωί ξύπνησα απο ένα χάδι στα μαλλιά.
Ένα χαμόγελο και μια καλημέρα.

- Να σηκωθώ; Θέλεις κάτι;
- Όχι, να κοιμηθείς
- Σίγουρα;
- Κοιμήσου ματάκια μου

Ένα φιλί στο μάγουλο και ακόμα ένα χάδι στα μαλλιά.

Μεσημέρι Πέμπτης και ψάχνω για καναπέ.
Χαμογελάω.

Υπάρχουν ακόμα στιγμές που ψάχνω για απαντήσεις
Υπάρχουν ακόμα στιγμές που τον σκέφτομαι
Υπάρχουν ακόμα στιγμές που μου λείπει
Υπάρχουν ακόμα δάκρυα απο εκείνον για εκείνον
Υπάρχουν ακόμα ερωτηματικά
Υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου

Υπάρχουν όμως και κάτι πρωινά σα το σημερινό που με κάνουν να νιώθω πως αξίζω κάτι παραπάνω απο αυτό που έζησα
κάποιον που ξέρει τι θέλει
κάποιον που με σέβεται
κάποιον που δε με εκμεταλλεύεται
κάποιον που σου χαϊδεύει τα μαλλιά πριν φύγει για το γραφείο

Έχετε μήνυμα στο κινητό σας

Ένα μήνυμα στο κινητό για καλημέρα και στιχάκι απο την Νατάσσα Μποφίλιου
"καλημέρα, για να δεις πως ακούω και προσέχω όταν μιλάς"...

Τι να πει κανείς

Νατάσσα Μποφίλιου
αγαπημένη φωνή
ταξιδιάρικη
ονειρική



Σινεμά
γέλιο
αστεία
ποτό στη θάλασσα
έκανε λίγο κρύο το βράδυ

"εγώ θα είμαι εδώ" είπε ξανά
φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα
βγήκα απο το αυτοκίνητο

Ένα ορειβατικό σακίδιο στην είσοδο μου θυμίζει όσα τόσο θέλω να ξεχάσω
μπαίνω στον πειρασμό να τον πετάξω μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια
τελικά όχι
κρυμμένος σε μια ντουλάπα που σπάνια ανοίγει θα στοιχειώνει απλώς τα όνειρά μου
και μια μέρα θα εξαφανιστεί, όπως και εκείνος...

Γιατί....

Τηλεφωνήματα στη διάρκεια της ημέρας.
Διαδικυτακές κουβέντες τα βράδια.
Τυχαία συνάντηση εχθές.

Και αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις...

Μέρες τώρα εκτός δουλειάς
και τα δακρυγόνα του κτιρίου δάκρυζαν τα δικά μου μάτια

Περίπατος στη Γλυφάδα
μέρος γνώριμο και μακριά απο συναντήσεις που δε θέλω ακόμα

Ένα ακόμα αντικείμενο ξεχασμένο στο πατάρι
μια συνάντηση που δε θα αποφευχθεί
και καμία ελπίδα για μια αιτιολόγηση

Κορνάρισμα
γνώριμο πρόσωπο απο τα παλιά.

Δεν είχα καταλάβει πόσο μου είχε λείψει.

Καφές στην παραλία
Φαγητό σε στέκι
Μπύρες περπατώντας την αμμουδιά.

Με ξέρει καλύτερα από όσο νόμιζα.

Αν ήξερα, θα άλλαζα κάτι;
Τι θα είχα αλλάξει;
Θα προσπαθούσα περισσότερο;

Αν ήξερα δε θα ζούσα ανέμελα στην άγνοιά μου
Αν ήξερα θα είχα προσπαθήσει να αλλάξω κάποια πράγματα
Αν ήξερα θα έδειχνα πόσο πολύ τον αγαπάω και θα βρίσκαμε λύση στο μαζί που μου είχε μάθει
Αν ήξερα θα είχα απέναντι μου κάποιον που θα μιλούσε και όχι ενα ψέμα

Το αποτέλεσμα παραμένει, δεν ήξερα αυτό που εκείνος είχε αποφασίσει και καταδικάσει, απλώς είχε ξεχάσει να μου το πει...

Το χέρι του στο χέρι μου
- δεν είσαι μόνη σου
εγώ δε θα σε αφήσω
είμαι εδώ
- για πόσο;
- για όσο με θέλεις

Επιστροφή στο σπίτι
- συνεχίζουμε απο εκεί που το αφήσαμε στο Λονδίνο;
- συνεχίζουμε απο τη μέρα που γνωριστήκαμε στο Εδιμβούργο
- έχουν γίνει πολλά απο τότε, έχουμε αλλάξει και οι δυο
- και;
- δεν είμαι σε τέτοια φάση
- ξεκινάμε απο φίλοι λοιπόν και βλέπουμε...
φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα

Το αγκάθι είναι ακόμα μέσα μου και δεν υπάρχουν σωστές λέξεις ή σωστές στιγμές για να φύγει, οι εξηγήσεις είναι μέρος της διαδικασίας, δε περνάει ο πόνος τόσο ευκόλα, νιώθω ακόμα προδομένη και τελικά θα ήθελα να ξέρω, το αξίζω να ήξερα απο την πρώτη στιγμή....

'Οταν ονειρεύομαι...

Όταν ονειρεύομαι το όνειρο είναι έτσι:

Κρέμομαι στην άκρη στου γκρεμού
και γλιστράω

δεν έχω φωνή
δεν έχω δυνάμεις
δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ

Χρειάζομαι κάτι να κρατηθώ
μια λέξη
ενα βλέμμα
μια αγκαλιά
ένα όνειρο

Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που δε κλείνουν
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δε τελειώνουν
Υπάρχουν κάποιες αγάπες που δε σβήνουν

Κάποιες φορές χρειάζεται να πατάμε την παύση
να ηρεμούν οι πρωταγωνιστές
να προσαρμόζονται τα λόγια
να αλλάζει το σκηνικό
συνεχίζεται η ιστορία
και γράφετε το τέλος

Όταν όλοι έχουν πει τις ατάκες τους
η πλοκή έχει ξεδιαλύνει
έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτηματικά
και δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί

Τότε και μόνο τότε πέφτουν οι τίτλοι τέλους...

Θυμώνω...

Θυμώνω που ακόμα σε αγαπάω
γιατί όταν στο είπα το εννοούσα
και αυτό δεν αλλάζει τόσο εύκολα

και το μεγαλύτερο μου ελάττωμά μου
δε ξέρω να μισώ...

Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Θυμάμαι ...

I remember it well
The first time that I saw
Your head around the door
'Cause mine stopped working

I remember it well
There was wet in your hair
I was stood in stare
And time stopped moving

I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...

I remember it well
Taxied out of a storm
To watch you perform
And my ships were sailing

I remember it well
I was stood in your line
And your mouth, your mouth, your mind...

I want you here tonight
I want you here
'Cause I can't believe what I found
I want you here tonight want you here
Nothing is taking me down, down, down...

Except you my love. Except you my love...

Come all ye lost
Dive into moss
And hope that my sanity covers the cost
To remove the stain of my love
In paper mache

Come all ye reborn
Blow off my horn
I'm driving real hard
This isn't love, this is porn
God will forgive me
But I, I whip myself with scorn, scorn

I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
I remember December
And I wanna hear what you have to say about me
Hear if you're gonna live without me
I wanna hear what you want
What the hell do you want?

Το είπες;

Οι γονείς μας μαθαίνουν να συγκεντρωνόμαστε στο μέλλον, να το σχεδιάζουμε, να δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας.

Να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σπουδάσουμε, να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να κάνουμε ταξίδια, να κάνουμε φίλους, να αγαπάμε, να βρούμε κάποιον να μας αγαπήσει.

Τα πρώτα παραδείγματά μας είναι οι γονείς μας.
Οι άνθρωποι που καλούνται να μας αγαπήσουν χωρίς όρους, χωρίς συνθήκες, χωρίς όρια.
Μας έμαθαν να ονειρεύομαστε και να ζήσουμε τα όνειρά μας.
Και εμείς τους ακούμε, προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, να φτάσουμε στους στόχους μας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Καμιά φορά ίσως και να τους απορρίπτουμε για τα δικά τους λάθη.

Θυμήθηκα τη μαμά μου.
Όλα όσα ήταν για εμένα.
Πόσο πονάω που έφυγε απο τη ζωή.
Την αγκαλιά της που μου λείπει.
Τι θα μου έλεγε για όλα αυτά.

Σήμερα θυμήθηκα όμως το πιο βασικό από όσα μου είχε πει.
Η ζωή μας είναι πολύ μικρή.
Εδώ και τώρα. Αυτό είναι. Λίγο αν ξεχαστούμε και πέρασε.

Πέρασα τόσες μέρες θυμωμένη.
Έκλαψα.
Φώναξα.
Αρνήθηκα να δεκτώ τα γεγονότα.
Έμεινα ξάγρυπνη.
Κοιμόμουν στη μία πλευρά του κρεββατιού για να μη σε ενοχλήσω.
Θύμωσα σε σημείο που φοβήθηκα τον εαυτό μου.

Γυρίζω καινούργια σελίδα και για να το κάνω αυτό πρέπει να βγεί απο μέσα μου όσα έχω, να μη με στοιχειώνουν πια.
Πρέπει να βρω τρόπο να ελευθερωθώ.

Γιαυτό και σήμερα ρωτάω: το είπες;
έστω και αν δεν έχει σημασία πια.
Το είπες ξεκάθαρα;
Το έβγαλες απο μέσα σου;

Σε αγαπάω.
Δεν θέλω ακόμα να ζήσω χωρίς εσένα.
Άλλαξες τη ζωή μου.
Ζήταω συγγνώμη για τα λάθη μου.
Θέλω να γίνουμε πάλι φίλοι.
Θέλω να μιλήσουμε ειλικρινά.
Δε θέλω να σε ξαναδώ.
Είμαι πιο χαρούμενος χωρίς εσένα.
Δε μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Θέλω να μη ξαναβάλουμε άλλους μέσα στη μέση.
Αν αλλάζαμε τα δεδομένα, θα μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε.
Δε σε εμπιστεύομαι πια.
Μου λείπεις.
Μακριά σου είμαι καλά.
Μου λείπει η αγκαλιά σου.
Θέλω μια δεύτερη ευκαιρία.

Το είπες; Προσπάθησες αρκετά να το πείς;
Έστω και αν δεν έχει σημασία πια...

Βάλε ένα στόχο. Δούλεψε για αυτόν
αλλά να, καμιά φορά, κοίτα γύρω σου
σταμάτησε να μυρίσεις τα λουλούδια
κοίτα τον ουρανό
σκέψου τις πράξεις σου
αναγνώρισε τα λάθη σου
ζήτα συγγνώμη.

Κάποια στιγμή, πες όσα κρύβεις μέσα σου και ας μη έχει σημασία πια

Άυριο μπορεί όλα να έχουν χαθεί
και το πρόσωπο που ήθελες να σε ακούσει, να μην υπάρχει πια...

Δεν μ'ενοιαξε να χασω

Κόψε και μοίρασε....

και εγώ εδώ..εδώ..
στο σκονισμένο συρτάρι..
πεταμένο ανθρωπάκι που δυσκολεύεται να ανασάνει..
καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του μυαλού σου γιατι είσαι δειλός να παραδεχτείς ότι ανήκω στο εμπρόσθιο...

(δανεισμένο απο το blog καινούργιας φίλης)

Σήμερα ξέσπασα
είπα πράγματα που είναι σκληρά
είπα πράγματα που σκέφτομαι
Με κάνει κακιά ένα ξέσπασμα καρδιάς;

Και να που εσύ αυτό σκέφτεσαι
και δε θα έπρεπε να με νοιάζει
αλλά με νοιάζει
και ξέρεις γιατί;

Γιατί όταν σε γνώρισα είπα στον εαυτό μου πως τέλος με τα μεθυσμένα βράδια,
με τους ακατάλληλους άντρες, με τα πρωινά που ξύπνηγα και δεν ήξερα που ήμουν, με το σύνδρομο απώλειας απο το θάνατο της μαμάς μου.

Μαζί σου νόμιζα πως ξεκινάω απο την αρχή και στα δύσκολα, γιατί τα περίμενα τα δύσκολα, θα βρίσκαμε τον τρόπο να βρούμε λύση.

Σε πίστεψα πως όταν έλεγες πως μαζί θα βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
Μαζί σου πίστεψα πως θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου.

Και τώρα με κρίνεις
Με βάζεις σε ένα τοίχο και εδώ και ένα μήνα με κρίνεις.
Με απορρίπτεις γιατί σου μιλάω με όσα σκέφτομαι.

Αν είχα μια εξήγηση, μια προειδοποίηση, ένα σημάδι
Αν ερχόσουν να μου μιλήσεις.
Σκέφτομαι συνεχώς πως αν δεν είχα μιλήσει εκείνη τη μέρα
θα ήσουν ακόμα εδώ;
θα μέναμε ακόμα μαζί;
Θα περίμενες να μαζέψεις λεφτά για να φύγεις;
Θα συνέχιζες το θέατρο για πόσο καιρό;

Οπότε ναι, θυμώνω ακόμα που με κρίνεις
σου λέω την ωμή αλήθεια γιατί έτσι τη νιώθω
θυμώνω που μας καταδίκασες χωρίς μια ευκαιρία
θυμώνω που είσαι εσύ το θύμα, ή τουλάχιστον αυτό παρουσιάζεις
αλλά στην καταδίκη σου, μόνο εγώ φυλακίστηκα

Οπότε ναι
κάθε μέρα σε διαγράφω ακόμα και πιο πολύ
σβήνω τις φωτογραφίες σου απο τον υπολογιστή
πετάω ότι δικό σου είχα
το κινητό μου δεν έχει κανένα δικό σου μήνυμα
αλλάζω το σπίτι
και θα έρθει η μέρα που θα σε έχω διαγράψει τελείως.

Αν δεν είχα τους φίλους μου, να με κρατούν αγκαλία όταν ΕΣΥ με έκανες να πονάω
όταν ΕΣΥ με έκανες να κλάψω τόσο πολύ
Αν δεν είχα την οικογενειά μου να με κρατάει όρθια όταν ήμουν στο πάτωμα
εγώ θα έψαχνα ακόμα τα κομμάτια που ΕΣΥ διέλυσες

Και ναι, είμαι ακόμα θυμωμένη γιατι με έκανες να νιώσω διάφανη όταν μόλις είχα βρεί τα χρώματά μου

Οπότε δε ζητάω συγγνώμη για όσα είπα
νομίζω όμως πως μου οφείλεις εσύ μια
όταν αποφασίσεις να αντιμετωπίσεις και τις δικές σου ευθύνες.

Λοιπόν λυπάμαι...

Μια μικρή ανάσα

Τη μέρα που έφυγες ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει
Τη μέρα που έφυγες ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται

Ένα μήνα τώρα ένιωθα πως δεν είχα αέρα να ανασάνω
δεν είχα τρόπο να επανέλθω
δε χτυπούσε η καρδιά μου
απλώς το αίμα έκανε τις δικές του κινήσεις, αυτές που κάνει τόσα χρόνια

Σε είδα εχθές
στο σπίτι μου
στο δικό μου σπίτι
όχι εκεί που ζήσαμε μαζί
αλλα στο δικό μου προσωπικό βασίλειο
στο ησυχαστήριό μου

Και τότε όλα έγιναν καθαρά
Δε σε ξέρω
Το άτομο που στεκόταν μπροστά μου
δε το ξέρω
εγώ κάποιον άλλο είχα γνωρίσει
κάποιον άλλο είχα αγαπήσει

απλώς μοιάζεται

Σηκώθηκα
έκανα μπάνιο
βγήκα
διασκέδασα
γέλασα, έτσι όπως δε γέλασα όσο είμασταν μαζί
δε προσποιήθηκα
δε συμβιβάστηκα
δε στερήθηκα τις χαρές
ήμουν εγώ

Όχι, δε σε ξέρω
εσένα που στάθηκες στην πόρτα μου, δε σε γνώρισα ποτέ
μόνο την ίδια πλάτη έχετε όταν φεύγεται και οι δυο

Σήμερα ανασαίνω
βαθιές γεμάτες ανάσες
και η καρδιά μου...

αχ η καρδία μου
χτυπάει κανονικά!!!!

Let me out

Let me out of this hell when you're around

Δίψα

Ξέρεις πότε καταλαβαίνεις πως κάτι έχει τελειώσει;

Όταν κοιτάξεις πίσω και δε βλέπεις τίποτα...
Όταν είπες όσα είχες να πεις και δε περιμένεις να ακούσεις τίποτα...
Όταν γελάς και χωρίς να υπάρχει στη ζωή σου...

Ίσως και να το ήξερα μέσα μου
Ίσως και να το περίμενα
Ίσως ακόμα και να το ήθελα

Δε θα μάθουμε ποτε.....

Σήμερα...

Ένα σαββατοκύριακο που ξεκίνησε σε ένα αυτοκίνητο για Παρνασσό.

Στάση για φαγώσιμα, ποτά, αναψυκτικά κάπου στην Κηφισιά.

Τα ποτά τα είπιαμε στο δρόμο
στον Παρνασσό δε φτάσαμε ποτέ
κάπου στην Εθνική μιλήσαμε για όλα
τον πόνο της απώλειας
την απογοήτευση της αγάπης
την ερημιά των σχέσεων
σχέδια και όνειρα

Ξημερώματα έξω απο τη Λαμία κάναμε αναστροφή
ξέραμε και οι δύο πως δε θέλαμε να πάμε Παρνασσό
δεν είχαμε όρεξη για το χαμό τς υπόλοιπης παρέας

Το τελευταίο μπουκάλι vodka άδειασε στο μπαλκόνι με ανατολή
κοιτάζαμε τη θάλασσα

Σε ρώτησα πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι φεύγουν
και πάντα μου έδινες την ίδια απάντηση
Φοβούνται

Δε θέλω να φοβάμαι πια

Βγες έξω
μύρισε τη ζωή
ζήσε τα όνειρά σου
χαμογέλα
και μη ξεχάσεις να αγαπας
μου είπες πριν φύγω.

Σάββατο απόγευμα καφέ στη Γλυφάδα
ο Βασίλης απο Λονδίνο
ο Χάρης μου
ο Κώστας
μάλλον γίναμε ρεζίλι με τόσα γέλια

δε θέλαμε να βγούμε
ταινία στο Χάρη
γέλιο
ποτά στο MyBar
γνωριμίες

περπάτημα με το Χάρη κάπου στου Ψυρρή
αναπολήσεις
φιλία

το μόνο σταθερό στη ζωή μου
οι φιλίες μου

Κυριακή μεσημέρι ακόμα κοιμάμαι
ονειρεύτηκα πως ήσουν δίπλα μου
μα ο κακός μάντης των ονείρων μου 8ύμησε πως δεν υπάρχεις πια

Ξύπνημα
δουλείες στο σπίτι
ακόμα έχω κούτες με πράγματά μου
νομίζω πως κάπου μέσα μου αρνούμαι να τα βάλω εκεί που ήταν τα δικά σου
ίσως και να ελπίζω πως θα γυρίσεις

Λίγο πριν απο τη Λαμία ο Ηλίας μου είπε:
απο όλα τα παιδιά που γνώρισα στο Bath, εσύ ήσουν αυτή που σκεφτόταν συνεχώς
σταμάτα να το κάνεις
δε σε αγάπησε αρκετά για να γυρίσει...

Μπαίνοντας στο σπίτι με έπιασε μελανχολία
εμφάνισα το πρώτο μου film και βγάζει μια μελανχολία είπε ο δάσκαλός μου

Αν οι άνθρωποι φοβούνται γιαυτό και φεύγουν
εγώ αποφάσισα να μείνω στη ζωή μου
να κυνηγήσω τα όνειρά μου
να ανακαλύψω τα ταλέντα μου
να χαμογελώ περισσότερο
να ονειρεύομαι περισσότερο
να φοβάμαι λιγότερο
να είμαι παρούσα
να προσπαθώ

και όταν τα βράδια θυμώνω που έχεις φύγει
να φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με τα θετικά σου στοιχεία
και να θυμάμαι πως δε μπορώ να περιμένω να εμφανιστείς στη πόρτα μου ένα βράδυ
γιατί πολύ απλά δε με θέλεις πια....

Could I ?

Θέλω τόσο πολύ να ακούσω τη φωνή σου ξανά.

Σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω
δε το κάνω
τα χέρια παγωμένα αρνούνται να σχηματίσουν τον αριθμό σου
το τηλέφωνο βουβό, όπως και η ζωή μου

Μήπως η λογική επιβάλλεται στο συναίσθημα;

Φοβάμαι τόσο πολύ πως θα αρχίσω να σε ξεχνάω...

Κέρδος - Απώλεια

Γιατί να φεύγουμε είναι πιο εύκολο;
Γιατί δε πολεμάμε για αυτό που έχουμε;
Γιατί γυρίζουμε την πλάτη;

Είναι τόσο δύσκολο να βγούμε απο την προσωπικό μας κυκαιώνα;
Τι μας δένει στο χώμα και δεν απογειωνόμαστε;
Αν ανοίξουμε τα φτερά μας, είμαστε έτοιμοι για την πιθανότητα να πέσουμε;
Μήπως είναι αυτό τελικά που μας κρατάει βιδωμένους στο χώμα;

Δεν πλησιάζουμε τον διπλανό μας γιατί τον φοβόμαστε;
Ή μήπως φοβόμαστε τον εαυτό μας;
Μήπως φοβόμαστε να δείξουμε το μαύρο μας;

Κάποτε πίστευα πως όλα είναι θέμα ισορροπίας, τα βάζεις σε μια ζυγαριά, ζυγίζεις το κέρδος, ζυγίζεις την απώλεια και αποφασίζεις.
Θέλεις να χάσεις λίγο για να κερδίσεις κάτι μεγαλύτερο ή θέλεις μόνο να κερδίζεις.
Δε βρήκα ποτέ την ισορροπία άυτή, οπότε δε βρήκα και την απάντηση...

Όμως, έμαθα το εξής:
οι σχέσεις είναι δύσκολες
οι παράγοντες πολλοί και ευμετάβλητοι
το συναίσθημα δε μπορεί να υπολογιστεί σε μεγέθη
η καρδιά έχει δικούς της κανόνες

Έτσι έμενα μόνη μου
στο δικό μου προσωπικό κυκαιώνα
αντιμετώπισα την απώλεια με ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση
έκανα λάθη
δεν υπολόγισα καλά τις συνέπειες
δάκρυσα πολύ και έκλαψα ακόμα περισσότερο

Πήρα όμως μια απόφαση
να είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη
να είμαι παρούσα
να προσπαθώ
να δακρύζω συχνά και να κλαίω ακόμα περισσότερο

Γιατί για εκείνη τη στιγμή των δευτερολέπτων που αγγίζεις έναν άνθρωπο
για εκείνο το βλέμμα που σε αναζητάει
για τα όνειρα που σε κάνουν να νιώθεις άνθρωπος
για τις φωνές που βάζεις όταν χάνεσαι
για τα όρια που δεν κράτησες
για μια δεύτερη ευκαιρία που δε ξέρεις πως να ζητήσεις

για όλα αυτά αξίζει να είσαι παρών
ακόμα και να είναι ότι πιο οδυνηρό έχεις επιλέξει
όσο και να πονάει
όση προσπάθεια και αν χρειάζεται
όσο και αν απελπίζεσαι

μα η αλήθεια μου είναι αυτή
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να είμαι μόνη μου
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να μη θέλω να σε ξαναδώ
έχω χίλιους διαφορετικούς λόγους να προχωρήσω

όμως είναι καλύτερα να έχεις κάποιος δίπλα σου
είναι καλυτερα να μην είσαι μόνος σου
είναι καλύτερα να παλεύεις για κάποιον και με κάποιον
είναι η δική μου ζυγαριά που θα ονειρεύεται μια δεύτερη ευκαιρία

Wasted...

Για όλα αυτά που χάθηκαν

το γιατί δε θα το μάθω ποτέ

ο εγωισμός είναι μεγαλύτερος...

Σήμερα

.. κατηγορήθηκα για όσα γράφω εδώ

δε ξέρω τι να γράψω πια

νιώθω πως ό,τι και να γράψω θα με βάλει πάλι σε μπελάδες

το blog αυτό ξεκίνησε με την παρόρμηση φίλων για να εκφράζω τι νιώθω, πως βιώνω τη κάθε μέρα μου, τι ζώ

η ψυχή μου όμως έγινε όπλο εναντίον μου

σε περίμενα σήμερα
είχα φτιάξει και φαγητό
σκέφτηκα πως θα ερχόσουν μετά τη δουλειά και θα πεινούσες...

δε ήρθες όμως

και έτσι

τελειώσαμε την ιστορία μας όπως την αρχίσαμε, στον κυβερνοχώρο...

είναι τόσο λυπηρό να μη μπορούμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, αλήθεια λυπηρό

χτυπάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου
κατεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας
βγαίνω στο δρόμο και περπατάω
οδηγώ για ώρες
μυρίζω τα λουλούδια απο ξένους κήπους
σιχτιρίζω εσένα, εμένα, τα ψέμματα, την προδοσία

και εγω θέλω να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς να μου λείπεις
και εγώ θέλω να σταματήσω να κλαίω
και εγώ θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια άλλη μια φορά και να μου πεις όσα γράφεις

δε μπορώ άλλη δυστυχία μέσα μου
5 χρόνια ζώ με την ερημιά και το φόβο μέσα μου
μαζί σου νόμιζα πως τελείωσαν όλα αυτά
μαζί σου νόμιζα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα να είμαι άνθρωπος
μου είπες να ονειρευτώ ξανά
πως με νοιάζεσαι
πως δε θα με πληγώσεις

έφυγες γιατί δεν ένιωθες τίποτα πια...

αυτή σκάλα όμως δεν κατεβαίνει
και εγω είμαι ακόμα πίσω απο την πόρτα με δάκρυα ενώ εσύ αφήνεις τα κλειδία και φεύγεις...

Νύχτες

Υπάρχουν νύχτες που νιώθω πως δεν έχει νόημα να ξημερώσουν...

Είσαι αλλού πια
το έμαθα και αυτό
όπως μαθαίνω και άλλα
δυστυχώς όμως τελευταία στη λίστα.

Σε ένα μήνα φεύγω

φεύγω

δε ξέρω ακόμα αν θα γυρίσω

ίσως να μη γυρίσω

πρέπει να ψάξω να βρω που ανήκω
πρέπει να βρω που ηρεμέι η ψυχή μου
όχι μόνο απο εσένα
αλλα και απο τους δικούς μου εφιάλτες
πρέπει να βρω που ανήκω

Αθήνα...

Ποτέ δε κατάλαβα αν μου αρέσει αυτή τη πόλη
Σκέφτομαι συνεχώς το Εδιμβούργο
εκεί ένιωθα χαρούμενη
ήρεμη
χαλαρή
ελεύθερη

Η Αθήνα όμως είναι η πόλη μου
εδώ μεγάλωσα
εδώ περπάτησα
εδώ αγάπησα πρώτη φορά
εδώ δάκρυσα
εδώ πόνεσα
εδώ αποχαιρέτησα αγαπημένα πρόσωπα

Τώρα όμως νιώθω εγκλωβισμένη στην πόλη μου
η Αθήνα ήταν η πόλη μου

Είσαι επισκέπτης
έτσι νιώθεις
έτσι έλεγες
έτσι λες ακόμα

Σε βρίσκω παντού
σε γωνιές που ήταν δικές μου
σε διαδρομές που έκανα μόνη μου
στα μέρη που σύχναζα εγώ

Είσαι παντού
Σε βλέπω συνεχώς
Είσαι στην πόλη μου

Έτσι δε βγαίνω πια στην πόλη μου
Σταμάτησα να περπατάω στους δρόμους που αγαπάω
Νιώθω συνεχώς πως πρέπει να προσέχω

Έτσι μένω σπίτι
είμαι μόνο στο σπίτι
σταμάτησα να βγαίνω απο το σπίτι

Και εκεί όμως είσαι παντού
Σε βλέπω σε κάθε γωνιά
εκεί που μιλούσαμε
εκεί που ήταν το γραφείο σου
στο κρεββάτι "μας"
στο μπάνιο που κάναμε μαζί

Πνίγομαι

κάθε μέρα πνίγομαι όλο και πιο πολύ

κάθε μέρα σταματάει η καρδία μου όταν μπαίνω στο σπίτι

κάθε μέρα χτυπάει ακανόνιστα η καρδία μου όσο περπατάω στο δρόμο

Αλλάζω διαδρομές
Αλλάζω τις ώρες που μετακινούμαι στο μετρό
Άλλαξα τα μέρη που ψωνίζω

Κάνω αλλαγές στο σπίτι
Έβαψα το δωμάτιο μωβ
Αγόρασα καινούργιες κουρτίνες
Άλλαξα θέσεις στο γραφείο

Μα όταν πάω να πάρω μια κούπα να πιώ χυμό, τότε θυμάμαι πως πήρες ακόμα και την κούπα απο το πλυντήριο πιάτων,
την κούπα που είχες πει πως είναι για εμένα....

Ο έρωτας πεθαίνει
και είναι στις κατάρες του
να μη πεθαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δυο...

Πάντα ο ένας κουβαλάει τη ντροπή του προδότη
και ο άλλος του προδομένου.

Ποιό είναι πιο βαρύ απο τα δυο
κανείς δε ξέρει....

Τώρα...

Τώρα ζω μόνη μου...

Με πονάει ακόμα

Ίσως γιατί μαζί σου νόμιζα πως θα ήμουν τώρα.

Τη Δευτέρα θα κλείναμε ένα χρόνο μαζί...

Μαζί.......

Με πήραν απο το ξενοδοχείο που είχα κλείσει για να δουν αν ισχύει η κράτηση.
Όχι φυσικά.
Τίποτα δεν ισχύει πια.

Όλοι μου λένε να σε ξεχάσω.
Να προχωρήσω μπροστά.
Πως δεν άξιζες.

Κανείς όμως δε σε είχε γνωρίσει.
Έγιναν μαξιλάρι για να ακουμπήσω τα δάκρυα μου.
Έγιναν η αγκαλιά που δε μου δίνεις εσύ.
Έγιναν σκληροί και κάποιοι είπαν πως απλως με εκμεταλλεύτηκες
πως ήθελες απλώς ένα μέρος να μείνεις
πως ήθελες κάποιον να σου πληρώνει τους λογαριασμούς μέχρι να ορθοποδήσεις οικονομικά
πως είχες βρει ήδη σπίτι όταν μου είπες πως φεύγεις.
πως βρήκες κάποια άλλη.

Δε θέλω να πιστέψω τίποτα απο αυτά.

Δε γίνεται ο άνθρωπος που ήξερα εγώ να τα κάνει αυτά.
Δε γίνεται να ήταν τόσο υπολογιστής.
Δε γίνεται να είχε τόσο αψεγάδιαστη μάσκα.
Δε γίνεται να είναι τόσο ψεύτης.

Τι είναι αλήθεια πια?

Τι ζήσαμε αληθινά;

Και εγώ ακόμα αναρωτιέμαι τι ήταν αληθινό....

Αυτό πως να στο πω...

Βρήκες καινούργιο σπίτι έμαθα
Είσαι καλά μαθαίνω
Βγαίνεις
Σε βλέπω εκεί που δε το περιμένω
Χαμογελάς
Είσαι καλά
Χωρίς εμένα

Είμαι στο σπίτι συνεχώς
Δεν μου αρέσει να βγαίνω πια
Περπατάω πολλές ώρες μόνη μου
Χωρίς εσένα

Φαίνεται πως για εσένα το να μην είσαι μαζί μου είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί
Είσαι ελευθέρος

Δεν ήξερα πως η αγάπη φυλακίζει τους ανθρώπους...

Ακόμα κοιμάμαι στη "δική" μου πλευρά του κρεββατιού.
Φοβάμαι μη σε ξυπνήσω αν κουνηθώ.
Κάποιες μέρες σε ψάχνω δίπλα μου το πρωί.
Καμιά φορά νιώ8ω πως σε μυρίζω ακόμα στον καναπέ.

Τώρα ξάνά απο την αρχή μόνη μου

Είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου

Όμως να, η αλήθεια είναι αυτή:

Νιώθω εξουθενωμένη
Η καθημερινότητα στη δουλειά με εξουθενώνει.
Το άδειο σπίτι με εξουθενώνει.
Όσα συμβαίνουν με την υγεία του πατέρα μου με εξουθενώνουν.
Η πόρτα που δε ανοίγει για εσένα με εξουθενώνει.

Μα αυτό που με εξουθενώνει πιο πολύ απο όλα είναι η προσπάθεια που κάνω κάθε μέρα να σε μισώ.

Δεν μπορώ να το κάνω άλλο πια.

Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυα σου....

Τον ουρανό αυτό μου έχουν δώσει...

Μου λείπεις ακόμα πιο πολύ τις τελευταίες μέρες.

Άραγε τι να μου έλεγες τώρα;
Θα πονούσα λιγότερο;
Θα μπορούσα να είχα κλάψει στην αγκαλία σου;

Έχω τόσα δάκρυα μέσα μου που δε λένε να βγουν.
Πνίγομαι, το ξέρεις;

Μου λείπεις
γιατί εσύ πάντα με καταλάβαινες με μια σου ματιά.

Νόμιζα πως είχα βρει κάποιον πραγματικά να με αγαπάει.
Αλήθεια τον είχα πιστέψει.
Νόμιζα πως με νοιαζόταν και δε θα μου έκανε κακό.

Έφυγε και αυτός όμως.
Μου είπε ψέμματα.
Πολλά.
Κάθε μέρα ψέμματα μου έλεγε.

Και εγώ;
Τι με ρωτάς;

Εγώ πραγματικά τον αγάπησα.
Αυτό που μου έδειξε αγάπησα.

Έφυγε...

Και σιχάθηκα να ακούω πως είναι για το καλύτερο
πως δε μου ταίριαζει
πως δε μου άξιζε
πως δεν υπήρχε μέλλον.

Το μέλλον μαζί θα το φτιάχναμε.

Με έπεισε να ρίξω όλα μου τα τείχη.
Να μιλάω για το εμείς.
Να μη φοβάμαι το μαζί.

Δε μου είπε ποτέ την αλήθεια.

Τώρα με μισεί κιόλας.
Δε περίμενε ποτέ να του κακιώσω και με μισεί κιόλας.

Γιατί οι άνθρωποι σε πληγώνουν και όταν τους λες σε μισούν κιόλας;

Δε τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους.

Μου λείπει η αγκαλιά σου.

Έχω τόσο θυμό ακόμα μέσα μου.

Νίωθω εξουθενωμένη απο τόσο θυμό.


Μπορώ να σου ουρλιάξω ένα μήνυμα;

Breathe (2 AM)

2 AM and she calls me 'cause I'm still awake,
"Can you help me unravel my latest mistake?,
I don't love him. Winter just wasn't my season"
Yeah we walk through the doors, so accusing their eyes
Like they have any right at all to criticize,
Hypocrites. You're all here for the very same reason

'Cause you can't jump the track, we're like cars on a cable
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button, girl.
So cradle your head in your hands
And breathe... just breathe,
Oh breathe, just breathe

May he turned 21 on the base at Fort Bliss
"Just a day" he said down to the flask in his fist,
"Ain't been sober, since maybe October of last year."
Here in town you can tell he's been down for a while,
But, my God, it's so beautiful when the boy smiles,
Wanna hold him. Maybe I'll just sing about it.

Cause you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table.
No one can find the rewind button, boys,
So cradle your head in your hands,
And breathe... just breathe,
Oh breathe, just breathe

There's a light at each end of this tunnel,
You shout 'cause you're just as far in as you'll ever be out
And these mistakes you've made, you'll just make them again
If you only try turning around.

2 AM and I'm still awake, writing a song
If I get it all down on paper, it's no longer inside of me,
Threatening the life it belongs to
And I feel like I'm naked in front of the crowd
Cause these words are my diary, screaming out loud
And I know that you'll use them, however you want to

But you can't jump the track, we're like cars on a cable,
And life's like an hourglass, glued to the table
No one can find the rewind button now
Sing it if you understand.
and breathe, just breathe
woah breathe, just breathe,
Oh breathe, just breathe,
Oh breathe, just breathe.

33

Είναι λίγο αστείο και χαζό αλλά να, εγω 33 δε νιώθω

20 μπορεί

Καμία φορά και 90,

αλλά 33 με τίποτα

Ένα είναι σίγουρο, ο χρόνος περνάει γρήγορα όταν είσαι χαρούμενος και σέρνεται όταν κάτι κακό συμβαίνει...

Α ρε Einstein με τις θεωρίες σου περί σχετικότητας....

Μια ακόμα μικρή ανάσα

Μικρές κοφτές ανάσες
απο αυτές που απλώς συντηρούν τις βασικές σου λειτουργίες.

Μικρές κοφτές ανάσες
γιατι δεν έχεις δύναμη για κάτι πιο πολύ.

Μικρές κοφτές ανάσες
γιατί μια κανονική
θα ρουφήξει στην εισπνοή ό,τι είναι γύρω σου
και θα διαλύσει τα πάντα στην εκπνοή...

ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Είναι περίεργο πως αρχίζουν κάποιες μέρες και πως τελειώνουν τελικά....
Σήμερα ήταν μια ήρεμη μέρα, είχε τις προδιαγραφές για μια ήρεμη μέρα
και ήταν, μέχρι πριν απο λίγο...
Με το φίλο μου ζούμε μια ιδιομόρφη ιστορία.
Φίλοι απο το 1996, συμφοιτητές στο ίδιο πανεπιστήμιο στο Εδιμβούργο.
Χαμένοι για κάποια χρόνια, απο μια παραιξήγηση που ποτέ δεν αφορούσε άμεσα εμάς τους δυο αλλά η θεωρία των χλωρών και των ξερών εφαρμόστηκε πλήρως σε εμάς.
Ξαναβερθήκαμε διαδικτυακό πριν απο 6 μήνες στο facebook, όπως πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν ξανά μαζί.
Εκείνος ακόμα Βρετανία και εγώ πλεόν μόνιμα Ελλάδα.
Το παλεύουμε ακόμα. Προσπαθούμε τουλάχιστον.
Λίγο εκείνος εδώ. Λίγο εγώ εκεί. Λίγο μαζί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, ευτυχώς επιλογές υπάρχουν.
Πρίν απο λίγο καιρό αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε και το πραγματικά μαζί. Να δούμε σε πραγματικές συνθήκες αν αυτό που ζούμε υπάρχει σε πραγματικό χρόνο ή αν εμείς το πλάσαμε στην φαντασία μας.
Δυστυχώς όμως, για μια πληθώρα πρακτικών και συναισθηματικών λόγων, είναι εκείνος που καλείται να κάνει την αλλαγή κατοικίας. Να αφήσει μια δουλειά που ξέρει και αγαπά, μια χώρα που τον εκφράζει και να ξεκινήσει απο την αρχή μαζί μου. Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο δικό μας σπίτι.
Και εδώ είναι που οι στιγμές έκοψαν τη δική μου ανάσα.

Μια ανάσα στο αν και κατα πόσο θέλει να έρθει.
Θεωρητικά φυσικά και θέλουμε να είμαστε μαζί. Πώς όμως κάποιος αφήνει όσα ξέρει και έχει στρώσει με σκληρή δουλειά μετά απο 13 χρόνια; Όσο και να μη με "συμφέρει" ξέρω πόσο δύσκολος είναι ο επαναπατρισμός, το έχς ζήσει και εγώ. Ακόμα και σήμερα, 8 χρόνια στην Ελλάδα νιώθω ξένη ως ένα βαθμό.
΄Ομως η επιθυμία σου για έναν άνθρωπο δεν είναι αρκετή για να προσπαθήσεις τουλάχιστον;
Ακόμα και αν τα χρήματα πολλά δεν είναι, το ουσιώδες δεν βρίσκεται στο να είσαι δίπλα σε αυτόν που λες πως αγαπάς;

Σήμερα όμως κόπηκε και η πιο μεγάλη ανάσα, αυτή που σε λυγίζει και σε κάνει να φοβάσαι πολύ. Ξέρεις, αυτή που ούτε να δακρύσεις δε μπορείς γιατι δεν έχεις καμία δύναμη μέσα σου πια.
Σήμερα μου ανακοινώθηκε πως δε θέλει να μείνουμε μαζί, ακόμα και αν όλα πάνε κατ΄ευχήν και βρεί δουλειά. Νιώθει πως τόσες αλλαγές είναι πολλές για να τις διαχειριστεί και δε θέλει ουσιαστικά και το βάρος μιας συγκατοίκησης. Όχι στην αρχή τουλάχιστον... Το συζήτησε και με τους φίλους του...

Είναι στιγμές που νιώθω πως τον πιέζω να ζήσει μαζί μου και σαν άβουλο παιδί τον τραβάω απο το χέρι να γυρίσει Ελλάδα.
Είναι στιγμές που νιώθω πως το δικό σου συναίσθημα δεν είναι τόσο δυνατό όσο το δικό μου.
Είναι στιγμές που καταλαβαίνω τις σκέψεις του και θέλω να τον κάνω όσο μπορώ να νιώσει καλύτερα.
Είναι στιγμές όμως που απλώς θέλω να ουρλιάξω πως δεν είναι το ανθρώπινο του πείραμα, έχω και εγώ τα δικά μου θέλω, τα δικά μου όνειρα, τα δικά μου όρια.

Είναι δυνατόν δυο άνθρωποι να δυσκολεύνονται τόσο πολύ να επικοινωνήσουν; Φυσικά και ναι!!!
Είναι τα λόγια μόνο ήχοι; Προφανώς.
Είναι ο φόβος λόγος να χάνουμε όσα αξίζουν στην ζωή; Για κάποιους μάλλον, για εμένα όχι.

5 μέρες πριν τα 33α μου γενέθλεια μαθαίνω πως η αγάπη είναι αναγκαία συνθήκη για να φέρει δυο ανθρώπους μαζί, δεν είναι όμως ικανή να τους κρατήσει...........

1992

Πριν από λίγες μέρες έχασα ένα βιβλιάριο, είχα ραντεβού να περάσω επιτροπή στο ΙΚΑ και έπρεπε να το βρω.
Το βρήκα...
Στη ντουλάπα, κάτω απο κουβέρτες και κουτιά με παπούτσια και μη με ρωτήσετε πως βρέθηκε εκεί, όσο παράξενο και αν φανεί, δεν έχω απαντήσεις για όλα.
Εκεί όμως βρήκα και ένα δερμάτινο φάκελο, απο εκείνους τους μεγάλους που φυλάμε σημαντικά έγγραφα. Κείμενα παλιά, απο το λύκειο.
Δε θυμάμαι πια γιατί τα είχα γράψει, ούτε γα ποιον, τι σκεφτόμουν, πως ένιωθα, αλλά να, με σόκαρε λιγάκι που ένιωθα έτσι στα 16...
Αυτό είναι απο τα πιο αγαπημένα μου και το μόνο που θυμάμαι πως το έγραψα στο λεωφορείο γυρνώντας απο βόλτα στον Εθνικό Κήπο με τις φίλες μου. Τότε που ο Εθνικός Κήπος είχε ακόμα πάπιες και πουλιά σε μεγάλα κλουβιά.

Ξέρω. Το βλέπω σου λέω. Μπορώ να το δω...
Θα ρωτήσεις και αυτή θα σου πει Όχι.
Θα της πει γιατι και αυτή θα σου πει αδιάφορα: Μη ξαναπάρεις τηλέφωνο ρε ΄συ.
Θα γελάσεις και 8α σταθείς για μια στιγμή.
Θα θυμηθείς και θα πείς: Την πουτάνα!
Θα μπείς στον καμπινέ και θα χέσεις.
Θα βρίσεις τη μάνα σου.
Θα πλυθείς και θα φορέσεις το μαύρο το πέτσινο μπουφάν να βγείς.
Θα πεις στον κολλητό: Σήμερα θέλω να γαμηθώ στο ποτό και να πηδήξω κάποια, όποια να'ναι.
Θα γαμηθείς στο ποτό και το τσιγάρο. Θα ξεράσεις...
Μετά θα την αρπάξεις και θα την πηδήξεις, όποια και αν είναι.
Ίσως και να πλακωθείς με κανένα.
Ο Αντρέας θα σε γυρίσει σπίτι.
Θ χωθείς στα σεντόνια και η μάνα σου θα ξαγρυπνήσει στο πλευρό σου να δεί αν είσαι καλά, αν γύρισες χαρακωμένος, αν έχεις αίματα.
Θα σε χαϊδέψει στοργικά και εσύ θα ονειρεύεσαι πως είσαι πάλι 9 και κτίζεις στην άμμο πύργους.
Το πρωί θα ξυπνήσεις με τα νεύρα σου σμπαράλια και τα μινίγγια σου να χτυπάνε.
Το πακέτο άδειο, όπως και οι τσέπες σου...
Λίγες μέρες μετά ο αέρας έφερε ένα φύλλο εφημερίδας στα πόδια μου.
Έλεγε πως πέθανες, είχε και μια φωτογραφία σου.
Υπερβολική δόση είπαν οι γιατροί. Τι ξέρουν αυτοί;
Και εγώ θέλησα να πάω στη γέφυρα, να πέσω το βυθό και να τραγουδήσω τα τραγούδια που λέγαμε μαζί.
Οι φίλοι μας, όταν τους βλέπω, άλλοι κλαίνε και άλλοι δε μιλάνε πια.
Προχθές είδα το Γιώργο. Με έκλεισε στην αγκαλιά του και με ρώτησε που ήθελα να πάω, στη γέφυρα του είπα και εκείνος έβαλε τα κλάμματα.
Μου αγόρασε 2 κούτες τσιγάρα και μου έδωσε λεφτά, όπως κάνουν στους άρρωστους και τους τρελούς.
Α... Ξέχασα να σου πω, τη μέρα που εξαφανίστηκες, ξέχασες στο σπίτι μου τα τσιγάρα σου. Μα εγώ δε τα αγγίζω. Ακόμα και αν είμαι "στεγνή" και οι τσέπες μου είναι άδειες, και έγραψα επάνω "Και αν λείψεις χίλια χρόνια, θα σε περιμένω".
Γιατί έπρεπε να φύγεις; Σε αγαπώ... (05/07/1992)

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω;
εσύ, την ησυχία σου…
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ.

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι…
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό.

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο,
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου.
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα…

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα…

ΑΝΤΙ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Δεν έχω και πολύ όρεξη να γράψω σήμερα.
Έχω πολλά που θέλω να πω αλλά να... δε τα εχς βάλει ακόμα σε μια τάξη στο μυαλό μου...
Βρήκα αυτό το τραγούδι όμως και με αυτή τη στιγμή με εκφράζει απόλυτα, εξάλλου η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια τραγουδίστρια που θα βρείτε πολλές φορές στις σκέψεις μου

ΓΙΑ ΑΡΧΗ...

Απο μικρό παιδί μου λένε όλοι πως μιλάω πολύ και εγω τους απαντούσα πως αν δε τα πω θα μείνουν μέσα μου και θα σκάσω...
Μεγαλώνοντας οι ήχοι δε γινόντουσαν λέξεις σε μια σωστή σειρά και ό,τι έγραφα δεν είχε ποτέ αρχή, μέση ούτε τέλος. Μέχρι τη δευτέρα λυκείου που μια φιλόλογος με ανέλαβε να προετοιμαστώ για Πανελλήνιες (τι τραυματική εμπειρία και αυτή, αν και οχι για συζήτηση επι του παρόντος). Με έμαθε να βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να γράφω με νόημα και να αποκτούν ουσία όλα αυτά τα χαρτιά που γέμιζα απο παιδί.
Τα κείμενα μου δε τα έδειχνα εύκολα σε κάποιον. Ένιωθα πως ξεγυμνώνεται η ψυχή μου και μπορεί να δει κάποιος τα πάντα για εμένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος....
Ξεκίνησα να διαβάζω λογοτεχνία στα 15, ίσως 16, μικρόβιο που κόλλησα απο τις τότε φίλες μου. Οι σελίδες ήταν ταξίδια, κάθε λέξη θυσαυρός και εγώ ονειρευόμουν να γίνω συγγραφέας.
Ο πρώτος που τα διάβασε ο Στέφανος, σχολικός φίλος και γλυκιά ανάμνηση, ο πιο θερμός υποστηρικτής μου. Απο τότε ελάχιστοι. Ένας χαμένος έρωτας, μια φίλη που εμπιστεύτηκα, ένος φίλος δημοσιογράφος που με ενθάρρυνει να γράψω ένα σενάριο, ο τωρινός μου σύντροφος που έχει το δικό του blog.
Σήμερα είμαι 33. Σπούδασα περιβαλλοντολόγος γιατί οι γονείς μου επέμεναν να σπουδάσω. Δουλεύω στο δημόσιο γιατί με πίεσαν πως είναι μια καλή θέση με σταθερό μισθό για μια γυναίκα που θέλει να κάνει οικογένεια.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω ένα blog, να γράφω όσα σκέφτομαι και να διαβάζουν και άλλοι. Μια φίλη δημοσιογράφος μου το πρότεινε καί είπα να το δοκιμάσω, όχι πως έχω να προσφέρω και τα πολλά, αλλά να... αν έστω και ένας απο όσους τα διαβάσουν νιώθουν τα ίδιο σε κάποιο βαθμό, τότε ίσως να μην είναι τόσο αβάσταχτη αυτή η ερημιά που νιώθω καμιά φορά....
Καλωσήρθα λοιπόν!!!